Dat zong Will in 1989 en op 1 oktober 2021 lijkt het nog steeds van toepassing.
Niet dat "De Noorderwind" plots in de setlist terecht is gekomen, neen, het verschil met vorige week was anders voelbaar.
De temperatuur en de avondgloed hebben nu echt plaats gemaakt voor de herfst.
Nochtans waren zaal, stad én artiest identiek: De stadsschouwburg te Antwerpen mét Will Tura.
Met een alweer een vaststelling: wie het geluk had om beide shows in de Sinjorenstad te mogen meemaken beseft dat zelfs een grootse Will Tura zichzelf overtrof met het optreden van deze avond.
Ontspannen, relaxed, stressloos.
Wanneer hij bvb een tweede keer "Hemelhoog" begon te zingen in plaats van 'Twee oudjes" ging hij zelfs de humoristische kant op.
Relativeren heet dat, zo goed zijn, zo ontspannen, dat zelfs zoiets probleemloos door het publiek aanvaard wordt.
De man is mens, kunnen foutjes maken maar kan het uiteindelijk met de mantel der liefde zélf toedekken.
Heerlijk en zoals eerder vermeld: relativerend.
Ironie is hem niet vreemd, ook al zingt hij buitenaards mooi, he's human.
Alleen de besten komen daarmee weg!
Want wat een uitdaging moet dat wel niet zijn.
Een reeks snel opeenvolgende concerten,nagenoeg een identieke- maar indrukwekkende- setlist , en toch het niveau op eenzame hoogte bewaren.
Dat is Will Tura anno 2021, 81 lentes jong, straf, overtuigend, meesterlijk.
Je kan niet zomaar "wat aframmelen" met zo'n status.
Daarmee dat er naast de "plezanteriekes" uit z'n uitgebreide repertoire ook ernstige stukken muziek te beluisteren zijn.
En niet alleen het "beluisteren" is een deugd, ook visueel presenteert deze Tura z'n muziek met verve.
In "De mooiste droom" zit een heel pallet aan kleuren, intenties en bedoelingen.
Moeilijk om voor te stellen hoe Tura muzikaal dit Opus Magnum moet gecrëeerd hebben.
Thuis op het klavier? Met gitaar? Accordeon?
Who knows... Feit is dat het heerllijk is om de afgewerkte London Philharmonic Orchestra doorheen de luidsprekers te horen glijden.
Die strijkers zijn de basistrack als begeleiding voor Will's live band.
Noem het gerust the next level.
Niemand in Vlaanderen had en heeft zich ooit aan deze combinatie gewaagd en al zeker niet om het nog eens in een huidige concertreeks te stoppen.
De tekst is dichterlijk, poëzie op noten.
Jan Savenberg schreef gouden woorden voor Tura's stembanden.
De diamanten melodie -versterkt door het briljante arrangement door Steve Willaert- doet de rest.
Een oase aan rust en een tegelijk opwindende ervaring.
"Hoe je huid zachtjes de mijne raakt"... En Tura raakt strelend z'n z'n hand.
"En mijn hand dan in de jouwe haakt"... en hij klemt de vingers in een vuist tegen zich aan.
Een visuele liefdesdaad van de zo mooie vertolkte en prachtig gezongen woorden.
"De mooiste droom" is emotie, draagt emotie, straalt emotie uit.. van de eerste rij tot hoog in de nok.
Absolute perfectie.
Een parel aan z'n al sierlijke keizerskroon.
En trekken we dat gerust door naar een paar decennia terug.
Tussen "De mooiste droom" en "Het kan niet zijn" zitten er 33 jaar.
"Het kan niet zijn" zit op een ereplaats in deze tour, in de weergaloze finaleronde.
Het komt nét na "Hemelsblauw", je weet wel, één van die eerder beschreven "plezanteriekes".
Wat een verademing om échte klasse te ervaren, écht drama, échte passionele muziek.
"Het kan niet zijn" heeft het allemaal.
Is het doorheen de jaren een échte classic geworden, zelden stond het steviger dan nu.
Hoe Tura het bracht -het is meer dan zingen alleen- wekt indruk.
Het is nooit een wegwerpnummer gebleken (niet dat Will er zich met eender welk ander nummer schuldig aan maakte), maar het respect door hemzelf hiervoor is zo groot dat hij het wel moét ondergaan.
Dat hij zich verplaatst in die verstotene, het lijdend voorwerp, de banneling ontdaan van elke liefdesvorm.
En de pijn... de scherpe pijn voelend, maar toch moet loslaten.
De waanzin van de eenzaamheid.
Will Tura staat er verslagen bij, zingt, tegelijk schreeuwt hij z'n eenzaamheid uit.
Dit is een ernstig nummer, de ernstige blik veranderd niet.
Een tragisch karakter.
Tura is een acteur in drama en het passiespel der dolende zielen.
"Het kan niet zijn " is de allerbeste Will Tura/Nelly Byl combinatie ooit.
Een wereldnummer, z'n tijd in 1969 ver vooruit en nu in het concert van 2021 -in originele toonaard- absoluut tijdloos.
Will Tura in Antwerpen op 1 oktober bewees wat we allemaal al wisten.
We wisten dat hij goed was, we wisten dat hij de grootste was, en we wisten dat er nooit een ander zou zijn zoals hem.
"Het verleden is weer heel dichtbij".... Hij IS de beste, hij IS de grootste, en er zal nooit een andere zijn zoals hem.
"Mooi, 't leven is mooi" zong hij.... en het was zo.
"Eenzaam zonder jou" zong hij, en ook dat klopt.
"Hoop doet leven" ook al, in hemdsmouwen.... dat is zijn levensmotto.
Voor de passie, de muziek, de emotie, het draagvlak van verdriet, het ervaren, de vreugde, de hoop, het meevoelen, het ondergaan:
Bedankt Will... op muzikale fenomenen als hém, als jij, zal en kan de tijd nooit vat krijgen.
