Het hele complex kreeg onlangs als benaming "Park H" mee... Volgt u nog?
Een mastodont van een zaal dus, perfect om de Godfather van allemaal -Will Tura- te ontvangen dus.
Dan is het jammer dat er vanuit de fanbasis -zij die allen Will mee groot maakten en houden- flink wat kritiek kwam over de hoofdorganisatie.
Waar het zaalpersoneel hemel en aarde bewoog om vriendelijk iedereen te woord te staan, werd het tegendeel bewezen door hén die de verkoop deden, zitjes verplaatsen én simpelweg bot hardleers de mensen behandelden.
Dat verdienden deze trouwe fans niet, een flink werkpunt voor in de toekomst.
Maar we waren er voor Will Tura dus, van overal ten lande én erbuiten.
Van de kust tot fans uit Nederland, van elke provincie aanwezig.
Na de indrukwekkende premiére van vorige week te Middelkerke, trok de hele crew naar het oosten,richting Limburg.
Dwars door Vlaanderen voor de Ronde van Vlaanderen, voor de Grootste van Vlaanderen.
Als dat geen drieluik aan beeldspraak is!
En hoewel Will zelf een geboren kind van de zee én een jarenlang inwoner uit het Brusselse is, is Limburg misschien zelfs de provincie waar hij het vaakst opgetreden heeft.
En dat liet zich meteen blijken.
Het enthousiasme waarmee hij onthaald werd, moet tot over de Belgisch /Nederlandse grens te horen geweest zijn.
The homecoming of the emperor!
Legendarische avonden in de kleinschalige Lorka met z'n mini podium en laag plafond, maken nu plaats voor het wijdse van de Arena.
"Wat vliegt de tijd" en zo weerklonk het ook als nummer deze keer.
Met de gitaar rond de schouders, brengt Tura dit nummer bijzonder intensief.
Een eerste keer de stembanden losgooien, ideaal nummer om te voelen of die wel goed zitten.
En het klopte perfect, de stem zat goed, heel goed.
Toen Frank Dingenen de tekst voor Will in 1991 schreef, had hij wellicht nooit kunnen vermoeden dat zijn woorden van toen nog steeds relevant zijn.
Straten die ooit steegjes waren, steden waren dorpen.
Vrienden die je als jongeling had, hebben andere oorden opgezocht, uit het oog verloren, ondanks de indertijd duur gemaakte beloftes.
De vrijheid die je had, heeft plaats gemaakt voor het drukke jachtige leven van vandaag.
Afspraken moét je haast altijd maken, wachten tot in de eeuwigheid.
En ondanks dit alles zijn er toch zaken identiek gebleven.
De seizoenen, regen en zon.
En de droom van vroeger die je toen had, is uit elkaar gespat als een illusie.
De tijd gaat snel, ongenadig snel, wat vliegt de tijd.
De melodie is bijzonder catchy, een popnummer met een rocktwist, een scheurende gitaarsectie middenin.
Een combinatie van tekst, muziek, zang én beleving waar slechts één artiest een patent op heeft: Tura!
Het is een melancholisch kantje die met regelmaat terugkomt in z'n nummers.
Waar anderen het proberen te brengen en blijven trappelen met "veel goede wil maar net niet genoeg" gehalte, is Will uit een ander kaliber gemaakt.
Je gelooft élk woord, élke zin , élke emotie.
Dit is een man die persoonlijk het volmaakte geluk aan z'n kant heeft, en toch voel je dat hij begrijpt wat pijn en verdriet is.
Door middel van nummers.
Noem zijn nummers nooit simpelweg "liedjes", dat zou oneer aandoen aan wat ze teweeg brengen.
"Als de muren konden praten" bvb heeft het op die manier geschopt tot een klassieker.
Oorspronkelijk als b-kantje voor de gimmick song "Hier ben ik dan DJ" in 1977 -wat Will zou lanceren in Nederland- heeft het een absolute grootste status bereikt.
Het zijn vooral de live uitvoeringen die daarvoor verantwoordelijk zijn.
Mensen, dit is een man van 81 die zingt alsof het nét opgenomen is.
Dat rustige ingetogen begin aan de piano, een paar coupletjes, daarna loslatend, rechtstaan en flink uithalen, vocaal doortrekken!
Slik.... dit is een stembereik, loepzuiver en toch krachtig, die de muren deden daveren!
Na de oerkracht die hij uit z'n stem haalde, keert hij probleemloos terug naar de emotie en rust van bij de basis.
Will heeft een nummer waar hij beweert "een zanger te zijn", een bescheiden insteek.
Tura bewees dat hij niet zomaar "een zanger is maar wel "dé zanger".
En zo was ook nu weer deze show - de tweede uit de reeks- een staaltje van vakmanschap.
Neem daar bovenop nog eens de perfect uitgebalanceerde tracklist en je weet dat het een schitterend avondje was.
Grimmige rock met "Arme Joe" en "Vergeet Barbara".
Ingetogen klanken bij "Hemelhoog" en "Twee oudjes".
En full stop ambiance met "Mooi, 't leven is mooi" en de Sixties medley".
"Heb me zo aan jou gewend, dat ik jou niet meer missen kan",dixit "Mijn winterroosje"
De muziek is een rode draad doorheen zijn en ons leven.
Het is de muziek die steeds overeind blijft.
In dagen waarin amper nog originaliteit boven drijft, blijft hij steeds rotsvast z'n ding doen.
En dat moeten we meepakken, elke moment , elke seconde.
We mogen nog steeds de beste kwaliteitsnummers van Vlaanderen horen en beleven, door hem.
We moeten het allemaal in ons opnemen, we leven in dezelfde tijd dan hij.
Genieten, volop genieten.
En dat moeten we allen doen, genieten van hém, z'n klanken -want niemand is live beter dan hijzelf, hij zingt immers z'n eigen studio opnames live in reepjes uit elkaar.
Dit is een perfectionist, een performende artiest die z'n weerga niet kent.
Als er ooit al één begrip zou zijn voor hém te omschrijven, om Will Tura alle verdiende lof te geven, iets dat alles omvat.
Laat het dan dit zijn:
"De grootste"
