Drie concerten in maart, drie in mei.... en allemaal uitverkocht!
De eerste show in CC Den Egger bracht fans van over het hele land naar de spreekwoordelijke voet van de Basiliek.
En ze keerden achteraf allemaal méér dan tevreden huiswaarts.
Tura had z'n status van "grootste" nogmaals bewezen.
Wanneer concerten schaarser worden, is het duidelijk dat de kwaliteit hoger ligt.
Daar er slechts zes concerten gepland staan, moeten ze alle zes van een hoog niveau zijn.
Doseren noemt men zo'n dingen, en Will weet perfect z'n momenten uit te kiezen.
Het was sinds de AB in Brussel september 2017 geleden dat hij voor het zaallicht mocht aantreden.
En wanneer het publiek hem terug verwelkomt en onmiddellijk in de armen sluit, wel, denk dat dit bij hém ook moet goed doen!
Ze zijn er nog steeds, als vanouds, er veranderd niets.
En is dat in feite niet logisch?
Wanneer het goed is én blijft, wil iedereen daar bij zijn.
Tura werd passend in het "nieuw" gestoken door een jasje van Italiaanse makelij.
Absolute échte podiumkledij met een glitterfranje... hoe cool is dat niet ook!!
Voor z'n programma van de huidige tour grabbelt Will in z'n rijke repertoire van ruim zestig jaar opnames.
We verklappen uiteraard niet alles, maar kunnen nu alvast kwijt dat de "meerwaardebezoeker" ook aan z'n trekken komt.
Concertzalen geven immers de perfecte omkadering om obscuur -doch geliefd- materiaal te brengen.
Subliem om de auteur Will Tura te horen in "Arme Joe" en "De mooiste droom"
"Ik zing alleen voor jou" klonk écht alsof het alleen "voor haar" werd gezongen.
Maar wat Will ook beslist weet, is dat hij alles te danken heeft aan z'n publiek.
En aan Jan publiek.
Die zit daar te wachten tot de hits het rijtje passeren, nummers die men kent en herkenbaar in de oren klinken.
Het is als die-hard fan telkens verbaasd opkijken wanneer de beginnoten van een Hemelsblauw" worden ingezet en op te merken hoe die zucht van "herkenning" door de zaal vloeit.
Alsof deze vaste prik in het repertoire plots een unicum wordt.
En voor hen die geen regelmatige bezoeker van de shows zijn, is het dat misschien ook.
Dit zijn dan het soort nummers die men wenst te horen.
Ach, "Hemelsblauw", het is wat.
Toen in de zomer van 1994 de single werd uitgebracht, krabde ik even in de haren...
Wat is dit?
Na het krachtige "Hoop doet leven" en het sublieme "Boven de wolken" leek het me of Will single-gewijs een stap terug had gezet.
Dat tempo was een smak vertraagd, het kabbelde maar wat aan en eerlijk gezegd: ik begreep het niet zo goed...
De melodie die Tura had geschreven voor vriend en harpist Digno Garcia "La luna de asuncion" (tien jaar voordien)had voor mij gerust een instrumental mogen blijven.
Boy, had ik het mis!! "Hemelsblauw" stond wekenlang torenhoog in de hitlijsten en bezorgde Will een monsterhit!
En ook ik draaide langzaamaan bij... niet dat ik meteen wild werd van het nummer, maar z'n unieke stem maakte het tot zeer beluisterbaar.
Hij brengt het ook (uiteraard) in z'n huidige concerten.
Geen haar op z'n hoofd dat eraan denkt het te skippen.
De opmerkingen achteraf genre: "Je hebt BLAUW niet gezongen", zouden niet te overzien zijn.
Hij zingt het net of het pas verschenen is, net in de groeven.
De tekst die Dennis Peirs/Jo de Clercq ervoor verzon, past prima bij het gezapige tempo.
Over een gouden zonneschijn, lentedauw, meeuwen in de lucht en meer van zo'n natuurpracht.
De onderliggende bodem -die er vaak is bij Turanummers- is ook nu weer aanwezig.
Men voelt zich "Blue", verdrietig omdat m'n alleen loopt, ondanks de belofte van eeuwige trouw en liefde.
En toch... er is nog dat sprankeltje hoop.
Men gelooft in die droom... hoop voor jou en mij.
Maar wat is een droom?
Een droom is een schemerzone tussen slapen en wakker worden.
Wanneer men de droom kan herinneren bij het ontwaken is het een oprecht moment gebleken.
Ben zo zielsgelukkig dat men uit die schemerzone wakker is geworden.
Ook al doet het pijn om dat te ervaren, liever dat dan geen hoop meer.
En ook nu weer slaat Will nagels met koppen, het is écht.
De droom wordt voortgezet in het leven, de liefde blijft duren, diezelfde liefde brengt hen weer bij elkaar.
Dat sprankeltje hoop.
Dat maakt dat ik "Hemelsblauw" niet meer zal skippen wanneer het voorbijkomt.
Niet dat ik het verheerlijk, maar ik kan de aantrekkingskracht stilaan begrijpen.
Het zit hem niet enkel in de melodie, of in de tekst, maar vooral hoé Will Tura het brengt.
En dat kan niemand beter.
Ik had het mis indertijd, Tura had gelijk... all this time.
We hebben slechts één nummer besproken uit het geweldige bijna twee uur durende concert.
Mensen, prijs u gelukkig voor wie ticketjes heeft voor de komende weken.
Prijs u gelukkig dat u in de aanwezigheid mag zijn van een fenomeen.
Het grootste (en beste) fenomeen dat uit Vlaamse bodem is gekomen.
We mogen horen hoe goéd hij op z'n 77ste wel is.
We mogen aanschouwen dat deze man fysiek in een staat verkeerd waarbij hij velen van ons groen doet worden van afgunst.
Lean and kickin' butt!
De opening night was subliem.
Een allround op en top afgewerkt programma.
Visueel een echt plaatje ook.
De muur van licht is opnieuw een inventief stukje belichting.
Will schitterende in de gloed die rond hem center stage straalde.
Hij klonk zoals zelden voorheen.
Deze man IS een fenomeen.
Deze man IS hét fenomeen.
