Gisteren had feestzaal Hof ter Buecken te Buggenhout de eer om dat gebeuren te mogen huisvesten.
De zaal op zich al is klein, ideaal om een bijzonder intieme sfeer te creëren.
Zo intiem, dat we bijna bij Will op het podium stonden!!
Kijk, dat noemen wij nu eens een bevoorrechte ereplaats!!
Niet enkel resulteerde dat in een aantal bijzondere close-up foto's, ook hoorden we bij momenten de meester zingen zonder versterking via het Live-Systems team: een hoogst bijzondere ervaring, alsof Will in je huiskamer staat.
En over het Live Systems team gesproken:
Die mensen hebben Will op enkele weken begeleid van de reusachtige Oktoberhallen in Wieze, tot het kleinschalige feestzaaltje gisteren.
En altijd even perfect, doordacht, visueel aantrekkelijk en audiogewijs op topniveau.
uploading pictures
Wat Will presenteerde en bracht gisteren was geen "end of the year-run through", geen standaard setje.
Ok, je hebt uiteraard die onbetwistbare hits die er moéten inzitten, daar is niets mis mee trouwens.
Maar het publieke enthousiasme bvb voor superhit "Hemelsblauw" was even groot als voor de "verzoekjes" invoegingen.
Het eerste "verzoekje" werd pas vorig weekend door een fan aangevraagd, en hoor: het zat in de show!!
Niet meer dan logisch ook: "Voor elk moment" was een ronduit schitterende prestatie.
Het is -wat we in het genre noemen- een slowrock.
Een popnummer met een trage inslag, een nummer in de onvervalste Will Tura stijl.
En die zachte woorden dan... gaande over een nostalgische ziel die z'n eigen liefdesverleden oproept.
Dat hij toch zo graag elk moment, elke blik, elk uur, zomaar, zo graag, terug zou herleven.
Hij zou er niets aan veranderen, die momenten waren perfect zoals ze waren.
Nee, niet te moeilijk doen, gewoon herover doen, hernieuw, het verleden weer in het heden plaatsen.
Want dàt gaf hem hoop, troost en vertrouwen, het leeft nog altijd diep in z'n hart.
Zeg nu zelf: is dat geen schone boodschap?
Het "Ik mis je zo" hoofdstuk kreeg terug een gesproken intro mee.
Was vorige week nog Luc de Vos dit eerbetoon waard, dan werd het nu opgedragen aan de recent overleden Koningin Fabiola.
Via haar had hij immers persoonlijk mogen afscheid nemen van onze geliefde vorst, haar man, Boudewijn in 1993.
Voor het oog van de gehele wereld gaf Will toen stem aan het gemis van onze natie.
Een hoogtepunt in z'n loopbaan, waar hij nu -op deze spijtige manier- een vervolg op plaatste in Buggenhout.
In onze gedachten hoorden we meer, we hoorden dat door aan beiden "Ik mis je zo" op te dragen iets wonderlijk gebeurd was.
Dat door die woorden ook deze twee koningskinderen herenigd worden.
Met een diepe buiging bracht onze Keizer, muzikale royalty, een eerbetoon aan mensen waar hij in geloofde.
free image host
Nog verzoekjes?
Maar natuurlijk!!
"Hetgeen je niet krijgen kan" was er zo eentje, rechtstreeks uit 1969 overgekomen.
Een zeemzoete -doch ver voor z'n tijd vooruit zijnde- lap tekst die er vandaag nog steeds stààt.
"Zo wacht je soms jarenlang vol geduld, tot je vurigste wens wordt vervuld".
En "Het enige hart dat je hart zo begeert, is dat ene dat niets om je geeft".
Let wel, in 1969 met zo'n tekst voor de pinnen komen als Vlaming was niets anders dan vooruitstrevend.
Daarmee misschien dat deze parel verhuisde naar het b-kantje van het luchthartige "In de koolmijn".
Een onrecht dat live werd rechtgezet: een parel haalt steeds de bovenhand!!
upload img
En als men spreekt over parels dat kunnen we niet buiten "Winter", zonder meer dé parel uit het recentste full album.
Die melodie alleen al: perfect op het Tura lijf geschreven, en "perfect" mogen we gerust doortrekken naar de woorden.
Wat Peter van Noort- een Nederlandse songsmid met talent- voor Will schreef is onbetwistbaar uniek.
Hoe hij zo'n woorden in de artiest zijn woord kan leggen, zich inleven in dat leven: het is een kunstwerkje.
Uiteraard is met de zang van Will én z'n gevoel erin, die tekst pas écht groots, maar het is onmiskenbaar écht mooi.
Het gaat over een man, een mens, die 'n leven aan zich ziet voorbijgaan alsof het slechts vier seizoenen telt.
Z'n onschuldige kinderjaren; de lente in zijn leven.
De zwoele avondwinden, de zomer en meest zonnige kanten in z'n leven.
Tijd voor de herinneringen, het grasduinen in die perioden: de herfst in 's mans leven.
En de winter, de komende winter, vragen waar op hij het antwoord schuldig blijft, wanneer zijn eigen cirkel rond zou zijn.
Hoe die er zou uitzien is nog een vraagteken, maar hij is zo dankbaar voor die eerste drie levenseizoenen dat die "Winter" niet anders kan zijn dat een finale vol weemoed.
Mooiere woorden dan dit, autobiografisch in gedichtvorm, hebben we gisteren Will niet horen brengen.
img host
En veel te vlug was daar weer het einde.
"Het kan niet zijn", de "Sixties medley", "Hoop doet leven" en "Eenzaam zonder jou".
Een finaleronde om U tegen te zeggen.
En nog voor de allerlaatste song "Ik ben een zanger" weerklonk, bracht Will nogmaals een laatste verzoekje.
De tijd van het jaar en daarom ook de fan-favorite "Een oude kerstmiskaart" deden de rest.
Uit 1964(!!) vrienden!! Hoe schoon en braaf Vlaanderen toen was.
Hoe gezellig en romantisch, hoe eerlijk en onschuldig, zonder enige vorm van pretentie.
"Het herinnert mij aan het mooiste moment, dat ik ooit in m'n leven heb gekend..."
En voor velen was dit anno 2014 ook zo'n moment.
Will sloot in stijl waardig af, nam afscheid van z'n live concertjaar 2014.
En we kijken samen met hem uit naar het komende jubeljaar.
2015, het jaar waarin de meester een ronde verjaardag viert, wanneer zijn eigen bezongen winter zal aanvang nemen...
Tot dan!
