Deze show is er gekomen op "public demand".
De eerste -en oorspronkelijk enige- show was zo snel uitverkocht dat de publieke vraag voor een vervolg zich dringend opdrong.
Will, goed beseffende dat hij alles aan z'n fans te danken heeft, ging maar al te graag op dit verzoek in.
Met als resultaat terug een uitverkochte zaal!!
Zelfs met een andere setting (staand/zittend) , met nog meer toeschouwers dus: sold out!
Kon de organisatie in deze opbouw beter, feit is dat de zaal volgepakt zat en stond!!
Wie er vorige week bij was, wist wat te verwachten.
Kwaliteit met een grote hoofdletter, de meester in grootse doen.
In een review over Neil Diamond's naar verluid "vrij makke" recente optreden in het Sportpaleis deze week, maakte men zelfs even de vergelijking met Will.
Tura, een jaartje ouder zelfs, was up to date, met heerlijke arrangementen en een frisse aanpak.
Kijk, dat zijn dingen die we nu eens niet gaan tegenspreken!
De lichte "druk" die er vorige week kon geweest zijn (cd-opname en zo) was volledig verdwenen.
Het was dan ook een ontspannen Tura die breed glimlachend het podium betrad.
Met "Vlaanderen m'n land" bezong hij in hartje Brussel z'n mooie ode aan onze vlakke bodem.
En we weten allemaal dat Will niet in één kastje geplaatst kan worden.
Daarom mocht het poppy "De Noorderwind" ook nog eens aantreden.
Met "I love rock'n roll" bracht hij dan alweer een eresaluut aan de rockfenomenen uit de 50's.
En hoewel z'n naam in voorgaand nummer ook opdook, werd daaropvolgend "Goodbye Elvis" gebracht.
Veertig jaar na diens overlijden bracht Will nogmaals z'n gekende eerbetoon aan The King.
Van topper naar dé topper, beiden tot in de eeuwigheid verbonden door dit "eenvoudig lied".
De setlist werd ook aangepast.
De suprise-act met Natalia was een exclusief item voor vorige week gebleken.
In de plaats daarvan kregen we maar liefst 4 extra nummers ten geschenke!!
Beter dan deze bestaan ze niet mensen.
"Linda", in al haar diepste krochten van de ziel.
"Iedereen heeft iemand nodig", voor de fans van het eerste uur.
"Bella Africa" rechtstreeks uit de Savanne.
En het weergaloze "Twintig minuten geduld", beklijvend, dramatisch... men kon in de overvolle AB een muis horen trippelen.
Nou, dan weet je het wel, hoe sterk die "vervanging" wel was, en wat de ultieme keuze voor ons zou zijn!!
Een absoluut open doekje hadden we tijdens "Aan m'n darling".
Die pompende baslijn, voelend tot in de maagholte, die zware aanslagen op het klavier.
Nostalgie ten top!!
Will aan piano, die eerste strofe sober doorzingend, met daarna vocaal aanvullend in het Engels, Blue Jerry, in het weergaloze "me and my shadow" arrangement.
Het gaat verder, harder, luider, vrijer, in free style.
"Oh mijn darling, jij raad het nooit, maar ik hou van jou, en mis je zo".
Je kan het opnemen hoe je wenst.
Als een afscheid naar de hemel toe, een gemis naar aardse liefde of gewoon een vleugje jeugdsentiment.
Helemaal leuk werd het met "Mijn zonneschijn".
Dit deuntje uit 1971 heeft dan ook een hoog meezinggehalte.
De "lalala" melodie werd tot in de nok meegezongen, er werden op het podium zelfs Griekse dansjes gewaagd!
Allemaal zeer leuk... maar zelfs bij deze fun is er een andere ondertoon.
Lees de tekst eens los van de melodie in je hoofd, en men krijgt een Vlaamse versie van de befaamde Griekse tragedie.
En daarmee zijn we naadloos beland bij Will's absolute grote kunst: inleving.
Deze keer ging "Vergeven kan, vergeten niet" recht door het hart.
In deze dubbele arrangement versie ,waarin twee stijlen elkaar ontmoeten, was de emotie druipend.
Vrij zeker van dat Tura geen ervaring heeft in deze materie, maar mensen, het is zo verdomd reëel gebracht.
Net zoals vorige week (en eigenlijk ook nu weer), "Het kan niet zijn" harten kon doorboren, was dit het nummer waarin velen zich herkenden.
Het is dan ook geen toeval dat het laatste woord in dit nummer "niet" is.
Met kan vergeven (alhoewel dat ook een utopie is), maar nooit vergeten, dat kan "niet".
Ondanks dat de "geliefde" blijkbaar vrolijk verder door het leven wandelt, beseffen ze "niet" welke pijn dat aanricht.
Dat is het egocentrisme dat optreedt, en de achtergebleven wederhelft staat alleen, omdat een hart dat breekt van verdriet, je niet kan of wil horen.
"Vergeven kan,vergeten niet", na afloop kon men je van de vloer oprapen... het vloert genadeloos...
Hoogtepunten met bakken in deze shows.
"Arme Joe, in de setting van de AB geboren als rocker, was een dankbaar onderwerp voor al wie om de grimmige Turastijl geeft.
Even opmerken nog: het indrukwekkend lichtspektakel die Ricky uit z'n knoppen tovert om Will "kathedraalsgewijs" te omgeven met perfecte gloed.
"Zij gelooft in mij" opgedragen aan z'n trouwe geliefde Jenny, was ook mooi en oprecht.
En "Als de muren konden praten", Tura's eigen "Sonata Pathétique", waarin je zou wensen dat Beethoven het zou en moeten horen: zo intensief.
Maar hét moment van de avond was weggelegd voor "Alleen gaan".
Will's versie van "My way" overstijgt reeds langer elke voorgaande cover.
Het is een nummer die het "cover" etiket van zich heeft afgeschud en als "origineel" kan doorgaan.
Omwille van Will's betrokkenheid ervan.
Hij draagt het op aan z'n broer Staf, en wellicht ook aan andere eerder afgestane geliefden.
Maar hoofdzakelijk aan z'n schaduwfiguur Staf, die z'n leven in dienst stelde van z'n broer op het podium.
Heel zeker dat de engelbewaarder die hij nu is, minzaam toekeek en hem glimlachend "het is ok broer" toe fluisterde.
Wij begrepen Tura's pijn, want ook hij is een mens met gevoelens.
Zware lappen tekst die er emotioneel op inhakken.
De jaren gaan voorbij, zonder hulp of medelijden, ups en downs, berouw om wat mis is gegaan, over de gedane pijn; ook al was het nooit de bedoeling geweest.
In lief en leed naast elkaar staan... tot het einde er ver is, dat onvermijdelijke einde.
En die lange baan, moet je, zonder iemand naast of bij je, helemaal alleen gaan.
Zo is het.
Ik wens niet alleen te gaan, maar ik moet... recht het duister in.
Geen idee of het ooit licht zal worden, heb er weinig hoop in, want niet iedereen wordt zomaar achtergelaten in het duister.
Het verdriet overheerst met zeer donkere wolken, hoe blauw het erboven ook mag zijn, we blijven beneden steken.
De zon is weggenomen,naast alle hoop op een toekomst... en die lange baan, moet ik alleen gaan.
Je hoort zoveel in dit nummer dat het ondraaglijk wordt, en toch, Will geeft er ons een stem mee.
Dàt is de grootste verdienste van deze artiest.
Dat hij wéét, dat hij voelt, dat hij er is.
Zo was Will Tura in de AB 2017.
Tweemaal indrukwekkend en overdonderend.
In een volle euforie, nog beter, nog sterker, nog completer!
Met een karrenvracht aan gevoelens en emoties, van vrolijk tot somber.
De ene voelt dat het leven inderdaad mooi is.
De de andere weet dan weer dat het hoop is die doet leven.
En weer anderen ervaren het schrijnende van dingen die niet kunnen zijn, en ook al lost het niets op, men wordt begrepen.
En Tura belichaamt het, altijd perfect gebracht met de nodige inleving, daar is hij absoluut meesterlijk in.
De foutief verstane berichtgeving na vorige week dat dit Will's orgelpunt zou zijn, is met deze ontkracht, een uit de lucht gegrepen fata morgana.
Gadver, wat was hij goed, wat is hij goed, en wat zal hij nog beter zijn in 2018!!
Zo'n talenten komen slechts één keer in een levensduur voorbij.
Had het er gisteren nog over met m'n broer tijdens een gesprek over échte artiesten zoals George Michael, Elvis Presley... enz.
Zij hadden de gave om te begeesteren met hun stem en talent, iets wat in de huidige generatie artiesten amper terug te vinden is.
Tenzij in Vlaanderen... daar is er nog zo'n held.
Er is maar één Will Tura, de vertolker van ons hart.
, oh wat waren wij blij met dit extraatje. 