Temperatuursgewijs ging het van kil naar tropisch warm.
Zes maal kregen we unieke momenten en weergaloze optredens ten geschenke.
De concertkalender - mooi verdeeld per provincie- werd in Gent afgesloten in stijl.
Het Capitole is met z'n 2000 zitjes de grootste en meest prestigieuze stop langs de tourrit gebleken.
Uitverkocht? Yep!! Reeds lange tijd.
Teleurgestelde fans zochten wanhopig alternatieve wegen op om het toch nog kunnen mee te maken.
De organisatie (zelf fans) wrong zich in allerlei bochten om ook hen dat extraatje te kunnen bezorgen.
En zeg nu zelf: wie wil er nu niet bij zijn voor de finale van "Will Tura in concert 2018"!
De concerten waren schaars -slechts zes- maar dat geeft ook het voordeel dat de vertoning zesmaal op hoog niveau onder de spotlights kwam.
Geen ruimte voor "minder", Will nam enkel genoeg met perfectie.
Natuurlijk, uiteraard, het is live, en dan kan een woordenwissel al eens passeren, maar wat een topniveau bracht deze Tura toch op de planken!
Hij is de beste, er is écht geen concurrentie.
En graag zou ik nog eenmaal m'n pijlen richten op één nummer.
Wie me een beetje kent weet misschien dat ik me deze tour nog lang ingehouden heb om het te bespreken, maar kijk, voor de finale moét het erin!
Open doekje voor het briljante "Arme Joe".
In 1968 moet het al als een schok doorheen Vlaanderen getrokken zijn.
Al moest het wel z'n succes delen met "M'n winterroosje" wat zich op de flipside bevond en ook letterlijk in andere sferen .
Was/is "Winterroosje" een zoet meewiegdeuntje, dan toonde Tura z'n tanden bij "Joe".
Was er in 1968 internationaal een werkelijke poprevolutie aan de gang met het beste werk van Presley,The Doors, Beatles en The Stones, dan ging het er in het Vlaamse landje het allemaal veel rustiger aan toe.
Het kabbelde maar wat aan.
Tot ene Tura die deur keihard intrapte en z'n "nummer 5" lp er mee opende.
Voila!! Wat een statement!!
Het nummer heeft grotere artistieke waarde gekregen toen Stijn Meuris het oppikte in 1990 en vurig er de Humo's rock rally mee won.
"Hé" vroeg men zich af: "wat is dit"?
Wij fans kenden en erkenden de kwaliteiten en impact al langer uiteraard.
Dit alles maakt dat "Arme Joe" nu een status heeft van "classic", een alternativo in het genre en algemeen in de armen gesloten door élke generatie.
En ook in deze show heeft het z'n plek.
Net na "Vergeet Barbara" gaat het stomende ritme nog een paar graden hoger wanneer het de zaal inkomt.
Het lijkt alsof m'n een rauwe biefstuk in het gezicht gesmeten krijgt, zo hard komt het aan!!
Die opening alleen al: drummer Gert die -als klinkt het zoals een mitrailleur die z'n vuur opent- mokerslagen geeft waarbij iedereen met de rug tegen z'n zitje gedrukt wordt!
Beaufort 12!! Orkaankracht!!
Nooit klonk doodsgereutel zo cool, zo bitsig, zo luid, zo hard.
Die Tura is een acteur, leeft zich volledig uit in het verhaal van die "Joe".
Haalt z'n favoriete racewagen van z'n stal en knalt spreekwoordelijk tegen een harde muur!
Leven over, het lot tarten, en bracht zo de afspraak met The Grim Reaper tot een onthutsend einde.
Wat is dat sterk, stevig en toch zo berekend ingehouden gedoseerd!
"Vaarwel Joe" klinkt het met alle toeters en bellen die het nummer kan dragen.
Gitaren scheuren, bassen pompen, drums ratelen, klavieren rammen, lichten ontploffen.
Ondanks z'n ruwte is het haast een feestelijk afscheid: het ultieme contrast tussen grimmigheid en uitbundigheid.
En dan is het allemaal plots over.
Die acteur, die Tura, staat center stage en gooit de nek achterover, it's done, it's over, het is volbracht.
In het duister gaat de eerste golf van applaus richting het podium.
Fans zijn altijd enthousiast, maar de liefhebber van goede muziek zit wat ongemakkelijk te schuifelen in z'n zeteltje.
Applaus is -hoe ongepast het ook moge aanvoelen- momenteel de enige manier van waardering die voorhanden is.
In feite had "Absolute stilte" meer gepast geweest, het zou zelfs oorverdovender klinken én vooral het klamme gevoel een onbestaand geluid geven.
Plaat van het jaar in 1968; performance van het jaar in 2018.
Een vijftig-jarig jubileum heeft zelden zo'n impact gehad!!
Will Tura heeft met z'n zes concerten -en die weergaloze finale in Gent- z'n kroon nog wat vaster op het muzikale Keizershoofd gedrukt.
Gent kreeg nog speciale extraatjes.
De "Eenzaam zonder jou saga" de "idolen droom", het nummer gebracht in de stijl van Nat King Cole, Gilbert Becaud en Tom Jones.
Uniek voor deze tour.
Een emo-momentje toen in de finale -out of te blue- David Blanckaert z'n vader een groet kwam brengen op het podium.
Een verrassing voor Will, die glunderde zoals enkel een trotse vader dat kan.
Geen idee of er dit jaar nog wat live te verwachten is, het is hopen misschien op een feestdag viering op 11 of 21 juli.
Maar zelf indien dat er niet komt, we hebben er perfect vrede mee.
De tour voldeed immers volledig aan alle verwachtingen.
In het najaar komt z'n docufilm de bioscopen in, ook al een primeur.
De archieven worden geopend voor Vlaanderens grootste via het wonder van de pellicule.
Misschien komt er zelfs een soundtrack van, in feite de soundtrack van Vlaanderen.
Nog wat later gaan tienduizenden mensen horen hoe zijn nieuwe composities de "1940-45" musical nog meer glans geven.
U ziet, op deze Will Tura staat geen maat.
Wat het optreden in Gent(en al die voorheen) nog maar eens benadrukte, was dat het talent van deze Veurnse boy geen toeval is.
Dat dit een once in a lifetime gebeurtenis en persoonlijkheid is.
Hij laat voelen dat er "nog steeds verliefde mensen zijn", "dat onze liefde blijft duren", dat "we voor elkaar geboren zijn", dat "Maria uit Bahia" komt, dat "Ik kan niet verder zonder jou", waarheid is.
Maar bovenal: Dat hij, hijzelf, the one and only, de held, our hero: dat Will Tura de beste is.
En blijft.
