Lag het aan de Aalsterse bodem?
Feit is dat Will Tura gisteren één der strafste concerten uit deze zo al sterke reeks afleverde.
Will zong perfect, elk nummer was bezield, een werkelijk uitmuntende show vol hoogtepunten.
De klassevolle troonzaal van CC De Werf in Aalst ontving deze muzikale royalty met de gepaste eer.
In rode fluwelen zitjes, met een enthousiaste respons, Aalstenaars zijn niet voor niets gekend als ultieme feestvierders!!
En... hoe kan het ook anders: een uitverkochte cultuurtempel.
En dat moet je verdienen, elke keer weer.
Het is niet genoeg om te teren op de muzikale successen uit het verleden, je moet ze bij wijze van spreken opnieuw uitvinden.
Een nieuwe glans geven, een meerwaarde, een surplus.
Mede daardoor dat dit concert "anders" aanvoelt.
Het is sinds mensenheugenis gekend dat Will behalve zanger/componist ook een begenadigd "muzikalist" is.
We weten het, we vinden hier een nieuw woord uit, maar hoe anders omschrijf je iemand die zichzelf probleemloos kan begeleiden?
In elk concert of elke show is er een plaatsje voorzien voor pianonummers én zelfs meermaals met de akoustische gitaar.
Niet zo in deze editie.
Z'n trouwe Gibson gitaar komt slechts één keer uit z'n standrekje.
Met een sterk poppy ritme bespeelt hij de snaren.
En zingt.
Om een ode te brengen.
Niet aan Elvis of Nat King Cole, niet aan een ander idool of genre.
Maar wel aan een begrip in de romantiek: een vrouw.
Sterker nog: hoe een man zich voelt bij en denkt over een vrouw.
Yep mannen, de vrouw in alle facetten, in detail bezongen.
Ze kan je liefde, kracht en hoop geven, ze kan aanmoedigen, geeft complimentjes...
Zovele positieve eigenschappen.
Maar ze kan ook zichzelf wegcijferen, pijn in stilte doorstaan, haar leed in zichzelf verwerken.
En keer op keer bewijst ze haar grote liefde voor de wederhelft, de liefde voor haar man.
Toen God z'n schepping voltooide was die pas compleet nà de creatie van z'n mooiste wonder: de vrouw.
En Will zingt het zelf : "Een vrouw, dat kan alleen een vrouw".
Die je neemt zoals je bent, met alle tekortkomingen en gebreken maar die evenzeer je deugden weet te ontdekken.
Deze vrouw kan je ontroeren met een simpel gebaar, een traan, de oprechtheid van een gevoel.
Wij mannen mogen ons gelukkig prijzen met zo'n liefde, zo'n ultieme onvoorwaardelijke liefde.
En met deze ode van Will Tura -oorspronkelijk uit 1977- wordt het nogmaals benadrukt: we kunnen niet zonder én vooral: we moeten ze op een sokkel plaatsen.
"Een vrouw" kan men recent ook terugvinden op de "Tura in studio" heruitgave (cd/dvd), waar men dit nummer in een unplugged versie terugvindt, opgenomen in oktober 1995.
Een jaartje later in 1996 werd "Een vrouw" zelfs vertaald voor de prestigieuze "Europa" cd in het Engels.
Nooit eerder klonk Tura beter en authentieker in het Engels dan dààr, op die cd, tijdens "Shine down/Een vrouw".
Eentje om te koesteren.
En wetende dat Will nu ook voor z'n nieuwste project speciaal dictielessen volgde om z'n Engelse uitspraak bij te schaven, stemt dit ons meer dan hoopvol voor het najaar.
Tura zal z'n Nederlandse nummers immers ook in de originele versies op de dubbelcd zetten, als flinke bonus.
Een nieuw unicum in het genre volgens de pers.
Maar wij weten allemaal dat Will het al eens voorgedaan heeft.
Met z'n ode aan die vrouw, en die moeten we zeker koesteren.
Want in feite kan men het zo stellen:
Net zoals Will Tura zelf, zo is de ware vrouw ook.
Er kan er maar één de nummer één zijn.
