Wel, Vlaamser dan Will Tura kan niet, dus wij voelen er ons samen met hem ook flink op ons gemak.
Want het is reeds de zoveelste keer dat Will CC de Westrand doet vollopen mét een flinke optie voor volgend jaar natuurlijk.
Tja, over een vaste waarde gesproken uiteraard!!
Het weekje rust had hem duidelijk goed gedaan, hij vatte de show aan met een zalig opgewekt gevoel.
Zoals een kind dat bij de eerste lentestralen buiten mag spelen, zo maakt hij van het podium zijn speelkoertje.
En al is het CC een betonnen bunker, de warme gloed die van het podium kwam, dompelde zelfs de grauwste muur om in een sprankelend lente-tafereel.
Vrij logisch dat de man gelukkig de zaal inkijkt en wéét dat ze er allemaal weer zijn: de fans, het publiek.
En hij zingt zo graag z'n geluk uit, elke noot is er een bewijs van, elke blik zegt zoveel meer dan één woord.
Dit is een dankbaar artiest.
Maar hij beseft evengoed dat dat geluk kan omslaan.
Will is zelf niet gespaard gebleven van tegenslag maar vindt toch telkens de moed en de kracht om er weer bovenop te komen.
Die kracht zit in hem maar komt ook van elders.
En dat wéét hij... van achter het gitzwarte glanzende klavier bezingt hij de oorsprong van dat gevoel.
Dat er iemand daarboven, hemelsgewijs, van hem houdt.
Dat kan hij ontdekken in eenvoudige dingen: een zonnestraal, een kinderlach, een diep innerlijk gevoel.
Dan beseft hij hoe dankbaar hij wel moet zijn, het gaat hem immers zo voor de wind.
De hogere macht heeft het zo goed voor hem uitgestippeld.
Hij kijkt omhoog en dankt de Heer want Hij is het die zoveel liefde geeft in hem...
"Iemand daarboven houdt van mij"...
Maar wanneer één van die tegenslagen hem op z'n weg vindt, ook dan -en eigenlijk nét dan- versaagt z'n geloof niet.
Als hij voelt dat niemand nog begrip toont, niemand nog vetrouwen schenkt, dan zegt die innerlijke kracht hem luid en duidelijk: "Ik ben er, Ik begrijp, Ik vetrouw, Ik hou van je"... en dat geeft zoveel moed.
En met die moed en met dàt vertrouwen kan hij weer verder.
Want in de donkere nacht schijnt een ster, als een lichtbaken, ze ontsteekt meerdere sterretjes tot de hele zwartgeblakerde hemel oplicht in een glans van heerlijkheid.
Het knappe visuele plaatje dat Live Systems achter Tura via de Led-lights vertoont, sluit mooi aan bij deze woorden.
Een draaiende wereldbol, de vrijheid van een meeuw, de ster midden in het duister...
Dan beseft de mens in de artiest Will Tura dat niets vanzelfsprekend is.
Uiteraard, het harde werken in z'n carriére loont wel, maar alleen met dat komt men er niet.
Die laatste hoge tonen van de toetsen verdwijnen in het ijle donker van de zaal.
Hij kijkt verwachtend de duisternis in en ontwaart een ster van appreciatie in het publiek.
En hij is gelukkig.
Zo gelukkig z'n doel en oorsprong op deze manier te mogen uitzingen.
Gelukkig dat iemand daarboven zoveel van hem houden kan, dit toont door middel van deze avond, zijn innerlijke gevoel, dat eerlijke innerlijkste gevoel.
En we geloven graag in zijn woorden, want ze zijn oprecht, oprechter dan eender welke tekst in deze show.
En daarboven houden ze van hem, dat is duidelijk, maar beneden, en dat zijn wij, houden we ook van hem...
