De winter is in aantocht, het is gevoelig kouder en de dagen worden korter.
En Will Tura gaf gisteren z'n finale-concert van 2016 in het uitverkochte CC De Spil te Roeselare.
Nog eenmaal werden alle registers opengetrokken.
Live Systems gaf onze held de verdiende visuele knappe omkadering en liet hem loepzuiver klinkend, de zaal ingaan.
Ook die gasten leveren kwaliteit af, zijn hondstrouw en voelen de meester perfect aan.
Will's orkest, z'n vijfkoppige live-tourcrew, aangevuld met die weergaloze Heavy Horns, stonden ook al op scherp.
Dat is een wisselwerking, de besten werken enkel met de beste en vice versa.
upload images freeDe show stond er opnieuw.
Overtuigend en lopend als goed gesmeerde machine.
Vijf maal heeft Will deze setlist mogen en kunnen brengen.
Een setlist die perfect het midden hield tussen nostalgie en update materiaal.
Want Tura is geen "oldies-act".
Als haast de enige uit zijn generatie is hij nog steeds in staat de grootste en mooiste zalen van Vlaanderen te vullen.
Dat kan je enkel maar als je toekomstgericht denkt, niet in het verleden leeft.
Uiteraard is dat en zijn "verleden" een belangrijke schakel geweest, maar hij focust zich even graag op de "huidige" situatie.
"I love rock'n roll" is daar een perfect voorbeeld van.
Dat brengt alle 50's iconen van de rock nog eens voor het voetlicht in een hedendaagse melodie.
Op die manier kan Tura -en enkel hij heeft die gave- hele generaties aanspreken.
Ook leuk: de last minute toevoeging van "Een oude Kerstmiskaart", charmant en volledig passend in deze tijdsperiode.
gifs uploadWe weten allemaal dat Will Tura kan zingen.(over een understatement gesproken!!)
We weten ook dat hij een nummer kan brengen.
En we weten evenzeer dat z'n inlevingsvermogen geen grenzen kent.
Maar zou Will in zichzelf ook voelen wàt hij zingt?
Denk dat daar geen enkele twijfel over bestaat.
Een flink aantal nummers hebben voor hem een persoonlijke link.
Een link bvb met een dierbare die hij moest teruggeven aan "the Lord up above".
Zo zal "Hopeloos" altijd verbonden blijven met z'n vader.
In de periode dat "Hopeloos" een hit werd in Vlaanderen én Nederland, overleed de man...
Show must go on, maar elke keer als hij dat nummer brengt (en wat een heerlijke versie weer gisteren!!) wordt Tura terug gekatapulteerd naar die periode en dat afscheid.
Naar de periode waar een zoon z'n vader verliest...
Terzijde dit nog, er zijn meer van die momenten in 's mans leven.
Zo zal "La melodia" altijd met z'n moeder verbonden blijven, het was het laatste nummer dat ze hoorde.
"Dat gaan de mensen graag horen" zei ze, en gelijk had ze.
"De Noorderwind" zal Will terug doen denken aan z'n broer Jean Marie, "Tof popnummer met geweldige beat", zei de drummer in JM.
Op die manier is "Hoop doet leven" een eerbetoon gebleken aan die broederband.
En Staf... good old Staf... Will's rechterhand.. gaf z'n broer een applausje toen hij "Alleen gaan" hoorde kort voor z'n overlijden.
Arthur kon hem geen groter plezier doen, Staf was altijd the Sinatra lover geweest.
En ben er zeker van dat de spirit van Staf nog steeds met z'n broer is, hij zit in de zaal, tussenin Ricky en René, zodat z'n broer nooit écht "alleen moet gaan.
image upload no compressionMaar Will zingt niet enkel voor zichzelf, hij zingt ook voor en met ons.
Het kan vrolijk gaan, de heupjes losgooien in "Maria", het kan plezant zijn tijdens "M'n winterroosje".
Hij laat een glimp van z'n jazz passie horen tijdens "Ik hou van Jazz", met een knipoog naar Toots.
Maar de échte Will Tura, dat wat hem zo onderscheid, is z'n melancholie.
Flashback naar 1969.
Eddy Merckx wint de Ronde van Frankrijk, er is de eerste maanlanding en Bert en Ernie verschijnen voor het eerst in Sesamstraat.
Muzikaal maakten The Beatles hun "Abbey road" en Woodstock festival betekende een absolute mijlpaal in Amerika's history.
En hier in Vlaanderen was ene Will Tura z'n tijd ver vooruit toen hij samen met Nelly Byl "Het kan niet zijn" schreef.
Een nummer dat -méér dan eender welk nummer voorheen of erna- zo volwassen en rijp klonk.
In het huidige concert zijn zo'n tracks verplichte kost en terecht ook.
Doorheen de jaren is het enkel maar sterker geworden.
Daar staat een man van 76 die zingt, beleeft en lijdt...
Wat Nelly Byl in die mond legt is verbluffende realiteit.
Hoe kan men ook rustig slapen gaan alsof er niets is gebeurd.
Een openingszin die je meteen onderuit haalt en steeds maar dieper doet wegzinken.
Wat heeft "hij" misdaan? Wat hebben "wij" misdaan? Wat heb "ik" misdaan om zo behandeld te worden?
De uren tikken verder maar blijkbaar is de liefde verloren ondanks de uitdrukkelijke noodkreet "Het kan niet zijn, ik heb je liefde niét verloren".
Achteraf liet ze niets meer horen, geen woord, geen letter...
En ondanks dat tijd wonden kan helen, blijft die open wonde etteren.
Het hele hart roept als hij denkt dat zij een ander in de armen houdt, ... ook dat is tegenstrijdig, of zoals Will jaren later bracht: Een hart dat breekt van verdriet hoor je niet...
Of hoe voor sommigen liefde een utopie is en het zo eenvoudig blijkt om iemand zonder problemen op te geven.
In 1969 een loodzware tekst, in 2016 nog steeds een mokerslag.
De man weet en brengt het perfect.
Ik buig m'n hoofd deemoedig en aanvaard.
"Het kan niet zijn" is wat het is, een parel aan zijn kroon, een doorn in ons hart.
image url uploadWill heeft 2016 live perfect afgesloten, z'n show was op niveau, hoog niveau!
Dat laat ons het beste verhopen voor volgend voorjaar waarin heel de trein, en z'n kwaliteitswagons, terug de start nemen half februari, in mijn stad Aalst.
Will heeft ons doen nadenken...
Dat is enkel weggelegd voor een artiest die de essentie van alles kan raken: de ziel.
Bij mij persoonlijk zijn dat er twee: Elvis Presley en deze Will Tura.
Geen slecht gezelschap me dunkt, muzikale royalty.
We zijn fan van de besten.
May it last forever...
