Met zo'n aantal is het logisch dat enkel de "groten" er hun ding kunnen doen.
Will Tura hoort uiteraard bij die "groten" en -sterker nog- hij verkoopt er moeiteloos de zaal uit!!
Hij moet een fenomenaal uitzicht hebben gehad vanop dat podium, de zaal in, bij de zoveelste staande ovatie na afloop.
Wij ,die in zijn gezichtsveld vertoeven, hebben allemaal één persoon in ons gezichtsveld: "hij"!!
Visueel is Tura een magneet.
Hij heeft een uitstraling en charisma die past bij de stijl waarin hij over dat podium beweegt: royaal.
Will is immers de enige échte Vlaamse muzikale royalty die ons landje rijk is, alle would be kroonprins of prinsessen ten spijt.
En dat straalt hij ook uit: grandeur met een schittering, doch nederig en down to earth.
Maar ook muzikaal is Will Tura de absolute top, een titel die hij live méér dan dik in de verf zet.
Want je hebt Will nog nooit écht gehoord tenzij het "live" is.
Niet alleen hoor je het, je ervaart het ook.
Hij kan inleven zoals geen ander.
En het moet daarvoor niet altijd volumineus met imposante backing zijn -niets mis mee overigens-, hij kan even zeer overtuigen in eenvoud.
Neem nu "Hemelhoog", dat nagenoeg volledig solo wordt gebracht aan het klavier.
Geen instrumenten om zich achter te verhullen, de soberheid kan als een valkuil blijken door die stilte.
Niet zo bij Will.
Uitgerekend bij zo'n dingen straalt het échte talent door in het duisternis van volume.
Hoe vaak ik het nummer al had gehoord -live en op cd- ik ontdekte er gisteren weer iets nieuws in.
Dit is niet zomaar een fantasierijke tekst, niet zomaar een licht hersenspinseltje, het draagt een zware betekenis.
Zwaar maar tegelijk ook opbeurend.
Wordt tijdens "Ik mis je zo" ontroerend afscheid genomen van een geliefde, hier keert de rol om en neemt de geliefde zélf afscheid.
En dat is geen droevig afscheid.
Integendeel, men verwijderd zich hemelsgewijs los van de aarde.
Los van alles en iedereen, het nutteloze wat soms een mensenleven inhouden mag.
Een intens versterkt gevoel, niets dat nog kan raken, niets dat nog kan pijn doen.
Een oneindig sterk zwevend wezen, boven de wolken, boven elke ster.
Intens, diep, onthullend, verhelderend.
Met aan het slot de wens om mee omhoog te stijgen, als kleine mens, in de grootsheid van het heelal.
Het lijkt verdomd sterk op een overgang van leven naar eeuwig leven.
Dat het einde niet het einde is, maar dat loslaten niet altijd verdriet hoeft te doen.
Dit allemaal sober bezongen, foutloos in noten, in amper vier minuten.
Kijk, dat is groots mensen, dat kenmerkt de groten.
Hoe emotioneel het voorgaande ook mag geweest zijn, de slinger slaat volledige de andere kant op tijdens "Vergeet Barbara".
Dé rocker uit de jaren '80.
Uiteraard, toen was het synth pop avant la lettre, vandaag is het heet spuwende drakenvloeistof!!
Dat "brave" arrangement van toen maakt plaats voor lekkere vettige rock'n roll, Turarock'n roll!
Hij gromt, hij briest, hij verzucht, hij kreunt, hij swingt.
Allemaal o zo typisch voor een genre dat zich ontpopte in de jaren '50 en zich tot op heden doorzet in des meesters' repertoire.
"I love rock'n roll" zingt hij opvolgend z'n eigen "Goodbye Elvis".
You bet he does, hij is er mee de grondlegger van.
Niemand in Vlaanderen kàn ook maar zo'n dingen doen zonder te vervallen in waardeloze imitaties.
En ook nu wéér is Tura de uitzondering op de regel.
Net zoals "Vlaamse Gospel, is "Vlaamse rock'n roll" een genre dat
hij eigenhandig uit de grond heeft gestampt én gehouden!!
Het bewijs zit in de show!!
Het is verheugend deze artiest te zien en te horen in zoveel verschillende stijlen.
Stijlen die hij allemaal meester is en zich meester mag in noemen ook.
Na de weergaloze Opening night vorige week in Scherpenheuvel; kreeg Brugge de overtreffende trap ten geschenke.
Dat wil zeggen dat de concerten -en hun zo al torenhoge niveau- in crescendo gaan.
Ze worden beter bij elke uitvoering.
En hij ook.
"Hij" van wie we allen fan zijn.
Hoeveel staande ovaties de man in z'n leven al heeft gekregen is werkelijk ontelbaar.
Ze waren allen dan ook meer dan terecht.
Daar mag terug een open doekje uit Brugge aan toegevoegd worden.
De groten die ooit in die zaal stonden, buigen allen deemoedig voor hun en onze grootste: Will Tura.
