Antwerpen centrum heeft geweldige zalen: Elisabethzaal, Elckerlyc en de voormalige Zuiderkroon.
Maar de zaal met het meeste prestige momenteel is toch wel de Stadsschouwburg.
En wanneer men het heeft over prestige is er maar één Vlaming die het kan vullen, zelfs tweemaal!
Het Antwerpse publiek -aangevuld met vele fans van overal ten lande én erbuiten- ontving Tura met open armen.
Eigenlijk blijft het fantastisch om nog steeds te ervaren.
De man treedt al ruim zestig jaar op voor het publiek en blijft toch bescheiden en nuchter.
Anderen zouden voor (veel) minder beginnen zweven, hij niet.
Hij beseft maar al te goed vanwaar hij komt, hoe z'n vak gelopen is en aan wie hij zoveel te danken heeft.
In de eerste plaats aan zichzelf en z'n hoogstaande muzikale niveau uiteraard, maar hij weet ook- meer dan wie ook - dat de fans hem gemaakt hebben.
En het is in die wetenschap dat een dankbare Tura de uitzinnige Stadsschouwburg een momentum cadeau gaf waar nog lang zal over nagepraat worden.
Will is niet alleen een zanger, maar visueel is hij ook een magneet.
En bij sommige nummers is die aantrekking groter dan andere.
Geen enkel vrouwelijk deel van het publiek, hapt niet naar adem wanneer hij z'n kunstje opvoert tijdens "Maria".
Die beginnoten alleen al, de zucht van herkenning, hier staat wat te gebeuren!
Hij begint te zingen, speelse woordjes over een man, een vrouw, een krant en Samba...
De combinatie lijkt misschien vreemd, maar het melodietje is zo Latinostyle, dat het prima werkt.
De loerende vaders op het strand... naar die befaamde Maria.
Het is Viva el Amor in een vernieuwde versie!
Twee stroofjes gaan voorbij: leuk.
Twee refreintjes passeren ook: geestig.
Maar dan steekt hij z'n microfoon terug in het statief, teveel ballast want hij gaat... dansen!
En daar gaat hij, van links naar rechts, heupen loszwieren.
De beentjes strekken, hup en huppeldepup!
Zie dit die andere latinoboy Iglesias nog niet doen!
Die moet groen uitslaan van jaloezie als hij onze held bezig zou zien!
Tura geeft show, is show, danst show!
Het is misschien wel allemaal "Turatiaans" dansen, maar je weet meteen waarom hij elke dag nog z'n rondjes gaat joggen!
Energie, stem, fysiek en power: Voila, das wat "Maria" ook met de zaal doet.
Het enthousiast applaus achteraf sprak boekdelen: Olé!! Bahia santé!
Tura heeft ook een flink repertoire bij elkaar geschreven in die geweldige loopbaan van hem.
In 1965 schreef hij de tonen voor "Heimwee naar huis".
Een zeemansliedje -in die tijd waren ze populair- compleet met accordeon en ritmisch gedonder.
Doorheen de jaren heeft de track verscheidene arrangementen meegekregen (van symfonisch tot pop) maar het is duidelijk dat deze unplugged versie 's mans persoonlijke favorietje is.
Enkel begeleid met Jerry en Marc op akoestische gitaar, is het nochtans een diepe valkuil voor een niet-voorbereid zanger.
Men hoort immers amper ritme, er is weinig leidraad, uitgezonderd de summiere begeleiding van de gitaarboys.
De stem van Will Tura draagt en is het hele nummer.
Eén misstap wordt onmiddellijk gehoord maar is nergens te bespeuren.
Sterker nog: er is zelfs ruimte om even het publiek te laten meezingen.
Dat is vertrouwen hebben in zichzelf en er staan.
Niet dat "Heimwee" zo'n makkelijk zingbaar nummer is hoor, bij de regel "Want ik kom weldra bij je weer" gaat de stem van het dieptste dal naar de hoogste berg.
Zingen mensen, zingen!
En niémand die "Heimwee naar huis" had of z'n felbegeerde zitje in de schouwburg ervoor zou willen opgeven.
Maar laat het duidelijk zijn dat het niet altijd een vanzelfsprekend "open doekje" was.
Je moet weten dat bij aanvang van de show het publiek nog wat "koud" in de zaal zit.
Dat de Covid periode er ook bij hen in gehakt heeft, dat het mogelijk terug het eerste concert in lange tijd was...
Dan is wat enige opwarming nodig.
Dat beseft ook Will... en samen met hen -als een dieseltrein die slowly opwarmt- lukte het hem.
"Als de muren konden praten" was dé ijsbreker, vanaf dan ging alles perfect op ramkoers.
Hij begon nog beter te zingen, was nog sterker, nog overtuigender.
Als Tura één ding in z'n vak heeft geleerd is dat nooit iets for granted is, je moet werken voor dat verdiende open doekje.
En hij slaagt er altijd weer in het publiek in te pakken, altijd!
En wanneer "Ik ben een zanger" nog eens benadrukt wat precies zijn gevoel is, kan je niet anders dan onder de indruk zijn.
Hij zou -zoals hij zong- moe naar huis rijden met de bloemen naast hem.
Bloemen die hij kreeg vanuit de zaal, door een fan, met een hart vol grote dankbaarheid.
De cirkel is rond, de fans die hem groot maakten, houden hem groot en bedanken hem uitvoerig.
Hij kreeg zijn bloemen- niet van de organisatie- maar als een symbolische daad door z'n trouwe publiek.
En dat publiek moet je verdienen.
En hij verdient dat overduidelijk.
Negentig minuten lang bewees hij z'n status van Vlaamse muzieklegende.
Wanneer Will Tura op z'n beste is -en dat is hij- is er simpelweg niemand beter.
There never will be one like him.
Volgende week terug?
You bet!
