"Will Tura, hoop doet leven" werd voor de eerste keer vertoond aan het publiek, pers en fans.
Een unicum, voor het eerst is er een docu-story over een Vlaams artiest op pellicule te bekijken.
En niet zomaar de minste: Will Tura speelde de hoofdrol als zichzelf in een trip doorheen zijn leven.
photo sharingDe rode loper werd letterlijk uitgerold voor onze filmheld.
Vrouwtje Jenny -nooit tuk op media-aandacht- kwam eventjes mee op de loper om gauw de zaal in te lopen en de eer aan het kwartet "mannen" te laten.
De musketiers: Producer en bezieler Jean Kluger, regisseur Dominique Deruddere, voice acteur Jan Decleir en uiteraard the main thing: Tura!
Eenmaal in de zaal en iedereen netjes in zijn zitje, ging het licht uit en de "film" van start...
De openingsscene was meteen raak... Tura, backstage in Symfonie 1992, nerveus, maar bewust dat hij z'n ultieme droom "Met groot orkest spelen" waarmaakt.... En hoe!!
image hostVandaar ging het naar Tura's jeugdjaren, het opgroeien als hechte familie in het Veurne van voor, tijdens en na WOII.
Authentieke beelden van hem zijn schaars (zeg maar onbestaande) maar dit euvel werd handig opgevangen door het gebruik van foto's en algemene filmfragmenten uit die periode.
Men leert ook z'n basis kennen, zijn muziekkeuzes, het ontstaan van een zanger, van Arthur naar Will.
En toen begon stilaan deze jonge Tura ook op tv te verschijnen.
Clipjes van toen werden beeldbreed over het scherm gerold.
Al die tijd -en in feite vanaf minuut één- verteld Jan Decleir in de "ik-vorm" the story, het gebeuren.
Luister maar eens naar cd 1 van de soundtrack en begrijp wat we bedoelen.
afbeldingenTura werd een succes in 1962, een platenverkopend idool.
Het hek was helemaal van de dam.
Live optredens, studio-opnames, het was er allemaal.
Will was "iemand" in Vlaanderen, men kon niet meeer buiten hem om.
In tempo worden de jaren '60, '70 en '80 voorgesteld.
Met als rode draad telkens weer het teruggrijpen naar fragmenten uit de Symfonie concert uit '92 en "Tura in Vorst" uit 1998.
De geluidskwaliteit voor deze opnames is in de grote bioscoopzaal en met de uitmuntende installatie indrukwekkend te noemen.
Van uit de jaren '90 onthouden we vooral Will's performance bij de begrafenis van Koning Boudewijn.
Een fragment die de wereld rondging en emotie aan de ribben plakte.
Veel en echt onthullend "nieuw" materiaal zit er niet in de docu (of het zouden de knappe beelden van Will's ereburgerschap uit Veurne '74 moeten zijn).
Maar het geheel valt perfect in elkaar, als een puzzel die volledig is.
Bijzondere momenten telkens weer ook toen hij moest afscheid nemen van wie hem lief was...
Vader, moeder, broers Jean Marie en Staf.
Elk van hen en hun afscheid krijgt aandacht in de film, dewelke aantoont dat Tura's verdriet open wonden geslagen hebben dewelke tot op vandaag niet kunnen helen zijn.
Dat zijn de menselijke momenten in een indrukwekkende loopbaan van muziek, het leven naast de spots en er tegelijk toch in.
Er is nog zoveel meer om te ontdekken in de film hoor, hiervoor moet je de prent zelf bekijken.
Bekijken en ondergaan.
Achteraf kon de hele crew nogmaals het podium op, de staande ovatie in ontvangst nemen.
Het kindje dat Myriam Dekoster voor Will heeft ontworpen is een mooi kindje.
Alle medewerkers toonden oprecht hun terechte appreciatie hiervoor.
En zelf zijn we blij dat een paar foto's het doek haalden en zijn fier op onze naam tijdens de aftiteling.
De film stopt in 1998... precies 20 jaar terug.
Het fragment dat afsloot was pakkend, vertellend, onthullend.
Will zingt -brengt is een passender woord- "Alleen gaan" in Vorst.
Wat hij zingt, hoe hij zingt, laat niets aan de verbeelding over.
"Berouw, ja 'k heb berouw, voor al wat mis, wat fout gegaan is"....
Slik.... gadver... hoe waar, toen al, nu nog...
De aftiteling toonde zijn crew, zijn muzikanten, zijn mensen met wie hij het podium mag delen.
Als muziek daarboven koos men voor "Als jij de klok terug kon draaien".
Een keuze die misschien vreemd overkomt maar met Will's melancholische aard in gedachten, zo perfect is als slot van de film.
Dit is het nummer dat blijft hangen als de mensen de zaal uitgaan...
Mooie profetische woorden.
Will zou in z'n leven wellicht niets veranderen, het is en was goed zoals het is.
Het is een boodschap naar ons toe.
Wat wij ermee aanvangen.
"As je de klok terug kon draaien, zou je wat maken van je leven, zou je dan alles anders doen"...
Damn right, i would...Het is die hoop die doét leven..
"Will Tura, Hoop doet leven", draait vanaf 12 september in de bioscoop.
Ga het bekijken, het is een uniek werk voor en door Vlaanderens uniekste: Will Tura.
