Wij allen, dankbare mensen, die wisten dat wat -en vooral wié- er zich voor de ogen -en oren- had afgespeeld.
Will Tura is momenteel bezig aan z'n eerste live "comeback" tour, om het met gevleugelde woorden te zeggen.
Sinds vorig jaar in Veurne had de man het podium niet meer in een full show betreden, de langste periode in z'n ruime loopbaan ooit.
En we maakten onmiddelijk de gedachte: er is niets veranderd, de man blijft goéd!!
windows 7 print screen
De nieuwste gouden "Klein geluk" cd vormt de hoofdbrok van dit concert.
Maar liefst 9 nummers uit die weergaloze schijf kregen hun live broertje.
Als dat al één ding bewijst is het wel dat deze artiest niet drijft op gemakkelijk makende routine, maar durft te vernieuwen.
Uiteraard zijn er de gebruikelijke "hits" die onmisbaar zijn bij élk Turaconcert.
Noem maar op: "Hemelsblauw, Bandido, Het kan niet zijn" enz... nummers die hun status al voldoende bewezen hebben, doch nog altijd even fris klinken als de dag van hun eerste release.
20mb image hosting
Maar zoals eerder gezegd, de rode (gouden!!) draad is voor "Klein geluk" weggelegd.
Met een Will Tura die ons meeneemt langs de geschiedenis van de Rock'n roll bijvoorbeeld.
Een tijdperk waar hij als jongeling zélf middenin zat.
Jaren waarin de "ouderen" het toenmalige nieuwe genre bestempelden als "ketelmuziek", klanken des duivels.
De piepjonge Tuurken zong z'n "Sproetjes" nog bij elkaar toen hij plots z'n oren spitste: "Jailhouse rock" door Elvis!
Dàt was het, het nieuwe geluid, dàt wilde hij ook.
"I love rock 'n roll" is z'n ode aan dat tijdperk en z'n vertolkers Presley, Chuck Berry en zovelen andere legendes.
En toen hij aansluitend "Vergeet Barbara" bracht, besefte men dat hij z'n tienerwens had ingelost.
"Barbara" live IS Rock 'n roll, vurig, snedig, op een vette losse pompende groove, de heupen losgooiend.. yeah!!
upload an image
En we weten allemaal dat Will z'n muzikanten op handen draagt, en zij hem.
De geweldige trein (ik omschreef het reeds vorig jaar aldus omdat ze beiden niet van elkaar los te koppelen zijn) die "Maria/speel Bouzouki" heet, bracht nog meer vuur in het nokvolle Culturele centrum.
Blue Jerry, the keeper of the flame, liet veelvuldig z'n kunstjes horen op al z'n snaarinstrumenten.
Een sfeertje, heel even, van de groote dagen, vrienden die samen spelen, samen muziek maken, for ol' times sake.
Jerry was ook de enige begeleiding voor Will tijdens "Blijf bij mij".
Een nummer waar Helmut Lotti de tekst voor neerpende omdat hij daar zo'n zin in had.
En wanneer de eenvoud van een nummer de basis wordt ervan, dan overstijgt dat elk gevoel.
Sober zingt bezingt Will z'n liefde, de romanticus in hem haalt de mooiste bovenhand.
Een besef dat jaren voorbijgaan maar liefde niet.
Draagt hij het op aan iemand? Yup, no doubt, daarvoor is het zo overduidelijk mooi gebracht.
Jenny, de man z'n enige wederhelft kreeg een schitterend cadeau met zo'n parel.
Ja, we worden ouder zingt hij... ja, er komt ooit een afscheid, vult hij aan.. maar vandaag, nu, in het heden, zijn ze samen.
En tenslotte, daar draait het toch allemaal om.
En dan komt bij hem het geloof dat hij een verdomd gelukkig man is, wakker wordend nààst die enige oprechte liefde.
gif image hosting
Tura bleef ook niet onbewogen voor de huidige emotionele situatie die ons landje treft.
Hij is nooit een voorvechter geweest die op de barricades stond om z'n mening op te dringen, en doet dat nu ook niet.
Maar dat hij er niet onbewogen voor blijft bewezen die paar zinnen die wel over z'n gevoelige lippen kwamen.
"Ik draag dit lied op aan àlle slachtoffers.... Hoop doet leven".
Waarna dat oprecht gebracht nummer récht de hemel inging en een golf van begrip de zaal instuurde.
En ja, we waren in Limburg, dus het onvermijdelijke "Limburg alleen" zat ook weer in de setlist.
Ook al zat de zaal halfvol met niet-Limburgers, die moesten dan maar even doen alsof ze het waren!
images upload
Net voor het traditionele slot inging met "Ik ben een zanger", kondigde Will z'n nieuwste single aan.
Kijk vrienden, met alle respect, maar dàt was het nummer waar ik het meeste naar uitkeek!!
Al de rest -hoe goed dat ook wel was- bleek een prelude te zijn naar absolute grootsheid.
"Waarom sta je stil" is een ommezwaai van opbeurende nummers naar het innerlijkste zelf.
Voor dit nummer moet Will zélf op zoek gaan naar de innerlijkste krochten van de ziel.
Of zoals ik na de show aan Will vertelde: dit is donker, grimmig, duister... een pikzwart nummer.
En by God, i just love that theme!
Dat is ook geen tekst dat hij zingt, dat is poëzie.
Die woorden bevatten zovele dubbele bodems dat het na één enkele beluistering amper kant nog wal raakt.
Het is pas nadat je het meermaals in je opneemt dat het écht duidelijk wordt.
Dit is een wanhoopskreet, een grijpende hand in het ijle, een verlies van realiteit.
Dit is een kroniek van een aangekondigd doch onverwacht afscheid.
Toondichter Jan Savenberg heeft Will gif én goud in de mond gelegd.
En die melodie dan, wat is die verbluffend knap... had Will het nummer in het Pools gezongen, Russisch, gelijk welke taal ik geen snars van begrijp, dan stond het nog loodrecht overeind!!
Dit is een track die zo uit een Tarantino Soundtrack kan komen, het hoort zoiets toe, zo goéd is het.
Het is een song die je muzikaal grijpt, vastpakt, aan je ribben kleeft.
This is the Will Tura i absolute adore!
Hiermee bewees Will z'n status.
Slechts een paar woorden, maar ze zeggen zoveel, ze werden gedeeld met elke aanwezige in de zaal.
Ze worden gedeeld met elke muziekliefhebber.
"Wat is hij goéd...."
)