Vele fans zullen er beslist een tijdje over gedaan hebben om terug huiswaarts te keren maar niemand zal het zich beklaagd hebben!!
Het vrij nieuwe cultureel centrum ontving Vlaanderens grootste met het gepaste enthousiasme.
En Will zelf beantwoordde die respons met een voortreffelijk concert.
Vroeg in de show, direct na de romantische "Als het ware rozen zijn" opener, neemt Will ons allen mee naar het begin van z'n prille carriére.
Meer bepaald de jaren '50.
Een decennia waarin rocker Elvis in Amerika de plak zwaaide en The Everly Brothers in close harmony hun ding deden.
Een tijd van Wurlitzer of Rock-ola jukeboxen, centiemen en doo-wop...
Ook een tijd waar de alsnog hitloze onbekende Will Tura z'n eerste muzikale stapjes op vinyl waagde.
Will coverde toen nog... had nog niet ontdekt dat z'n eigen composities later pas écht de doorslag zouden geven en hem écht in de muziek zouden lanceren.
De nu 69 jarige Will keert terug in z'n eigen geschiedenis met drie gitaarnummers in medley-vorm.
In die tijd was Will overigens altijd vergezeld van z'n snaar-instrument, eenvoudigweg omdat er van het Tura-sextet nog geen sprake was!!
Nu begeleidt z'n band hem wel maar wie goed opmerkt en de nodige fantasie aan dag legt, kan in Will's performance perfect de enthousiaste jongeling van weleer herkennen.
Eerst komt "Bye bye love" aan de beurt... een Vlaamse vertaling van the Everly Brothers klassieker.
"De mensen zeiden tegen elkaar" zingt hij... en het publiek klapt eensgezind mee.
Ze stappen met Will mee de katapult in die hen terugslingert naar hun eigen jeugd, voelen zich plots terug tiener.
Voor het volgende nummer wordt de gitaar op de rug geslingerd en neemt Will de rocker-pose aan...
Wijdbeens voor het statief, swingend met dat linkerbeen...
"Jij bent nu zeventien geworden"!!
Schitterend om dit te zien én te horen!! Wat een flashback in tijd en ruimte!!
Hij neemt de micro in handen, het statief schuin en gromt, zingt en speelt met de meisjes die nu vrouwen zijn geworden.
Hij relativeert zichzelf prima met een tekst die gaat over vertroetelde teddybeertjes en jonge bruidjes.
Heerlijke ongevaarlijke en pretentieloze 50's slow-rock... dansend op één tegeltje.
Het tempo gaat daarna met een flinke ruk terug de hoogte in!!
De gitaar wordt bespeeld in een rotvaart, alsof het een mandoline was!
Johnny Sax blaast zich de longen uit het lijf...
"Altijd weer herinner ik mij..." zingt Will nu en je weet dat het om die "Paardestaart" gaat.
De manier hoe Tura beweegt, met de twee benen wat houterig, moet identiek zijn aan hoe het geweest was in de golden years.
En op die manier is het ook spontaan en geestig, de tekst die een meisjes-paardestaart bezingt, wel, zulke dingen konden enkel in de onschuld van die jaren '50.
Vandaag zou niemand het nog pikken maar deze live-versie is zo charmant dat je het allemaal zo graag terughoort.
De manier waarop Will deze nummers brengt, is met een flinke knipoog.
Hij neemt zichzelf dan niet al te serieus, weet dat hij hiermee zoveel plezier brengt.
En hij weet bovenal hoever het hem in z'n vak heeft gebracht.
Zonder deze eerste nummers zou er geen "Eenzaam zonder jou" zijn, geen "Hemelsblauw"...
En die dankbaarheid van Will slaat over op zijn publiek.
Een publiek dat generaties overspant...
