"Open-monumenten" dag!!
En als er in Vlaanderen één artiest als "monument" mag bestempeld worden, is het toch wel Tura zeker!!
In plaats van ons te vergapen aan de versteende stiltes van gebouwen, hebben we onze aandacht gericht op de "levende geschiedenis".
A living part of history, a living legend.
Ik moet eerlijk bekennen: had vooraf nog nooit van Nederename gehoord.
Dat is nu wel anders... denk dat heel het dorp massaal Will's doortocht wou meemaken!!
images upload
Het was de derde en laatste Tura-Live show dit weekend.
Wat voor gevolg hadden de inspanningen van de twee vorige shows op de stem van Will, z'n gezondheid, z'n drive?
Eén duidelijk antwoord: Nihil.
Met wat voor een "goesting"(wat een héérlijk woord is dat toch) Will op het podium stond, het wekt verbazing.
Na ettelijke jaren in het vak zou er toch een zekere gewenning kunnen van komen, een sleur.
Niet zo bij deze Tura, hij grijpt de microfoon en neemt iedereen mee in zijn droomwereld.
Zijn wereld, die hij 90 minuten later perfect en onder unaniem aplaus weer uitstapte als "Ik ben een zanger".
image upload no compression
Will had z'n setlist bijzonder strak gehouden.
Wie voor de eerste keer hem live zag, hoorde al waarvoor men gekomen was.
Het is duidelijk dat deze artiest voor het publiek speelt, en brengt wat zij willen horen.
Op die manier was de juke box vol plaatjes ook live niet te versmaden.
Drie gitaarnummers werden naadloos na elkaar gebracht.
In volgorde van leeftijd dan nog wel.
Eerst was er de sing-along "Wat je diep treft", daarna het zoete "Donna carmella"; om later dat hoofdstukje snarenpret af te ronden met het meest recente "Waar je ook maar bent".
Een prima keuze in opbouw en variatie hoor, netjes binnen het thema, en toch met drie verschillende genres.
Ook indrukwekkend om horen hoe "Ik mis je zo" het rumoer in de tent het zwijgen kon opleggen.
Want dat ieder wel iemand mist, is duidelijk, het is ook aan hen daarboven opgedragen, als steun, als leidraad voor het gemis.
Will geeft op die manier een stem aan onze emotie.
Het leven gaat verder ondanks de pijn en het verdriet, ondanks de onwetendheid of we ooit hen terug zullen zien.
Dat is een knagende onzekerheid, maar geen wanhoopskreet.
"Ik mis je zo" is een innerlijke berusting in dat alles weer goed komt, dat het einde nooit het definitieve einde hoeft te zijn.
Dat er leven na dit leven is en dat iemand missen ooit een weerzien kan worden.
Dààr gaat het over.
upload pic
Geen "grimmige"Tura deze keer, die "Arme Joe" en "Linda' hebben hun deel gehad vorige weken.
Of het moet "Het kan niet zijn" zijn, op zich ook al een parel van artistieke weemoed.
Als Will daar z'n tanden in zet, dan bijten we mee, dit is een hoogstaand stukje zelfkennis geworden.
Genadeloos, in confrontatie met onszelf.
'' k 'Heb me voortdurend afgevraagd wat ik in hemelsnaam misdeed..." Man, Will, je moest eens weten.
Nelly Byl heeft nooit meer rake woorden in je mond gelegd dan in dit magnus opus.
Dat het merendeel (eigenlijk wie niet?) van de mensen kwam om zich te amuseren, was ook al duidelijk.
De hits gingen erin als zoete peperkoek.
Die Disco medley bvb waar Tura tijdens "Mooi 't leven is mooi" nog een stukje langer doorging, omdat de sfeer zo goed zat.
Een kunstje die hij later tijdens "M'n winterroosje" probleemloos herhaalde.
En z'n band volgde -zonder ook maar één noot te missen- perfect mee.
Ook dat zijn klasbakken, inspelen op de inspiratie van de meester.
free image uploading
Deze monumentendag heeft ons Vlaamse monument nog meer doen schitteren.
Voor mezelf heeft Will Nederename hiermee op de kaart gezet.
Denk niet dat ik er ooit nog zal weerkomen, maar dat ik het nooit zal vergeten, daar is geen twijfel over.
Allemaal dankzij één mens.
Het enige muzikale monument in Vlaanderen: Will Tura.
