En dus is het in feite niet meer dan logisch dat op het podium in de Schouwburg ook geschiedenis wordt geschreven!!
De schitterende gebouwde retro-style schouwburg was het decor voor hét Vlaamse monument: Will Tura.
Even opmerken dat de show gisteren absoluut àf was, een staaltje in perfectie.
Will Tura, de hele crew, licht en geluid: het was een foutloos parcours.
Will "voelde" duidelijk "de zaal aan", wist wat er gebeurde, speelde er op in maar hield tevens de show strak in de hand.
De man zijn stem is momenteel weergaloos goed, we weten het, we zeggen het vaker, maar het IS gewoon zo!!
Dat uit zich in ronduit fantastische momenten.
Neem nu bvb. het nummer " Eenzaam zonder jou", het zit in de finale-ronde van de avond.
Grappend kondigt Will het aan als een "nieuw nummer", ook dat grapje is niet nieuw meer maar het blijft spontaan en zegt zoveel over de spirit waarmee Tura z'n show afrondt: als een gelukkig man.
Die eerste zo herkenbare noten van Jerry die de intro speelt... het is een stukje erfgoed.
Geen enkele intro is zo bekend vanaf die eerste noot, zelfs zonder dat er één letter gezongen wordt... men ként het.
Dan begint Tura zijn melodische zang... "Ik ben zo eenzaam zonder jou...", een goeie 2 minuten lang.
De melodie die in 1962 out of the blue op een bierviltje onstond, heeft wellicht al twee dozijn versies door de meester zelf.
Om maar te zwijgen over de talloze covers die er van bestaan.
Maar steeds -en is het niet bijna altijd zo- overtreft niets het origineel.
Mede om die reden zingt Will het nu zoals het toen klonk maar met de knipoog, in de overtuiging van de kracht van het nummer.
In alle eenvoud zo perfect: dit nummer kàn niemand ooit beu worden, de eenvoud is zo treffend en siert het ten volle.
De eerste Tura-klassieker ooit is na zoveel jaar nog steeds dé Vlaamse plakker bij uitstek.
Kranten en hun lezers hebben in opinie-peilingen dezelfde mening gedeeld: "De grootste Vlaamse hit aller tijden", zo draagt het fier die titel.
Ke Riema heeft wel meerdere teksten geschreven in haar loopbaan maar haar naam zal voor altijd verbonden blijven met deze pennenvrucht.
Dat melodietje is al even rààk gekozen maar kwam eerder toevallig tot stand.
Het verhaal is gekend: Will en broer Staf waren op vakantie in Zuid- Frankrijk.
De jonge kerel was aan herbronning toe, z'n covers van nummers waren niet écht succesvol, het kon beter.
Z'n platenfirma wou er meer uithalen, verwachtte iets van hem om een doorbraak te forceren.
Ze wilden een definitieve stap voorwaarts zien, gedaan met te blijven trappelen in datzelfde vaarwater...
Het was de vakantie van de herbronning én de openbaring.
Tura begon zélf een melodietje te verzinnen, de trouwe gitaar in de hand, de akkoorden en het trefwoord "lonely boy" neerzettend op een triviaal bierkaartje.
Het zou het meest waardevolle bierkaartje uit de Vlaamse muziekgeschiedenis blijken te zijn.
Dit was de start van Will Tura als hitzanger én gevierd componist.
Het gaf hem vleugels en het vetrouwen om méér dingen uit te proberen...
Het vervolg kennen we allemaal, dat is geschiedenis, een collectieve Vlaamse geschiedenis.
En daarom is het zo mooi dat Will Tura tijdens z'n huidige tour "Eenzaam" brengt alsof het pas van dat bierkaartje komt...
Dankbaar voor het succes en bewust van z'n status maar nooit vergetend aan wie hij het meest schatplichtig is: z'n trouwe publiek.
