We zitten net halverwege Will Tura's "Ronde van Vlaanderen".
Concert nummer vier -het tweede in de Gentse Capitole- ging verder waar het vorige keren was opgehouden: met kwaliteit.
Je zou denken dat er na zo'n loopbaan van dik zestig jaar een zekere "gewenning" zou optreden.
Niets is echter minder waar.
Elke show is voor een "nieuw" publiek.
Ook al zijn er velen bij die ettelijke concerten op de teller hebben staan, er zijn nog altijd mensen voor wie het de eerste keer is dat ze het fenomeen mogen ervaren.
Voor hen én de trouwe bezoekers, plooit Will zich nog steeds dubbel, the extra mile, elke show is een evenement.
Dat komt omdat Tura bijzonder hoge eisen aan zichzelf stelt.
Wanneer hij het aanvoelt dat het wat moeizamer gaat, wat minder, zal hij zonder problemen zelf de sterker eruit trekken.
Het niveau moét immers behouden blijven.
Ook al zegt iedereen dat hij de "grootste" is, hij moet het nog altijd zélf waarmaken, en dat doet hij met verve.
Onze mening als fan is uiteraard minder "objectief", maar net daarom zijn we misschien ook kritisch.
Maar we zijn maar wat verheugd dat we geen kritische noten kunnen en konden opmerken.
Will Tura overtrof zichzelf in Gent, wéér eens!
De lach toe hij dat podium betrad, dat kan je niet faken.
"Vlaanderen m'n land" klonk op die manier nog mooier, voller, rijper.
Vlaanderen IS zijn land en hij is er muzikale koning, zoveel is duidelijk.
Maar een artiest die zichzelf niet uitdaagt, blijft trappelen, zelfs al is hij er 81.
Daarom dat Will stukken muziek toevoegt die minder gekend zijn bij het grote publiek.
Wanneer hij achter het klavier kruipt (groten spelen géén piano, maar klavier), dan weet je dat er wat staat te gebeuren.
Hij kijkt nog eventjes de zaal in, en begint zachtjes pingelend aan "Hemelhoog".
Hij keert in zichzelf en verplaatst zich naar een alter ego, naamloos, gewichtloos,
Das dan ook de enige manier op dit nummer te begrijpen.
De interpretatie is misschien verschillend, voor mezelf komt het over als een ervaring.
Een na-levens ervaring.
Hij vliegt hoog boven de aarde, ver weg, ziet beneden de onbenulligheid van het wereldse bestaan.
Dicht bij de zon z'n warme gloed, tussen planeten, bekijkt hij alles met andere ogen.
Het gevoel voélt goed, hij is één met zichzelf.
Heel even onderbreekt Tura die zalige rustgevende emotie.
Hij gebruikt de toetsen improviserend, jaagt het tempo de hoogte in, om te benadrukken dat "niets hem nog kan raken" en hij "oneindig, onbegrensd" is.
Om dan terug te keren naar de rust en samen met de kleine mens en mensheid, terug hemelwaarts omhoog te gaan.
Ontgaat de subtiliteit ervan velen, maar deze versie is geniaal.
Eén nummer omvormen tot twee, met dubbele emoties maar met slechts één boodschap: dat het "goed deed even de aarde los te laten".
En zo was de performance ook: onaards mooi.
"Twee oudjes" zat na een weekje afwezigheid terug in de setlist.
Daar hoort het ook.
Will, alleen achter het klavier, solo, puur, ongedwongen en toch in focus.
Met zo'n nummers bewijst hij dubbel z'n klasse.
Dat verhaal over die oudjes, hun levenswandel, hun ervaring, hun levenseinde.
Schoon, pakkend, de grens tussen aarde en hemel overbruggend.
En dat trekken we door.
Nu we toch in hemelse sferen zitten, kan daar gerust "Boven de wolken" bij.
Mensen, de vertolking door Will van dit nummer was overweldigend.
Heb altijd al een boontje ervoor gehad, al vanaf de dag van de release .
Het brengt me in gedachten ook altijd terug naar de zomer van 1993.
De natie was nog steeds in diepe rouw na het overlijden van Koning Boudewijn.
We waren ontroerd door Will's bijdrage op diens begrafenis, de hele wereld zag hoe mooi hij onze rouw vertolkte met zijn zang en kracht.
We waren zo fier op hem, hij heeft zich toen onsterfelijk gemaakt, die minuten zullen de eeuwigheid ingaan.
En op het eerste concert nà dat gebeuren dat ik mocht bijwonen (in Aalst, Keizershallen), stelde hij z'n nieuwe single "Boven de wolken" voor.
Nog meer dan "Hoop doet leven", deed hij het onmogelijke waar worden: hij gaf de Vlaming, de Belg, het leven, z'n hoop, z'n kracht, terug.
Met één nummer, maar wat voor een nummer!!
Semi symfonisch, rockend, poppy... het is in geen vakje onder te brengen.
Maar zo typisch Tura, zo alles omvattend.
En nu in de huidige show -de versie in Gent- bracht het dit alles weer naar boven.
Het klonk identiek als in 1993, mijn gedachten gingen weer naar die zomer, diezelfde emoties.
Maar deze man van 81 is nog nu steeds relevant.
Deze man bracht het alsof het 28 jaar oude nummer, nieuw was.
Intensief, prachtig én krachtig.
Met dezelfde stem, dezelfde toonaard, dezelfde bewegingen..
Will Tura maakte dat ik me weer jong kon voelen!
Niet alle helden dragen een cape... deze zit strak in een maatpak!
De concertreeks zit halverwege.
Als er al één ding is dat deze reeks -en in het bijzonder deze avond- bewijst, is dat er niets veranderd is.
Hij verkoopt z'n zalen -en ze werden alsmaar groter- zonder problemen uit.
Hij zingt nog steeds beter dan ooit voorheen.
Z'n présence en charisma blijven rotsvast overeind, dat kan geen beeld weergeven!
Maar vooral... hij deed de mensen "even vergeten, wat hen belet te slapen en te eten".
Als hij z'n leven kon overdoen, hij zou precies hetzelfde doen.
En wij het gedeelte met hém ook.
En we trokken met dat gevoel terug de nacht in.
Wetende dat het boven de wolken -hemelhoog" altijd hemelsblauw is.
Bedankt Will Tura.
