Het sfeervolle CC zat afgeladen -uiteraard uitverkocht- vol, voor de doortocht van het Vlaamse muziekicoon.
En die doortocht ging niet geruisloos voorbij.
Na afloop van het concert waren de superlatieven legio en meer dan terecht.
Zijn status- die van de allergrootste én beste- was weer maar eens bewezen.
De manier hoe Will op dat podium stapte was er één vol kinderlijk vreugdevol enthousiasme.
De mogelijke zenuwen die hij vooraf had, verdwenen eensklaps als sneeuw voor de zon.
Dit is zijn levensbloed, dit is het ultieme gevoel dat een artiest wil bereiken.
De kick, de roes om te behagen en er in te slagen: daarvoor doen zo'n artiesten het.
De wisselwerking met het publiek is een ervaring die meerwaarde geeft.
Ook leuk, die extraatjes in het programma.
Uniek en onverwacht.
Zoals het korte "Een gelukkige verjaardag" , opgedragen aan drie jarigen in de zaal waaronder een medewerker van het CC, die zomaar mee in het voetlicht mocht.
Normaliter niet in de setlist, nu als suprise wel.
Ook spontaan, dochter Sandy die na "Wat een vader geven kan" haar vader een knuffel kwam geven en de zaal in wees en zei: "Kijk mensen, daarboven, mijn mama is hier ook"
Out of the blue en spontaan.
"Ik zing alleen voor jou" zong Will, en alhoewel het een universeel gevoel is, had elk persoonlijk in één van die 896 zitjes het gevoel dat hij daadwerkelijk alleen voor haar of hem zong.
De titeltrack uit de gelijknamige lp/cd uit 1987 werd gebracht in een up to date arrangement dat bewees dat nummers van dertig jaar geleden niet hun kracht verliezen wanneer ze "anders" voor het daglicht komen.
Een goed nummer blijft immer een goed nummer.
Uiteraard heb je de romantische tekst van Nelly Byl, maar men heeft ook de mooie laid-back melodie van de tandem Tura/Willaert.
En om die twee gasten -drie decennia- later hun compositie weer te horen heruitvinden, wel, dat is ook een beetje magie.
Het nummer heeft ook een open einde.
Dit betekent dat er geen voorgeschreven regel is hoe het moet eindigen.
Dat het elke keer weer nét ietsje anders is, een lichte vorm van improvisatie.
Dat is écht live gaan, samen muziek maken en op het gevoel de track afsluiten.
Dat zijn de onopvallende momenten waar je als muziekliefhebber naar uitkijkt, eventjes van de platgetreden paden afwijkend.
Een volledige andere ervaring dan bij "Dona Carmela" bijvoorbeeld.
Daar is elke muzikale noot minutieus afgemeten.
Dat maakt het nummer tot een strak geheel.
Soft country, rustig verhalend en vertellend.
Was het een monsterhit uit 1976, nu nog heeft het niets van z'n impact verloren.
Will telt af: "One, two , three, four.." en hop, ze vertrekken, aan dat gezapig tempo dat het nummer draagt.
"Eens was ze jong en mooi en teder bemind...".
Het is één van die openingszinnen uit Tura's oeuvre die in het collectief geheugen zitten.
Het verhaaltje heeft -net zoals vaak bij Will's nummers- een sombere ondertoon.
Het meisje is verliefd, haar ouders kijken neer op haar geliefde en verbieden het toekomstige geluk.
Ze hadden immers andere plannen voor haar, ze moést en zou rijk trouwen en zo ook hun toekomst veilig stellen.
Dat zag het meisje niet zitten en verdween in het duister van de nacht om aan te kloppen bij haar laatste strohalm: het klooster.
Liever alleen en leven in stilte dan het ongeluk op te zoeken en haar ouders' wens te respecteren.
In haar gedachten is ze eeuwig met haar geliefde verbonden door middel van een ingebeelde ring en zijn naam.
Het publiek krijgt ook de kans om die story met hun stembanden te ondersteunen.
Het klinkt luidkeels " ' t Leven had mooi kunnen zijn" en "Z'n naam gaat nooit uit je hoofd".
En dan sluit Will -in samenzang met Jerry- af met die befaamde naam: "Dõna Carmella Gonzales..."
Mooi, verhalend en écht country in de beste Amerikaanse stijl.
En die stijl wordt doorgetrokken met "Route 66", een cross-over pop-country uit Will's recentste "Klein geluk" cd.
Volledig geschreven door Stefaan Fernande, niet van de minste.
Fernande schreef ondermeer het weergaloze "Nobelprijs" van Clouseau naast talloze andere succesvolle nummers voor anderen én theater én musical.
Het nummer heeft vaart, dat is wel het minste wat men erover kan zeggen.
Visueel worden alle woorden perfect voorgesteld door middel van de inleving door Tura.
Hij rijdt als het ware door het landschap met de woorden, speels in de maat van de muziek en toch strak.
In country is er geen ruimte voor free stylen, en dat is cool, perfect cool.
De ultieme tribute aan Will zijn nummer kreeg ik onlangs persoonlijk te bekijken via een road-movie op Facebook toen Turafan Liliane op de échte "Route 66" in Amerika net dàt nummer in de auto draaide.
Kijk, op zo'n momenten besef je dat Will over de grenzen ook potten zou kunnen breken maar dat we dankbaar mogen zijn dat hij in ons Vlaamse landje -en in Hasselt- bleef en blijft z'n ding doen.
free image hostVan De Panne tot Maasmechelen, heeft Will jaren het volledige Vlaamse land doorkruist.
Sporadisch zette hij graag een stapje live tot in Nederland, Duitsland en tot in Parijs toe.
Om altijd terug te komen naar de basis, zijn basis: Vlaanderen.
Vlaanderen zijn land.
Een plek dat synoniem staat met hem, je kan het ene niet zonder het andere, loskoppelen van mekaar.
Een plaats die hij bezingt met en in "hart en ziel".
En laat ons die mooie woorden dat doortrekken naar onszelf:
We zijn fan van hem met "hart en ziel".
