Zeven maal dat Will Tura bewees dat hij nog steeds de ultieme beste live performer van Vlaanderen is.
Daar kwam gisteravond nog een achtste keer bij.
De eer voor die finale-show was weggelegd voor het Casino Kursaal in Oostende.
Tura heeft indrukwekkende grote zalen mogen bespelen -het ganse land door- maar deze met z'n brede zaalindeling, is mogelijk de meest prestigieuze.
Volledig tot in de nok gevuld, fans van overal, was dit evenement er eentje die de sfeer van "de grote dagen" perfect kon oproepen.
Het was inmiddels een maandje geleden dat Tura mocht optreden, dus het was zowel voor hem als voor ons, een blij weerzien.
En Will stelde niet teleur.
Dat deed hij in feite nooit, maar deze keer,was er iets aanwezig dat hem een extra vibe gaf.
Het jodium van de zeelucht maakte dat hij ontspannen, relaxed ,maar wél in volle focus z'n show aanvatte.
"Vlaanderen m'n land" was niet zomaar een titel uit z'n repertoire, het is een lijfstuk geworden.
En om daarmee z'n volle 90 minuten te openen maakt hij niet enkel een statement als inwoner ervan, maar zet ook meteen de puntjes op de spreekwoordelijke "i" dat hij van dat bezongen Vlaanderen de enige échte muzikale royalty is.
Er zijn voldoende zelfbenoemde schlager, polonaise, huppel, prinsen,koningen of koninginnen, er is er maar één Keizer!
Een naam -titel!!- gekregen en gegeven door het publiek, en méér dan terecht de absolute waarheid.
"Vlaanderen m'n land" komt uit 1969, een geweldige periode waarin oa ook "Het kan niet zijn" kwam, voorheen "Arme Joe" liet passeren en een jaartje later "Linda" tussen de kiezen kreeg.
Om maar duidelijk te maken dat hij on top of the world stond.
Geen enkele van die vier nummers heeft ook maar één link met elkaar, behalve de uitvoerder.
Vier verschillende stijlen, vier totaal verschillende ervaringen.
"Vlaanderen m'n land" klinkt ook nog vandaag zo mooi als toen.
Het middeleeuwse herhalende trompetgeschal, de glijdende zachte toonaard.
Maar ook -en vooral- die lyrische tekst, geschreven door Mark Swido, een pseudoniem voor dichter Marcel Leemans.
Die schreef dat jaar ook nog "Liedje voor Mary Ann" voor Norbert, op muziek van componist Tura, terug een cirkel die rond was...
Op het podium gisteren stond een artiest die zichzelf strenge eisen oplegde.
Naarmate het optreden verder vorderde werd Will alsmaar beter, nog zelfzekerder, nog grootser.
Of het nu de intimiteit van het jazzy "Ik hou van jazz" betrof, of het aanstekelijke van "Boven de wolken", hij groeide met elke noot.
Opvallend om op te merken hoeveel hij van het Jazz-gedeelte genoot, bestaande uit het improviserende muzikale Heavy Horns gedeelte.
Het is een moeilijk publiek toegankelijk genre, maar artiesten houden nu eenmaal van Jazz, de enige vrije muziekstijl in uitvoering.
De woorden van "Ik hou van jazz" zijn in feite een opsomming van de grootheden uit dat wereldje.
Alles perfect aan elkaar gelinkt door de Nederlandse toondichter Ernst van Altena.
Die schreef ook de Nederlandstalige bewerkingen voor Jaques Brel, meteen een duidelijke hint over welk topniveau we hier spreken.
Als één van z'n laatste teksten, voor hij de eeuwige jachtvelden introk, schreef hij voor Will "Lief na zoveel jaar" in 1997.
Omdat de échte groten in de muziekwereld, enkel met elkaar werken!
Alternatief momentje ook toen de intro van "Als de muren konden praten" niet door Will op de piano werd gespeeld.
Steve volbracht deze taak nu, wat het nummer en de openingszinnen "another feeling" gaven, iets bijzonders, iets uniek.
En al veel te vlug was plotseling daar al die befaamde finaleronde.
Een rondje klassiekers -hits zonder twijfel- die elke muziekliefhebber deden watertanden.
En geef toe, heeft u ze ooit straffer geweten dan dit?
"Hemelsblauw", "Het kan niet zijn", "Hoop doet leven", "Eenzaam zonder jou", "Ik ben een zanger" en "Alleen gaan".
Stuk voor stuk tracks die allemaal in ons collectief geheugen zitten.
Nummers die de man wellicht reeds duizenden keren heeft gezongen en toch nergens uitgeblust of verveeld klinken.
Met volle overtuiging gebracht, volle overgave, volle passie.
Speciaal een extra woordje voor "Alleen gaan".
Aan het einde van z'n volledige show dàt -op zo'n manier- nog door de strot krijgen, feilloos met power in de stembanden, het is indrukwekkend.
Emotioneel rakend, z'n eigen leven overschouwen en tegelijk ook ons een spiegel voorhouden.
In the end, we hebben het allemaal "our way" gedaan, we zullen allemaal alleen moeten gaan....
Het vocaal moeilijkste nummer van de avond als slotakkoord brengen, dat kenmerkt de besten, de grootsten, de majesteit van de muziek.
En toen aan het absolute slot dochter Sandy het podium opkwam en een applaus en open doekje voor haar vader én de hele crew vroeg, ging het publiek daar maar wat graag op in.
Will zelf bedankte met een handdruk z'n trouwe ritmesectie, z'n boys die al die jaren doorheen het land trokken met hem.
Dit was het laatste van de Tura concerten in 2021, een reeks dat eigenlijk al in 2020 op de planning stond.
Acht maal bewees hij z'n status.
Een status die in Vlaanderen enkel vergelijkbaar is internationaal met Elvis Presley wereldwijd.
Alomtegenwoordig, een idool, een artiest, zanger, performer,de muzikale koning, de leider, de Vlaamse keizer.
Komt er nog een vervolg... misschien in 2022?
Geen idee... we hopen het allemaal hartstochtelijk.
Maar we mogen ons ook niet blind staren op onszelf, het is niet wij die belangrijk zijn in dit verhaal... Will is er inmiddels 81 en heeft 63 jaren van z'n leven gedeeld met z'n publiek.
We hebben al die jaren zoveel mogen genieten van z'n live optredens, hij heeft er méér gedaan dan eender wie.
Hij heeft in functie van z'n vak geleefd als een sportman, zich talloze dingen ontzegd om z'n publiek ter wille te zijn.
Om steeds bereikbaar te zijn, steeds blijven door te gaan, zelfs met het diepste leed in zich.
Toen z'n broers, z'n ouders stierven, ging hij door, in de wetenschap dat hij z'n publiek niet mocht loslaten.
Doorheen de jaren is de publieke Will Tura figuur opgegaan in Arthur Blanckaert.
Waar vroeger nog een duidelijke grens was tussen beiden is die nu compleet vervaagd.
What you see is what you get, what he is....
Wij mogen van iemand die ons zoveel geschonken heeft, niets meer eisen...
Wat mogen we nog meer verlangen van iemand die z'n eigen leven volledig in dienst heeft gesteld van z'n muziek, voor ons?
Komt er nog meer? Graag!
Komt er niets meer? So be it...
We mogen écht dankbaar zijn om deze periode samen met hém te mogen beleven hebben.
We hebben zoveel meegemaakt, écht letterlijk: Vlaanderens muziekgeschiedenis.
Bedankt Will, bedankt Arthur.... voor alles.
"Dit wordt voor mij de langste reis, maar op het eind, daar wacht de prijs, 't is tijd komaan, die lange baan, moet ik ..... alleen gaan...."
Hoop doet en zal altijd blijven leven.
