Het "uitverkocht" plakaatje werd nog maar eens bovengehaald, dat zijn zo'n 1290 ongeduldige toeschouwers.
De voortekenen van vorige week -de eerste avond van de tour- waren al gunstig.
Vraag was of Will aan dat hoge niveau van toen, gelijke tred kon houden.
Achteraf bleek dit een overbodige vraag.
Het concert in Brugge bleek in alles de overtreffende factor van z'n premiére broertje.
De lat lag al hoog -tot tegen het plafond-, gisteren ging hij dwars doorheen het dak!!
image sharing sitesWil had het vuur in zich van de "grote dagen".
Z'n stem klonk meesterlijk.
Ook al tokkelt hij moeiteloos gitaar, piano en wieweetwatnogallemaal; z'n stem is het ultieme instrument.
Dat is het ultieme "object" wat van deze Will Tura de allergrootste maakt.
In zo'n stem, in die artiest hoor je unieke dingen.
Je hoort warmte, je hoort kracht, je hoort een verhaal, telkens weer wat anders.
Al is het ook altijd leuk als Will achter z'n piano plaatsneemt.
Dan kan men zich zo evenetjes een "fly on the wall" wanen ten huize Blanckaert.
Enkel die twee intrumenten samen: piano én stem, in een duet met zichzelf.
screenshot software"Als de muren konden praten" was een verzoekje vertelde Tura.
Heel begrijpelijk, fans hebben dit nummer steeds met open armen aanvaard.
En hoe mooi de symfonische versies ook mogen zijn, de échte schoonheid zat hem gisteren in de eenvoud van de basis.
Tektschrijfster Nelly Byl heeft vaak zichzelf tekstueel overstegen, wel, dit is één van die momenten.
Muziek en tekst zijn versmolten als één.
Wat als muren écht zouden kunnen praten?
Wat zouden ze zien?
Zouden ze de eenzaamheid kunnen vertellen die zovelen treft?
Het leed wat men heeft veroorzaakt?
Muren praten niet, muren zijn stukken steen zonder leven.
Welke verhaallijn ook in ons leven mag voorbijkomen, ze wordt afgeketst op die ondoordringbare constructie.
Het is pas wanneer "een muur" figuurlijk begint te leven dat het beetje per beetje met de grond gelijk gemaakt wordt.
Om die stenen doen te leven zijn mensen nodig, mensen om dwars doorheen de muur te breken.
Nelly Byl en haar metaforen: ze zijn toch zo rààk!!
En hoe Will woorden uit dat nummer bezingt is ook al niet mis te begrijpen.
"Maar de muren zwijgen stug over liefde en geluk,
en bewaren elk geheim waarvan zij getuigen zijn"
Zichzelf hopeloos verliezend in een paar woorden, om later toch een sprankeltje hoop te vonden in die slotregel:
"Als de muren konden praten over jou en mij,
zou de hele wereld zien dat er, ondanks leed en pijn nog verliefde mensen zijn..."
Over jou en mij, tussen jou en mij....
Kijk, dat is niet enkel schoon, dat is nog eens een innerlijke blik in ieder van ons er bovenop bij.
photo sharing sitesWill is in deze tour ook weer oprecht gelukkig dat de Heavy Horns er terug bij zijn.
Met grote voorsprong zijn die de beste blazersectie van ons land.
Tura is dan ook bijzonder tuk op de volle sound van zo'n ensemble.
Niet meer dan logisch ook, ze geven een bijzonder kwalitatieve meerwaarde aan bepaalde nummers.
Dat is vooral te horen in hun aanpak in bvb "'k Hou van Jazz", waar Tura met het grootste respect het rijtje Jazzsterren doet fonkelen en onze eigen Toots Thielemans nog de mooiste glans meegeeft.
Maar helemaal perfect wordt het als "Reis naar de sterren" gelanceerd wordt.
Het jazzy style nummer uit de gouden "Klein geluk" cd, zit voor het eerste live in deze najaarstour.
Will neemt een krukje, gaat erop zitten, maar beweegt er op alsof hij op hete kolen zit!
Hij heeft die muziek in z'n aderen zitten, stil zitten is dan geen optie!
De tekst is zo'n heerlijke futuristiche tekst van de weergaloze Stijn Meuris.
U weet wel, diezelfde Meuris die "Arme Joe" heeft opgewaardeerd op het altaar van de eeuwigheid.
Meuris z'n woorden zijn in die sterrenreis zo eenvoudig, zo relativerend, bijna kinderlijk, maar toch zo juist geplaatst.
Sommige woorden zijn onze beschaafde taal onbestaand - ruimtemasjien bvb- maar ze klinken wel als zouden ze realistisch zijn.
En zo horen we nu een Will die passeert langs "Janneke maan", de planeten telt en Neil Armstrong z'n maanreisje afsnoept.
En wie kan voorbijgaan aan die regel wanneer Will zichzelf relativeert:
"Ik ben geen grote held, kick zelfs niet meer op snelheid"... oh, de ironie....
Performance van de avond!! Zo goed!
hosting imagesMaar we mogen in feite die lijn doortrekken over dat hele optreden.
Diezelfde artiest die z'n "Reis naar de sterren" maakte is even overtuigend geweest in het vrolijke dansbare Latino "Maria".
Diezelfde artiest was even oprecht in parels als "Alles" en de kick -ass "Arme Joe".
Die artiest schopte ons ook een geweten met "Het kan niet zijn" en "Vergeven kan, vergeten niet".
De ultieme belichaaming van het love gone wrong syndroom.
Die zijn vijf soorten artiesten, allemaal zo verschillend van elkaar en toch, en toch zitten ze in één persoon.
Dé kracht van Will Tura, die zal nooit veranderen.
De meester houdt zélf z'n fakkel hoog in de lucht.
Het is aan ons om er zich aan te verwarmen....
