Met alle typische kenmeken die de "herfst" met zich meebrengen kan.
Regen, wind, kilte en nog meer van dat ongezellige fraais: "De Noorderwind" live!!
Als tegengif voor al dat depri gedoe: de Will Tura najaarstour!!
Voor de eerste keer in CC De Fabriek te St Lievens Houtem.
Zeer opvalled feit: de snelheid waarmee het optreden (uiteraard) uitverkocht geraakte!!
Dit maakte dat vele mensen hoopvol zaten te wachten op Tura's eerste doortocht.
En Will wist het ook: een nieuwe plaats is dubbel zo hard werken, zelfs voor iemand met zijn status.
screenshot program
Maar Tura ontgoochelde niet, absoluut niet, hij loste prima alle verwachtingen moeiteloos in.
Een Turashow is een tripje door het verleden , heden én een mogelijke toekomst.
Het is zo mooi om mensen te zien meezingen met hun idool, ook al zitten ze vaker naast de tekst dan erop, het gevoel is er.
Er is geen schaamte om dat te tonen, men heeft geen weet dat ze zichtbaar zijn voor anderen.
Ze zijn alleen in hun contact met de meester op het podium, telepatisch verbonden door de muziek.
Het lijkt alsof Will enkel en alleen tot hen zingt...one to one.
Tura grabbelde in zijn ruime repertoire.
Een flink aantal mensen willen de zeemzoete melodiekes horen, een "Helena", een "Hemelsblauw".
Nummerkens waar de ideale schoonzoon in Will naar voorkomt, een glimlach cadeau geeft.
Niets mis mee.
download screenshot
Maar er is ook een andere kant.
Er is ook een donker kantje aan, er is ook die persoon die spreekwoordelijk z'n gitaar aan barrels zou slaan.
Die de microfoon gebruikt als een minnares die zich wellustig tegen hem aanschurkt.
Als een man die gemeen briest, z'n maag vol lauw bier en sigarettenrook gooit.
En ook al is dit allemaal louter fictief, die man, dat personage, hij bestààt!!
Al heet hij nu Will Tura en zingt hij over "Linda".
Ik bedoel maar.
I just love it.
Groots (en geloof ons, er zijn geen andere woorden beschikbaar) was z'n versie van "Morgen gaat ze weg".
Vanaf dat die eerste noten dat de Londen Philharmonic het CC vullen, dan wéét je dat er grootse dingen te gebeuren staan.
In een overwegend blauwe gloed gaat dat verhaal van start: "Morgen gaat ze weg..." en weg is ze, voor de volle vier minuten.
Ze laat hem met de leegte, de stilte, de wanhoop alleen.
Zijn leven is zoals het was, en daar heeft zij geen boodschap meer aan.
Hij vloekt, hij smeekt, hij tracht... maar de moeite is tevergeefs.
Ze gaat en werpt zelfs geen blik meer terug, afgesloten hoofstukken nemen geen keer.
Uitgepraat.
picture uploading
En hij, verlaten en alleen -en hoor eens hoe perfect Will die woorden zingt- zou zo graag "zeggen hoe hij haar missen zal".
Maar de taal die hij spreekt is voor haar onverstaanbaar, hij praat tegen een lege muur.
Dat is het verhaal in een notedop.
Er zitten zovele dubbele bodems in dat men makkelijk er een volledig boek kan aan wijden.
Het is universeel verbonden met dramatiek.
Zo'n tekst heeft hulp nodig, anders zijn die vier minuten niet beklijvend genoeg.
En die hulp krijgt het van een pakket.
Allereerst is de composite van Steve Willaert, uitstekend geschreven, als zou het de soundtrack zijn der eenzame harten.
Vervolgens is die weergaloze symfonische sound een krachtig breekpunt.
En ten slotte is er de performance van Will.
Will moét écht in geen film spelen, hij is een zanger geen acteur.
Maar wat hij hier doet middels die muziek, dat geeft vele échte acteurs het nakijken.
Is dat een traan die parelt?
Niemand overtreft zo'n inleving, zo'n passie, zo'n... God ja, leg het maar eens uit...
img host
En nog verbluffender is het feit dat nét na zo'n epos als "Morgen gaat ze weg" een "Hemelsblauw" tevoorschijn komt.
Over uitersten gesproken.
Het ene moment zit je mee te leven met die zwartgallige gedachtengang, het andere moment pingel je vrolijk mee met de meeuwen in de lucht.
En beide zijn en klinken absoluut geloofwaardig!!!
Er is gewoon geen grotere artiest dan Will Tura in Vlaanderen.
Punt.
