Majestueus, zoals het royalty betaamt, bescheiden maar toch goed bewust van z'n status.
Alweer heeft Will Tura een schouwburg ingepakt, alweer met staande ovaties, alweer met grandeur.
Deze keer ging Leuven voor de bijl; het legde zich gewillig op het kapblok.
De Stadsschouwburg is één van de meest prestigieuze zalen in de streek, ook al is de zichtbaarheid op sommige balkon-zitjes flink beperkt.
Gelukkig komt voor die mensen de gouden Tura-stem overal perfect tot uiting.
Het aangename in deze show is dat het zo rustig op gang komt, eventjes de tijd om te wennen aan het programma.
Met uitzondering van "Rock'n roll in m'n hart" zijn de eerste nummers haast allen easy listening, Tura-klassiekers in de typische Tura-stijl: mooie melodie, scherpzinnige teksten met niveau.
Op het eind van de gouden jaren 60' (een tijd van welvaart, hippies en the summer of love) meer bepaald in 1969, onderging de hele muziekscéne flinke veranderingen.
Elvis Presley trad terug op in Las Vegas, The Doors staken een experimentele voet tussen de deur en ene Marc Dex werd plots een flinke concurrent voor dat andere Vlaamse idool: Will Tura.
Maar terwijl Dex zich vaker toelegde op vertolker van vrolijke deuntjes, had Will een ander talent dat hij in de schaal legde.
En die schaal is sindsdien definitief in zijn voordeel overgeheld.
Die Tura kon melodieën schrijven, mooie visuele klanken van een gevoel.
Een single van in die tijd geeft het prima weer: op de A-kant "In de koolmijn", compleet met opgenomen clipje voor de toenmalige BRT.
Maar het schrijverstalent van Tura zat hem in die B-kant ervan: "Hetgeen je niet krijgen kan".
Overigens ook één van de weinige keren dat Nelly Byl de tekst deelde met Catherine Lesagne om er "On veut toujours ce qu'on n'a pas" van te maken.
Maar in het Vlaams dus nu... recht uit 1969 naar 2009: een veertigjarig jubileum!!
En hoe vreemd het ook klinkt, het is een flashback naar die periode, of een vooruitblik naar elke toekomst.
De intro, die mandoline-intro, nu klinkend op een bouzouki, is zo kenmerkend, daarna een rustige inval, synoniemen voor een rustig kabbelend beekje in de bergen.
En dan begint Will te zingen...
"Het enige wat je in ' t leven verlangt, is hetgeen dat je niet krijgen kan"...
In een tijd waar de muziek zo veranderde is dit een tekst die vandaag nog steeds actueel kan zijn.
"En "het hart dat je begeert is dat ene dat niets om je geeft"... phew... rake woorden, opnieuw!!
Een gedicht op melodie.
In gelijk welke situatie men ook zit, deze woorden laten niemand onverschillig.
"Ieder reikt naar de maan" zingt hij verder en komende uit een periode waar Neil Armstrong z'n eerste stapjes op de effectieve maan zette, is ook deze zin zo heerlijk correct gekozen.
De angst om "het gelukkig zijn", is het daarom dat zoveel mensen zo tegenstrijdig zijn?
Kan een tekst als dit vandaag nog betekenis hebben?
Absoluut, volmondig "ja" zelfs.
Welke omstandigheden ook, zo'n woorden kunnen nooit achterhaald worden.
En ook die melodie zal de tijd doorstaan.
De live-versie is haast een kopie van de studio-versie, ook al ligt er 40 jaar tussen.
Het bewijst dat er altijd plaats zal zijn voor een goed opgebouwde tekst en een schitterende eenvoudige melodie-lijn.
En het bewijst nog meer waarom Will Tura -40 jaar na het nummer- het nog steeds kan brengen en hij nog steeds z'n plaats heeft in de muziekgeschiedenis.
1969... Elvis in Vegas, The Doors in Amerika, Marc Dex is een jeugdidool, een maanlanding... en ene Will Tura schrijft "Hetgeen je niet krijgen kan"...
2009... Elvis is forever King,The Doors legendarisch, Marc Dex zingt voor ouderlingen, de maan heeft men niet meer bereikt... en Will Tura zingt "Hetgeen je niet krijgen kan" alsof het 1969 is...
