De ene week ruikt hij de eigen roots die de West-Vlaamse bodem hem biedt, wat later is het Brabants trekpaard hem niet onbekend en een weekje later doorkruist hij de Vlaamse steppe om in Limburg te belanden.
Limburg dus, meer bepaald Hasselt, doorspekt met de sympathieke gastvrije openheid van onze vrienden medefans.
Will is zelf niét van de streek, wij ook al niet, en toch voelt het atijd weer aan als "een beetje thuiskomen".
Het CC was goed gevuld, de warmte zat binnen én Will Tura was in prima vorm.
En je kent ze wel, die liedjes waarin men denkt : "dat is nu iets voor mij zie"...
Er is een nummer in deze show waarbij haast iedereen zich aangesproken kan voelen.
Eenvoudigweg omdat Will het ook létterlijk naar ons toericht.
"Ik zing alleen voor jou", duidelijker kan niet.
Het nummer uit 1987 van de gelijknamige lp/cd -tevens goed als singletrack toen- beleeft nu z'n 2e jeugd wegens de inclusie op de recente en succesvolle "100 Hits" box.
Maar ook in die tijd gooide het hoge ogen.
Een jaartje later mocht het zelfs fier mee het podium op in Vorst Nationaal voor Will's "TURA 2000" concept.
De lp op zich was een bonte verzameling van stijlen, moderne synthklanken, uitmuntende vocalen.
Ook toen al bleek Will Tura z'n tijd reeds ver vooruit te zijn.
Het was immers niet evident om bijna jaarlijks met nieuw werk op de proppen te komen en al zeker niet met het nieuwste aan geluid en bewerking die toen voor handen waren, zeker voor een Vlaming.
Dit maakt dat deze zeer genietbare classic-cd nu één der meest gezochte collectors items is, een restant uit de wonderbaarlijke jaren '80 waar trendsetter Tura ook dit digitale pad voor het eerst bewandelde.
Maar kom, we hadden het over "Ik zing alleen voor jou" dus.
Voor elk en ieder iets persoonlijk.
Het arrangement van heden is vrij getrouw aan the original.
Waarom het recept van koffie veranderen als het verkoopt als de gekken, right?
Waarom iets veranderen als het origineel niet te verbeteren valt?
En daarom ook dat de zeemzoete melodielijn nog steeds indringend werkt.
Dat de romantici nog steeds hun hartje kunnen ophalen.
En alsof Will het zingt voor iedereen persoonlijk.
Want gelijk waar, al is het achter in de zaal, de betovering werkt nog steeds.
Hij ziet die ene persoon die hem zo lief is, gooit een blik in haar ogen maar wijkt eventjes af...
En direct is er wat "verlatenheid" bij die persoon, die geliefde.
Een ander moment staat hij daar in het felle licht, openbaar voor iedereen en zoekt hij zelf die blik terug.
Maar die avond is ze er niet en voelt hij zelf die verlatenheid, het gemis...
Want ze hebben elkaar betoverd sinds die eerste dag toen hij in haar ogen een hele toekomst zag.
Ogen zeggen zo veel... men kan zoveel vergeten, maar men vergeet nooit die eerste blik van die ogen.
Vragend, verlangend, vol hoop op liefde...
Hij zingt verder dat liefdeslied, steeds keer op keer naar haar gericht.
Omdat hij weet dat zij in zijn leven al zijn gevoelens delen zal en er een hoofdrol in zal spelen.
In dat klassieke liefdesspel van twee romantische en trouwe zielen.
Toen Tura later in de show "Nooit laat ik je gaan" opdroeg aan zijn aanwezige wederhelft Jenny en er tegelijk hun huwelijksverjaardag mee benadrukte, had hij het in feite al gedaan: zijn liefde verklaard.
Als derde nummer in de show had hij heel speciaal voor haar alleen gezongen, ook al zat ze achter in de zaal.
En in tegenstelling tot wat het nummer beschreef, we snapten het allemaal:
Dat de oprechte Liefde zo is schoon is...
