Vlaanderen heeft zo z'n vaste waarden, de Vlaamse rand rond Brussel ook.
Het Tura-concert te Strombeek Bever is zo'n jaarlijkse vaste waarde.
Sinds jaar en dag is het CC een uitverkochte theaterzaal, gezellig dicht bij elkaar, bijna op elkaars schoot.
In de programmatie voor 2009 kon dan ook uiteraard Will Tura niet achterwege blijven.
Het is een gewoonte maar zelfs een gewoonte moet je verdienen, elk jaar weer.
Laat Will Tura één keer slippen en het jaar erop heeft men mogelijk andere plannen.
Dat beseft Will zeer goed, het kwaliteitslabel dat hem zo kenmerkt moet verdiend worden.
Want het is telkens een nieuw publiek, een nieuwe uitdaging, voor velen een kennismaking.
En telkenmale slaagt hij in dat opzet.
Het publiek gaat naar huis, ze hebben iets gezien, iets gehoord, men kan het gerust met alle superlatieven doorvertellen.
Tijdens de derde show in deze concerttour wordt het duidelijk dat Will met z'n nieuwe programma hoge toppen scheert.
Dit is niet zomaar een lukrake greep uit het immense repertoire, neen, het is zorgvuldig en netjes samengesteld.
Will weet te overtuigen, in welk genre het ook mag zijn, het klinkt oprecht.
Country, easy listening, pop, unplugged, rockend... elke stijl is dominant aanwezig en toch niet overheersend.
Wanneer de mensen van ALCO het grote doek achter Will toeschuiven, dan weet je dat de sfeer omslaan zal.
De muzikanten zijn verscholen, op dat moment zelfs verdwenen.
Dit heeft een reden.
Op die manier maakt men onderscheid tussen 100% live muziek of de backingtrack van een symfonisch orkest.
Door dat doek te sluiten is de artiest volledig op zichzelf aangewezen, worden miniscule foutjes genadeloos afgestraft.
Tura moet zich volledig toespitsen op wat hij hoort in de monitors, op wat wij horen uit de luidsprekers.
Voor één keer zitten wij ook op diezelfde gehoorlijn, wat Will hoort, horen we mee.
De gigantische klanken, het opkomende geluid van de ruisende zee, het bombast, de indrukwekkende muur van blauw geluid die recht de theaterzaal in vloeit... en daarvoor één man met een stem, moeiteloos overeind blijvend, met geen enkel ritmepunt dan enkel z'n eigen geluid.
Een artistiek aartsmoeilijke opgave, maar Tura neemt ze, hij trotseert met z'n schip moeiteloos de vervaarlijke golven om uiteindelijk in rustige wateren te komen... hoe fantastisch... "Haar haar dat van zij is en zij die van mij is..."hoe geniaal.
In een 2e nummer wordt het symfonische geluid wat ingetogener, primeert de tekst.
Dit is een afscheidslied, een treurzang, een diep gevoel van emotie.
Iedereen heeft wel eens afscheid genomen, iedereen heeft wel eens het onrechtvaardige gevoel dat men geen afscheid kàn nemen en toch verder moet.
Men blijft achter, men heeft verdriet om de geliefde, heengegaan in de koude kracht van de winter.
Die pijn zal nooit weggaan, het zal nooit meer lente worden.
Je ziet overal die blik, je voelt de aanraking, die ene laatste aanraking, je hoort een stem, ver weg in de wind...
Is het nog, leeft men nog, ergens?
Je gedachten denken, het beseffen doet pijn, het is defintief gebeurd.
Met is overgegaan naar de overkant van het leven...
En de wind blaast zachtjes, en stilletjes blaas je de naam mee...
En het zal terug lente worden, de zon zal terug de koude opeisen.
Het afscheid zal niet defintief zijn zolang men de herinnering behoudt.
Zo'n leven kan niet sterven...
Want dat gevoel is zoveel sterker dan de dood...
Dit bezingt Will en die woorden raken diep tot in het hart.
Dit verslag is voor mij één van de moeilijkste verslagen die ooit via m'n klavier kwamen.
Vorige nacht heb ik de confrontatie met leven en dood zelf mogen ondervinden en mijn geliefde grootmoeder terug in de handen van haar maker gegeven.
Ik weet dat ze gelukkig is, en dat we al die jaren samen mogen bewaren als een dierbare liefde.
Mijn meter rust zacht, en wat wij voelen momenteel is sterker dan de dood, zoveel sterker dan de dood.
