Het gebouw had toen z'n grandeur van legendarische BRT studio wat verloren...
Inmiddels- 2018- heeft het hele gebouw een revamp gekregen mét behoud van z'n klassieke retro stijl, en het oogt super!
De ideale plek om een radio programma genaamd "The Rat pack " te huisvesten.
De opname (integraal te beluisteren op 16 december vanaf 18u) heeft als basis croonermuziek.
En met het in volgend jaar -in maart- 100 jarige geboortejaar van Nat King Cole, is de rode draad ook weer gelegd.
Een tribute avond rond mr Smooth Voice...
Onder begeleiding van de indrukwekkende VRT Big Band (aangevuld met harp en heerlijke strijkers), konden een hele reeks artiesten hun eerbetoon aan Cole voorstellen.
Een vrij uiteenlopende pleiade gaande van de gebruikelijken die je mag verwachten in dat genre ( Gunther Neefs, Yannick Bovy, Lady Linn) tot de meer verrassende (Garry Hagger en Bart Peeters).
Alleraardigst, op niveau, zonder twijfel.
Maar.... ze brachten covers, dat werd van hen verwacht.
En eigenlijk deden ze dat voorheen al met Turanummers ook.
Neefs zong ooit "Boven de wolken" en Bovy nam vorig jaar nog "Mijn Valentijn" op z'n schouders.
De enige die uniek materiaal bracht was meteen ook de eregast van de middag/avond: Will Tura!
afbeelingenWij kennen allemaal z'n betrokkenheid met de Alabama Crooner, Will uitte zich graag meermaals als fan.
Hij had ook nog een leuk verhaaltje te vertellen over het Flageygebouw, hij deed er in 1957 z'n eerste auditie... how time flies indeed...
Will trapte z'n drieluik muziek af met "Toen Nat King Cole van liefde zong".
Als er al één Nederlandstalig oprecht tribute voor Nat Cole bestond, laat dit het dan wel zijn.
Het is één van Nelly Byls meest dichterlijke teksten.
Gaande van vage dromen, over lentezuchten tot een ingehouden adem.
En die mooie regel "Een lied weerklinkt, en wat vergeten was herleeft...."
Studio vier van Flagey werd eensklaps gekatapulteerd naar de roaring Big Band 50's.
Als nummertje twee koos Will voor "In de straat waar jij woont", een vrije vertaling van de standard "On the street where you live".
Een uptempo jazzy classic waar de meester graag en enthousiast z'n tanden in zette.
En toen hij zong "En oh, ik voel me zo zalig", dan was dat absoluut niet gelogen.
Het is geen geheim dat Tura tuk is op de grote begeleiding die hem kon omkaderen.
Hij straalde van plezier, zijn oren (en de onze) genoten mee.
Artiesten en hun link met jazz -en ruimere kringen- het is een bijzonder gegeven.
Als ultieme nummer mocht en kon Will -als enige- een eigen oerklassieker brengen.
Met voorsprong het meest gekende liefdeslied der lage landen: "Eenzaam zonder jou".
De kopers schetterden, de trombones deden mee, de strijkers streken, het klonk weer eens wat anders.
Maar zonder nooit het origineel te benadrukken, ook dat is een kunst.
Geen toeval dat Steve Willaert- der kapelmeister zoals men hem liefdevol een nickname geeft- driemaal Tura's rechterhand was op de vleugel.
afbeeldinegDe special act, de eregast Will Tura, heeft z'n taak vakkundig volbracht, een echte topper waardig!
In deel twee zat hij nederig langs de zijlijn te genieten van de overige talenten.
Aan het slot kreeg hij nog even een open (bloemen)doekje met een daverend applaus als gevolg.
Iedereen wist en weet dat hij de grootste en de beste van de avond was.
Nat King Cole kan fier zijn op z'n Vlaamse tegenhanger.
Of zoals Bart Petters het verwoordde: "Enkel de grootsten gaan oneindig door: Toots Thielemans en... Will Tura".
Yep, heel zeker, Will Tura is unforgettable....
