Hoe bespeel je één der moeilijkste zalen?
En hoe krijg je het toch voor mekaar dat na afloop iedereen spontaan rechtveert voor een verdiende ovatie?
Simpel: zet Will Tura op het podium.
Gisteren was CC de Westrand in Dilbeek aan de beurt.
En de betonnen muren weerkaatsten in een gezellige gloed, de afstand tussen podium/zaal was onbestaande en de staande ovatie aan het slot was niet meer dan logisch.
Maar hoe doet Will Tura het toch steeds?
Hoe kan hij jaar op jaar, keer op keer steeds de mensen een avond vol met top-entertainment geven?
Hij kan natuurlijk terugkeren in z'n immense repertoire.
Even grabbelen in de music-box en elke stijl is er wel in terug te vinden.
En elke stijl passeert de revue ook.
Van country naar gospel, van ballads tot meezingers.
En rock'n roll, échte onvervalste pure onversneden rock'n roll!!
Dit is een man van 68 die de knepen uit de gouden jaren '50 prima beheerst.
En in dat genre is de link met dat andere idool Elvis Presley nooit ver weg.
Vorig jaar had Will de unieke combinatie van "In the ghetto", "Goodbye Elvis" en "Zwarte duivel" op het programma staan.
Deze keer wordt de "Zwarte duivel" terug de hel in gestuurd om plaats te maken voor een nog meer opwindende combinatie.
Uiteraard blijft "Goodbye Elvis" behouden, de ode aan de ultieme rocker is een prima locomotief voor de daaropvolgende rockwagonnetjes.
Het gouden succes van "Will Tura zingt Elvis Presley" krijgt z'n meesterlijke live bewerking in de weergaloze rock-medley.
Drie nummers waar een enorme vaart in zit, goede ouderwetse vettige muziek met een scherp randje.
De drie nummers in medley-vorm plaatsen een unieke tijdsgeest in de spotlights.
De 50's, hoelahoep, Teddy-boys, roze lipstick...
"Blue suede shoes" van Carl Perkins en "Rip it up" en "Tutti frutti" van Little Richard.
Ze hebben allen één ding gemeen: King Elvis scheurde ze in reepjes van elkaar en zong er de definitieve versies van in de groeven.
78 toeren, 45 RPM of nog geestiger, bakkeliet.
En slechts één zanger heeft het recht om dat ook in het Vlaams te doen.
Met de gebruikelijke charme die Will eigen is verdwijnt het dreigende uit de tracks en worden ze allen soepel glimmende nummertjes van plezier.
Akkoord, de vertaling is niet altijd even geslaagd maar in dat genre is de tekst absolute bijzaak.
Dat was al zo in de 50's en de overlevering van deze muziek aan deze periode verandert daar niets aan.
Het belangrijkste onderdeel is de beat, het ritme, het tempo en dat zit méér dan goed.
De Tura-band ramt dat het geen aard heeft.
De zanger wringt er op overtuigende wijze z'n stem tussen en het plaatje klopt.
Men hoort de magie van pure rock.
Maar is het visueel aantrekkelijk, rock'n roll was immers vooral beweeglijke muziek?
Ook dit plaatje klopt.
Het ALCO team dirigeert de lichtbundels feilloos mee op het ritme, verandert in een break en gaat perfect door op de meest ingenieuze klanken.
Hier zitten mensen achter de knoppen met kennis van zaken én feeling voor het spektakel.
Maar wat baat het als alle lichtstralen op zich de hoofdshow vormen?
Niet deze keer, ze voegen iets toe aan de bewegingen op het podium.
Die zanger, de 68- jarige Will, beweegt als een prille tiener, grappig retro en toch zo typisch Tura!!
Zo heerlijk om te bekijken en te beluisteren maar vooral om een glimp op te vangen hoe de jonge Arthur in de 50's te keer ging.
Als een rocker, met rock'n roll in z'n hart.
En mede daardoor heeft deze jonge man vandaag als volwassen artiest het volste recht om zich te meten met Elvis Presley.
Op Vlaams niveau, maar zeker even vettig, rockend en cool!!
"Have you heard the news, there's good rockin' tonight"!!
