De overige concerten werden netjes verdeeld over het Vlaamse land, maar "Antwerpen" krijgt er twee in de schoot geworpen.
En zoals het intussen al een vertrouwd gegeven is: uitverkocht tot in de nok!!
En das een logisch gevolg dankzij de immer hoogstaande kwaliteit die Will en z'n live band brengt.
Het was terug een avondje vol gevoelens en emotie.
Er zijn zelden artiesten die het "complete plaatje" of zoals onze Britste vrienden zo mooi kunnen zeggen "The complete package", in zich hebben.
Hier in Vlaanderen is dat er maar één, en die stond gisteren te schitteren op het CC Zwanenberg podium.
En dat "schitteren" mag u letterlijk nemen.
De podiumkledij van Will schittert subtiel mooi rond zijn charisma, het versterkt het zelfs!!
Geen foto doet het recht aan, je moet het ter plekke zien, in volle beweging.
Al vloog het jasje vlug uit om de rocker in zich te ontbinden, om het pas in de finale ronde terug om te lenden te koesteren.
Zelfs bij rustiger nummers achter het klavier is die "gloed" aanwezig.
Als iemand zou vragen aan Will welk nummer van zichzelf hij de voorkeur zou geven, is de kans vrij groot dat hij "Als de muren konden praten" zou antwoorden.
Begrijpelijk hoor, dit is niet zomaar een "liedje", dit is een "nummer", eentje in de allerbeste Tura-traditie.
Het kwam in de 70's zelfs op een single terecht, wel als b-kantje van "Hier ben ik dan DJ", de gimmick song die hem in Nederland zou lanceren.
Verzamelaars merk op: er bestaan drie versies van die single.
Maar terwijl het "DJ" nummer een gimmick bleef, is het b-kantje een carriére op zichzelf begonnen.
"Als de muren konden praten" was een regelmatig weerkerend nummer die telkenmale voor een emotioneel rustpunt zorgt tijdens concerten.
Van b-kantje en lp-track tot de meest recente "Live in de AB", is het een absolute standaard geworden.
Het moet niet altijd een "hit" te zijn geweest om in de armen te worden gesloten.
Ook tijdens de huidige tour heeft het z'n vaste verdiende plek in de setlist.
Will heemt rustig plaats aan het klavier, plaatst z'n microfoon in het statief dat hem toelaat beide handen te laten glijden over ebony and ivory.
Die eerste noten klinken misschien wat improviserend, maar zijn berekend perfect.
Nelly Byl legt woorden in Will's mond die niets aan de verbeelding overlaat.
Als muren écht konden praten, over het meest innerlijke wat hen in bewaring geeft, zou het verwonderen?
Zou het verbazen dat er leed bestaat, dat men de slaap niet kan vatten omwille van verdriet?
Er is eenzaamheid, maar vaak men is te trots omdat toe te geven.
Maar het blijft stil aan de overkant van de telefoon, over de brug, in het hart...
Want muren spreken niet...
Dit alles speelt Will alleen, hij en z'n klavier.
Breekbaar, met volle emotie, met ingehouden stille gevoelens... "maar de muren praten niet..."
Dan reikt hij zich achterover, de handen los van de toetsen, ogen gesloten.
Hij staat recht, neemt z'n micro ter hand en richt zich rechtstreeks naar het publiek.
Krachtig en gemeend in woorden.
Dat die eventueel pratende muren ook verhalen van liefde en hoop kunnen bevatten.
Over lieve dingen die men niet loslaten kan, ze zijn steeds aanwezig.
Ze zijn er, maar men moet bereid zijn en open ervoor staan, om ze te horen moet je "luisteren".
Nog even neemt de vertwijfeling in Will's zanglijn het over bij het besef dat "muren" altijd slechts "muren" blijven, stug en onwrikbaar.
Dat ze het geheim bewaren van wat er zich tussen die wanden heeft afgespeeld...
Om terug te keren met een laatste opflakkering van écht gevoel.
Tussen jou en mij- en heel de wereld mag het weten- dat er nog verliefde mensen zijn, dat ik nog van je hou.
Vier minuten lang een prachtversie
Van ingetogen zingen naar krachtige uithalen en terug.
Zo'n dingen blijven immer bij, dat was ook de mening van het publiek die Tura graag z'n langdurige verdiende ovatie gaf.
Wàt een artiest!!
Hij zingt niet alleen perfect, hij verwoord ieders innerlijke gevoel.
Ik weet niet hoe anders dit men kan omschrijven.
Gasten, mensen.... die man is een fenomeen hé!!
Hij treed op omdat het zijn levensbloed is.
Hij groet achteraf de vele mensen om hen te groeten, gelukkig te maken met een glimlach, een krabbel, een groet.
Maar ook evenzeer om feedback te ontvangen over het gebrachte optreden.
En das iets wat misschien vreemd overkomt, toch voor iemand met zo'n loopbaan, maar het helpt hem om de scherpe randjes eraf te vijlen.
Om de minuscule details nog te verbeteren tot een perfect geheel.
Na al die jaren stelt hij steeds meer enorme eisen aan zichzelf.
Dat is wat hem aan de top houdt ook.
Ook nog en das zo mooi.... de artiest Tura wordt mens Arthur en wuift liefdevol de zaal in naar wederhelft Jenny...
Ook dat is écht.
Tura was in Heist op den Berg de ziel van de muziek zoals het zou moeten zijn.
Hij zong, hij entertainde, hij danste, hij gaf hoop, hij gaf een klankbord aan pijn, hij was allround volledig.
Hij liet me sprakeloos.
Het verbaasde me.... in de ontelbare keren dat ik het voorrecht had hem te mogen live zien en horen, ontdek ik altijd weer wat nieuws.
Soms een verandering van noot, een subtiele klank, maar ook zo vaak weer een nieuwe emotie.
Soms verheugend vrolijk, dan weer absoluut pijnlijk.
Allemaal in één show, allemaal in die 100 minuten...
De voorjaarstour zit er bijna op, five down, one to go.
We tellen nu al graag af naar die 26e mei in Gent!!
Voor terug een legendarische avond met Vlaanderens meest legendarische artiest: Will Tura!
