Gisteravond was Kortrijk aan de beurt, West-Vlaams, in een cultureel artistiek kader van een prachtige schouwburg recht uit de Sissi films.
Het programma zit ingebakken tot en met, op full drive, met steeds opnieuw lovende kritieken.
En zo hoort het ook.
Er zijn zovele schitterende nummers in verwerkt, liedjes met nostalgie, nummers met een boodschap of pretentieloze amusementskrakers.
En... een nieuw nummer!!
Half Vlaanderen weet inmiddels dat Will in het voorjaar met een nieuw cd-project op de proppen komt.
Een project met een ode aan zijn eigen roots, zijn eigen favorieten... easy listening, de crooners.
Op het nieuwe album zouden ondermeer ook vijf bewerkingen staan van Will's absolute idool Nat King Cole.
En één van die bewerkingen zit in de show.
De samensmelting van een zeemzoete ballade en Tura's warme stem loopt gesmeerd als een soepel lopende machine.
Het nieuwe nummer "Onvergetelijk" blijft trouw aan z'n Amerikaanse basis, ook al is de tekst gedeeltelijk een vertaling.
Met de nadruk op gedeeltelijk, want onze Vlaming neemt middenin de persoonlijkheid van mr. Cole over en gaat netjes over in het Engels!!
Wat een unicum en het doet ons reikhalzend uitkijken naar wat er nog méér te verwachten valt later dit voorjaar.
Maar een unieke glimp krijgen we nu toch al leuk mee.
En is er eigenlijk een concert mogelijk zonder een Will Tura aan het klavier?
Niet echt neen... al is het pas vrij laat in de show dat de man de vleugel mag strelen.
Het eerste nummer is meteen een alternatiefje... één dat Jan Publiek niet direct zou verwachten, geen hitsingle.
De Johan Verminnen/Koen de Bruyne compositie is een raak staaltje van hedendaagse actualiteit.
Het feit dat het nummer van begin jaren 70 stamt, zegt veel...
Dat het nog altijd niet anders is maar nog meer dat de tijd genadeloos doortikt in ons nadeel.
Speels speelt Will de noten mee als hij zingt dat er niets mooier is dan spelende kinderen in de zon.
Maar voor hoelang is er nog zon, hoelang is men nog alleen, hoe meer en meer overheerst de stad van staal en beton.
Een aanklacht voor wie het milieu geweld aandoet, de aarde laat doordraaien tot we er -in a way of speak- afvallen...
Een vrij ernstig en sober nummer met een grote grandeur, zoveel is zeker.
Daaropvolgend blijft Will gewoon zitten achter de piano.
Hij neemt zichzelf mee naar vroeger, naar het studiootje waar hij voor Jaques Kluger in the 50's zijn compostie speelde.
Het eerste nummertje door de jongeling Arthur Blanckaert... pingel pingel met "Tender passion".
Hoe oud was hij? Niet ouder dan vijftien? En toch het talent om dit te componeren, het is zijn geluk geweest.
Later toen Arthur al Will Tura was geworden, kreeg het nummer nog eens een groot arrangement mee en kwam het op de "Will Tura plays Will Tura" piano lp terecht.
Nog later in 1973 was het een "melodie zonder woorden" geworden en kwam het ook zo op een plaat terecht, zonder woorden.
Om er tenslotte een tekst op te gieten en er "Nooit laat ik je gaan" van te maken.
Na verscheidene symfonische omzwermingen zit deze "Tender Passion/Nooit laat ik je gaan" in de nieuwste tour.
Om de cirkel rond te maken.
Van enthousiaste jongeling tot volbloed performer.
Met een schitterend eenvoudige tekst.
"Nooit laat ik je gaan, wat ooit gebeurt in mijn bestaan"
"Zolang mijn hart zal blijven slaan, nooit laat ik je gaan".
Er zijn beslist meer betekenisvolle woorden uit z'n mond gekomen maar het is niet altijd de betekenis die telt.
In dit geval is de eenvoud de kracht ervan.
Maak het moeilijker en de magie van de jongeling en de liefde van de tekst spatten uit elkaar.
Groots in eenvoud is een perfecte omschrijving.
En zo is het ook bedoeld.
Net zoals Will Tura het is: groots in eenvoud.
