Waar Will Tura in Lebbeke vroeger het volkse "Ons Huis" steevast op z'n lijstje plaatste, is het nieuwe culturele centrum (slechts 2 jaar oud) een onmiddellijke voltreffer.
Ook al waren er nog wat kinderziektes te melden (late voorverkoop, inderhaast bijgesleurde zitjes) toch is dit zeker voor een vervolg vatbaar.
Kan moeilijk anders met een oude rot als Tura op het programma.
Tura, netjes in z'n "concert" maatpak (maar mét wit hemd) had er zin in.
Van het begin tot het slot twee uur later, bewees de man z'n uitmuntende status.
Na de show was hij ook weer zichzelf, geduldig aan de stand, fotootje, handtekening, een vriendelijk woordje..
Maar de show op zich blijft uiteraard het meest belangrijke.
Dààr worden de prijzen verdeeld, daar wordt men op beoordeeld en afgerekend.
En dus mag men niet de mist in gaan.
Dat wéét Will en daarom vat hij elke keer het programma aan in concentratie, wel met vrijheid van zingen, maar strak omlijnd,duidelijk, correct en stipt.
Het programma van deze tour is robuust en voor 90% eigen werk ,ook al een unicum.
Eigen werk maar toch ook weer niet, het klinkt als een onmogelijke combinatie maar in het volgende geval is het niet zo heel vreemd.
U herinnert zich misschien nog Tura's doortocht in de AB te Brussel enkele jaren terug.
Waar behalve de meester zelf ook Johan Verminnen en Joost Zwegers van Novastar een fel gesmaakt gastoptreden weg gaven.
Op die avond bracht Zwegers ook een unieke versie van "Alleen op de wereld".
Dat arrangement zit nu in de huidige show, die nét eventjes andere zanglijn.
Enkel wordt het nu gebracht door de componist ervan.
In feite mogen we aan het tekst-en muziek- (Nelly Byl/Will Tura) rijtje ook nog "Zwegers" toevoegen wegens de meerwaarde die door het arrangement verkregen wordt.
Will opent met die befaamde woorden: "Centraal station"... en velen denken dat het nummer effectief zo heet !!
Fout hoor... het is enkel de openingzin... (Herinner u ook "Nu en dan" uit "Liefdeverdriet")
Die eerste woorden zetten de toon... en gaat verder :"Middernacht, een verlaten perron".
Dan weet je ook dat dit geen vrolijk liedje is, dat de stilte enkel overheerst wordt door het snerpende fictieve geluid van een vertrekkende trein.
Tura wuift iemand uit... nog één blik, een laatste zoen... en dan de leegte.
Het alleen zijn op de wereld...
In de verte ziet hij de laatste glimp van wat eens zijn enige doel was: in haar armen te zijn.
Wat een bedwelmend gevoel van eenzaamheid, niet?
De instrumenten vallen zachtjes in, versterken het pianogeluid maar toch blijft die frontzanger moederloos alleen.
Hij wandelt verder, verstand op nul.
Door de lege straten, door een stad die hem onverschillig laat, in alle stilte heerst.
Die stilte... is dat werkelijk zo, is het geluid weg of is het hart zo eenzaam en verlaten dat de rust overheersend is?
Stap voor stap... naar niemandsland, kilte, een koude die overvalt en nergens welkom te zijn.
Geen warme thuis, geen vriendenkring die open armen heeft, geen hond die trouw en liefdevol wacht op zijn gezel.
Nee, het is de leegte die de overhand heeft, het werkelijk alleen te zijn op de wereld.
Wat hij eens liefhad, heeft hij met de vertrekkende trein meegegeven.
Er zitten zovele dubbele bodems in dit nummer, zovele betekenissen.
Het einde van een liefde bvb.
Of de schitterende boodschap van een levenseinde, de geliefde uitwuivend op het perron van het leven richting de overkant.
Maar vooral de duidelijke boodschap dat iemand zonder liefde zo alleen is.
Volledig alleen op de wereld.
En dat raakt ons allen.
Geef liefde, vind de liefde, heb geen haat, want niemand verdient het om alleen te zijn, kan en mag alleen zijn.
Dit zijn slechts woorden uit een "liedje" van Will Tura.
Met een live performance die iedereen van de sokken blaast.
Dit raakt diep.
Ga het zien, maar vooral, ga het horen en ervaar de levensles van Vlaanderens grootste artiest: Heb lief.
