Het was gisteren in St Katharina Lombeek niet anders...
Het zaaltje is op zich al een warmtebron, dan deed men daar gisteren nog wat opwaartse celsius-waarden bij.
Ene Will Tura, dé artiest in dat Vlaanderen, was daar mee verantwoordelijk voor.
De man bruist van de energie en straalt dat vanop het podium richting zaal bijzonder uit.
free upload pictures
Wanneer Will tijdens de Tura Live editie twee shows in één weekend brengt, sleutelt hij ook aan z'n setlist.
Nummers die er de ene dag inzitten verdwijnen met de zuiderzon om andere knallers "vernieuwd" in te voegen.
Z'n repertoire is zo groot, zo divers, dat dit een zeer gesmaakte manier van werken is.
Zo is het voor ons -maar ook voor hem- nooit een sleur, blijft het variabel, blijft de uitdaging.
Een mens vraagt zich af wat deze Tura eigenlijk nog te bewijzen heeft, maar toch, hij doet het steeds wéér opnieuw.
Hij bewijst met verve dat hij een uitmuntend muzikant, een verbluffende zanger, kortom een échte "artiest" is.
Echt de enige alrounder in Vlaanderen die alles in één pakket kan belichamen.
CC De Ploter was eens te meer uitverkocht ook.
Ook dat is een zekerheid, maar zelfs dat "uitverkopen" is niet vanzelfsprekend.
Dat moet je verdienen, en niemand die dat beter weet dan Will.
image sharing
Plakte het talrijke publiek van het zweet tegen hun pluche theaterstoeltjes, dan stond Tura daar vooraan letterlijk te "druipen".
"Warm he" zei hij, "maar ik heb het graag warm"...charmant, cute.
Om dan er dat geweldig beweeglijke duo "Maria/Speel Bouzouki" te dansen! Nog warmer, oh yes!!
En zoals vorige vrijdag zat die stem weer enorm in top-positie.
Will is de enige ook die live z'n studio-opnames kan evenaren, zelfs overtreffen.
"Vergeven kan, vergeten niet" scheurt de "brave" uitvoering van 1978 volledig aan reepjes.
Dit is Will Tura nu, dit is Will Tura op z'n grootst, dit is Will Tura die zichzelf heruitvind!!
Sommige bewerking van nummers staan zo haaks tegenover hun originele classic dat men haast een "nieuwe" song krijgt te horen.
Ook al blijft die melodie dezelfde, het gevoel is anders.
Zo is het zeemansliedje "Heimwee naar huis" plots een volwaardig popnummer geworden.
Met drums, bas, gitaren, synths, heel die moderne winkel... de eenvoudige accordeonklanken uit 1966 lijken wel verzopen in de zee.
Maar die bewerking wérkt wel.
Will Tura heeft immers de gave om die melodie stand te laten houden, die zingt zo enorm goed dat zelfs een Hardrock/metal-versie overeind zou blijven.
Waarmee we naadloos overgaan in één van 's mans grootste talenten: een meerwaarde geven aan iets.
photo hosting
Voorbeeldje; "In mijn caravan".
Das een gimmick, een luchtig tussendoortje, een opsomming van kampeerspulletjes in hun luxe uitgave.
Dit is intussen een cult-hit geworden, iets dat bubbelt net onder de échte klassiekers.
Wel, geef zo een nummer in handen van iemand anders en je hebt een absolute prul.
Laat ene Tura dit brengen en je hebt een geestig tussendoortje, een vrolijk deuntje, een enthousiast leuk dingetje.
Dàt doet Will met zo'n nummer, hij geeft het een meerwaarde omdat hij dat immers kàn, hij heeft die gave, hij kàn dat!!
En zo spelen we allen mee in dat verhaaltje over die superman met opgespannen "forsballen"
Over dat plekje voorzien van snufjes zoals een Hi-fi installatie, diepvries en video ( We hebben het hier over een 1979 tekst hé).
Een tv, luipaardvellen tapijt, en -wie weet waar die plots vandaan komt- :een St. Bernardshond!!
Een hond!! Van dat formaat, in een caravan!! De beeldspraak die Nenny Byl in Will's mond legt is inventief en absurd grappig!!
Dit is geen wereldnummer hoor, is nooit bedoeld zo ook, maar dankzij Will en z'n manier van optreden een alleraardigst stukje toneel.
Wereldnummers heeft Will genoeg.
Het steeds opnieuw fel bewierookte -en terécht- "Het kan niet zijn" is daar een bewijs van.
Ook "Hoop doet leven" hoort in dat rijtje thuis.
Het nummer is -in rustiger bewerkingen- de hele wereld viraal rond geweest met de begrafenissen van onze vorsten Boudewijn én Fabiola.
Het heeft een lange weg afgelegd, het is de lijfspreuk van Ridder Will Tura.
Alvorens het in 1992 op single en cd kwam, zat het al een tijdje in z'n live reperoire.
De vraag naar een opname was zo groot dan men er dan ook graag op in ging.
Resultaat: een instant classic was geboren.
En nu, in 2015 is het een motto, een leidraad voor al wie het moeilijk heeft.
post image
Ja, de hoop die doét leven, en ja, een artiest zoals Will Tura geeft die boodschap van hoop perfect door.
Hij is het doorgeefluik; het kanaal waarop we allen kunnen afstemmen wanneer het moeilijk gaat.
In de man z'n nummers (noem zijn parels niet zomaar "liedjes") zit zoveel in, ze gaan mee op onze levenswandel.
Of zoals Wil het ook zelf brengt, er is wat "Voor elk moment".
En zo is het ook... deze Tura is er altijd al geweest, muzikaal is dat zelfs voor de eeuwigheid.
En we mogen onszelf gelukkig prijzen dat we dit mogen meemaken, dat we leven in hetzelfde tijdperk als deze grootheid.
Dat we deel mogen uitmaken van een Vlaams fenomeen -het enige- dat geschiedenisboeken haalt.
Daar zijn we zo dankbaar voor...
Hij is wat hij is: een man, een mens, een artiest, een mythe, de grootste, een vriend in ons leven..
Bedankt Arthur Blanckaert om Will Tura te zijn.
