Het is een naam die men geeft aan de dag tussenin Goede Vrijdag en Paaszondag.
Die "stille zaterdag" was een utopie in Borgerhout.
Het was allesbehalve stil in De Roma, integendeel, qua enthousiasme was dit tot dusver een toppertje.
Will Tura in concert was terug een evenement in het Antwerpse!
Het concert in die zaal was in feite een buitenbeentje.
Parking in de buurt vinden was haast onbestaande, al hadden we geluk en vonden we nog net één plekje.
Het is ook de enige plaats in de tour die niet werkt met voorbehouden/gereserveerde plaatsen.
Het "first come, first served" principe; althans, zo zou het toch moeten zijn.
Nobel, doch, niet echt praktisch.
Het binnenstormen, geduw en getrek wanneer de deuren opengingen, het geraas doorheen de zaal... het is bevreemdend.
Eenmaal iedereen gezeten was om 20u alle aandacht naar het podium gericht: Will Tura!!
En daar was hij, glimlachend, cool, binnenkomend op de tonen van "Boven de wolken".
Schitterend popnummer, schitterende opener en een Tura die schittert in z'n Italiaanse jasje!!
We vergaten eensklaps het lange wachten aan de deur, de miserabele omstandigheden, het miezerige "lenteweer".
Will Tura zorgde voor een intens zomergevoel in de zaal.
Dat gevoel werd versterkt door het uitgekiend berekende programma.
Naast "zware" nummers, heeft Will bewust gekozen voor een gulden middenweg.
Een perfect evenwicht in stijlen én gevoelens.
"Mooi, 't leven is mooi" is er zo eentje.
Heel vroeg in de setlist sloeg de vonk al in de pan.
Terug naar die gouden dagen toen Tien om te zien voor het eerst op tv kwam.
En Tura -wie anders?- was de eerste nummer één in dat druk bekeken trendsetter programma .
Gewoon om eventjes duidelijk te maken wie toen de grootste al was en het tot op heden nog zou blijven ook.
"Zonneschijn" was ook een uptempo nummertje dat iedereen vol in het hart sloot.
Will waande zich op het podium een volleerde Griekse Zorba en bewoog er zich volledig naar.
Van links naar rechts, meehuppelend op de bouzouki klanken, armen weid gespreid: hoppa!!!
En dan moest "Maria" nog komen!!
Een geestig nummertje met een Latino inslag.
Hét moment om volledig los te gaan, het dak vloog er net niet af!!
Tekstueel is het een lichtgewichtje, maar laat het duidelijk wezen, ook die lichtgewichtjes hebben hun meerwaarde.
Visueel is het ook een klapper van formaat.
Daar staat een man van 77 die improviserend danst alsof het een jongeling is!
Weinig artiesten van die leeftijd en dat kaliber hebben zo'n spontaan soepele dingen in hun lichaam steken.
Het dagelijkse jog-uurtje dat Will zichzelf oplegt, toont zich heerlijk op de planken.
En het publiek smulde ervan, luidkeels, bejubelend, de fun meegenietend.
Met "Gitaar hymne" kregen we nog maar eens een ander aspect van deze artiest cadeau.
Een kant van comedy, één van lichte en onvervalste ironie.
Sinds het in 2012 op de full cd "Ik ben een zanger" stond en toendertijd met succes in de gelijknamige tour voorkwam, is het niet meer in de setlist opgedoken.
Tot nu dus.
Will stelt z'n "ultieme" geliefde voor, een houten ding dat hem al die jaren trouw is gebleven.
Z'n vriendin voor het leven, eentje die er al van in het prille begin bij was: z'n gitaar.
De tekst van Jan Savenberg zou er eentje van Bart Peeters kunnen zijn.
Het absurde doch inventieve concept, over een man en z'n snaarinstrument.
In een duet met die "gitaarvriendin" schittert Will als in een over the top Monthy Pythonfilm, i just love it!
Hij schuwt geen gevaar, want er is -en houdt zich vast aan- z'n gitaar.
Hij speelt ook graag piano, maar das nogal groot uitgevallen om in een koffer te stoppen.
Die snaren bezorgen hem soms ook blaren op de vingers, maar wat geeft het, het is immers een... klopt ja: een gitaar.
Ze kennen mekaar -zo zingt hij- al meer dan veertig jaar, klopt volledig, en voeg daar maar al twee decennia meer aan toe!
En dan zingt hij een heel specifieke regel: " als ik in de hemel mocht komen, bij voorkeur niet dit jaar..."
Nét op dat moment kijkt hij wat schaapachtig de zaal in, wat grimlachend, aarzelend om z'n eigen uitspraak.
Dààr, dàt is het, het summum van droge visuele humor.
Iets waar onze Britse comedy-vrienden zo enorm goed in zijn, wordt simpelweg overgenomen door een Veurnse boy die wat met z'n gitaar dolt.
Leuk!!
Will Tura in Antwerpen was goed!!
Voor elk wat wils is een begrip dat hem eigen is.
Wanneer "Ik ben een zanger" het optreden afsloot bemerk je dat dit een zwaar understatement is.
Hij is zoveel meer dan een "zanger".
Out of the blue kwam ook Will's dochter Sandy onverwachts het podium op.
Haar woorden "Hij is niet alleen de beste zanger, maar ook de beste papa", ontroerden haar vader oprecht.
Een statement dat wij graag beamen.
Hij belichaamt het ultieme in muziek.
Een icoon, een fenomeen, een Vlaamse Presley, op dàt eenzame hoogste niveau.
Tura besloot het eerste luik van de voorjaarstour met een gevoel van hoop.
Een hoop hem hem gauw terug live -want zo is hij op z'n best- terug te zien in mei.
Beter worden ze niet maar gemaakt mensen, beter dan hém kan en zal er niemand meer zijn.
Het is inmiddels Pasen geworden terwijl we deze regels schrijven.
Zalige hoogdag vrienden, laat het maar gauw een maandje verder zijn!
Tot Tura!
