De basis lag er al sinds de opening show, en nu drie shows later, zijn ook de details netjes opgepoetst.
En zo was dus die nieuwe uitdaging te bewonderen in Lebbeke gisteren.
Het resultaat is een foutloze Will Tura die zichzelf geperfectioneerd heeft.
Want Will stelt bijzonder hoge eisen aan zichzelf en entourage.
Enkel op die manier kan hij z'n verdiende status handhaven.
Will omhelst zich met kwaliteit.
De strafste ritmesectie van het land, op en top betrouwbaar.
Een visueel technisch variabel kleurenpallet.
En een geluidsweergave die we als "uitmuntend" kunnen bestempelen.
screenshot pc
Maar dit alles zou weinig betekenen had Tura zelf niet kunnen presteren.
Presteren dus...En of hij dat deed!!
Het schaven aan z'n eigen show had de man én z'n stem vleugels gegeven.
De bindteksten werden herleid tot een minimum, waar het wel nodig was, werkte het perfect.
Enkele nummers werden van plaats verwisseld, wat het crescendo zeker ten goede kwam.
Het nummer "Winter" werd geschrapt uit het lijstje, die komt er immers toch niet aan.
Dit werd perfect ingevuld voor "Ik mis je zo', onlangs nog terecht overladen met een tijdloze Radio 2 trofee.
Er was hard aan gewerkt, je zag het, je hoorde het!!
En Tura zong als bevrijd, alsof het nu pas écht de opening night was, bevrijd van alle stress, aangevuld met innige oprechte emoties.
De opening "Vrede" bracht de boodschap mooi over, Tura bespeelt z'n stem als een instrument, aanvullend op die pianoslag.
Moeilijk om deze versie in een " stijl" onder te brengen, maar dat de man betrokken is, laat geen twijfel openstaan.
Dit is een groeiertje hoor!!
"Daar waar m'n dorpje ligt" was perfectie, zo heerlijk om Will opnieuw symfonisch te horen, wat een kracht!!
Opbeukend tegen die muur van geluid, anderzijds weer zachtjes glijdend op de stroom van cello's en violen.
Een échte artiest heeft vaak niet veel meer nodig dan een eenvoudige backing zegt men.
Maar wanneer die échte artiest zich ook perfect staande houden kan, zonder enige ritmebasis, terwijl een vloedgolf van instrumenten hem omringen ,dan kunnen we enkel spreken over "magistraal"!!
screencapture
En dat Will van alle markten thuis is, is ook al geen groot geheim.
In Vlaanderen heeft niemand haast élk genre onder handen genomen én er geloofwaardig mee kunnen overkomen.
Will Tura dus wel.
Het blokje country was een eerbetoon aan de grootheden in dat genre.
"Hello Nashville" somt ze bijna allemaal op, als in een rijtje.
Johnny Cash, Chet Atkins, Glen Campbell: het zijn Amerkaanse fenomenen.
Zelfs onze Will zou in dit rijtje passen hoor, visueel leek hij soms zelfs a little Cash copycat!
A ghostrider in the sky, a man in black.
De gitaar omhoog houdend, de snaren rammend, the American way: Yiehaah, awesome cool!!
Super om horen hoe hij dit stukje nostalgie opvolgde met twee recente tracks uit z'n repertoire.
"Waar je ook maar bent" en "In de schaduw van de maan" zijn twee erfgenamen in die stijl.
Een mengeling van pop en up to date country.
Om maar te zeggen dat het genre én z'n Vlaamse vertolker springlevend zijn.
Van het ene uiterste naar het andere gaan is weinigen gegeven, maar zoals reeds eerder vermeld: Tura kan dat dus wél.
Hij beheerst het in één vingerknip.
Het was Valentijntjesdag, dag der geliefden, en daar is uiteraard rekening mee gehouden.
Sint Valentino zou gesmuld hebben van de liefdesverklaring in "Oh my love", de "Unchained melody" der lage landen.
En de ver-geliefden werden al helemaal dweperig tijdens "Ik zing alleen voor jou".
En zeg wat je wil, maar die romantici hebben gelijk, dit is een zekere oer-plakker, zo mooi, zo intens, zo charmant.
Het arrangement in deze tour is zo bewerkt dat de track absolute easy listening wordt.
Wat ook tot gevolg heeft dat Will het "anders" moet zingen.
print screen
Zacht, ingetogen, alsof z'n warme stembanden méé dansten op die ene tegel slow.
Koppeltjes keken elkaar aan, ze wisten dat de woorden uit dat lied écht zijn.
Dat elk gezamelijk verhaal een deeltje onthullen kan van het onmiskenbare liefdesgeheim.
Twee uur na "Vrede" later klinkt "Ik ben een zanger" als finale.
Ach, wat een understatement is dat toch in Tura's geval...
Een gewone zanger zingt immers maar wat...
Deze nederige "zanger", deze artiest, is zoveel meer.
Hij zingt, juist ja, en nog zeer goed ook, maar er is nog zoveel meer: hij vertolkt, hij leeft en voelt z'n nummers.
Hij begeleidt in plezier, biedt troost aan wie het nodig heeft, verzoent mensen, schenkt hoop.
We genieten van z'n performance, z'n muzikaal acteertalent, zijn wonderbaarlijk veelzijdige stem.
En ook nog een heerlijke bonus krijgende.
We genieten ook van de mens in Will Tura.
screenshot captor
Eentje die na de show -als een kind in een pretpark- van z'n fans graag wat feedback ontvangt over hun show-ervaring.
Hij is enthousiast als zij het zijn, leeft soms mee met hun persoonlijk leed, voor velen is Will als familie.
En dan doet zijn glimlach wonderen.
De impact van een Will Tura op mensen, op z'n fans, is vaak niet in te schatten.
Dat merk je aan zoveel.
Als mensen zijn liedjes kiezen bij een begrafenis, zijn liedjes bij een huwelijk, dat aan zijn liedjes de basis ligt van zovele dingen in een mensenleven.
Dan kan je alleen maar dankbaar voor zijn.
Want wat is deze Will Tura ons nog verschuldigd?
Hij geeft ons zoveel, hij en z'n muziek, is er in elke stap van onze levenswandel.
En wat wij kunnen teruggeven aan hem, komt neer op één ding:
Het publiek zijn die de grootste artiest van Vlaanderen ooit, zo verdient.
