Nog één show a.s. dinsdagmiddag te Scherpenheuvel en het Tura gebeuren gaat het nieuwe jaar in.
Wij hebben er gisteren reeds een punt achter gezet te Meerhout, daar waar alle fans nog één keer samen komen om samen het jaar uit te wuiven.
De omgeving was weer eens puik, de plaatselijke KWB afdeling onder impuls van fans Martin en Hilde heeft weer voortreffelijk werk geleverd.
Het goede doel zal er wel bij varen, het kerkgebouwtje (omgevormd tot concerthal) zat afgeladen vol.
De nieuwste Tura-compilatie was te koop aan de stand en liep als een trein...
Will was toegekomen met een enorme zin, een "goesting" zoals we dat in Vlaanderen zo mooi trachten te vertalen.
Allemaal zeer gunstige voortekenen... maar werden die hoge verwachtingen ingelost?
Overduidelijk "JA!!" en nog veel meer dan dat.
Dit was een Tura live show, eentje waar nog eens alle registers ten volle werden opengetrokken.
Een show waar "Jan publiek" zit op te wachten maar evengoed de trouwe concertganger kan bekoren.
Die eerste noten van "Ik ben een leeuw" gaven al vonken.
Toen even later een breedlachende Tura het podium opkwam sloeg de vlam in de pan: vuurwerk!!
Het publiek ging gewillig mee, een lekker ouderwets publiek met zin om zich te amuseren en dit dan van harte ook deed .
Een opkomst van mensen met een haast 100% Turahart.
En in die omgeving draait Will perfect.
De stem klonk gesmeerd en soepel, krachtig en zalvend, plezant en doordringend.
En wat een knappe setlist!!
Gezien de plaats (een kerk,vergeet het niet!!) een unieke presentatie.
Fantastische melodieën, uitmuntende teksten.
"Vergeven kan,vergeten niet" en "Het kan niet zijn", de ware ziel van een doordringende vertolking.
Heel geestig en tegelijk uitdagend was de rock'n roll medley.
Zachtjes beginnend met de Elvis/Tura versie van "In the ghetto", overgaand in hoger tempo naar "Goodbye Elvis" en dan de bruisende klepper "Zwarte duivel"!!
"Zwarte duivel"... in een kerk!!!
Whoehaah... dàt is durven nietwaar, even voordien nog zeemzoet de Heer bezingen in "Amen" en nu z'n duivels loslaten met deze vlijmscherpe rocker!!
Is dit erg? Is dit een vorm van ketterij? Verdient dit de brandstapel? Ach, welnee, het is gewoon heel eenvoudig pretentieloos amusement.
Maar de link "Zware duivel in het kerkje van Meerhout" gaat wél de geschiedenis in als unicum van grappige durf!
Will verrastte meermaals in deze show.
Als extra toevoeging had de man z'n eerste kerstmiskaartje nog eens bovengehaald, vergezeld van dat deuntje waar het in die tijd allemaal mee begon: z'n eerste kerstboom, z'n eerste liefde.
Begeleid door z'n eigenTura-band-zonder koor kreeg het nummertje een nog meer authentieke beleving.
Dit was een uitvoering om in een gouden lijstje tegen de muur te hangen.
En dat gesproken tussenstukje... "Misschien is het deze kerstperiode die me wat sentimenteel maakt..."
En op een manier doet het dat ook... deze periode doét ons nadenken, haalt herinneringen boven, neemt ons mee in een melancholische bui naar het verleden.
En Will Tura, ja, Will Tura is daar ook mede deel van.
Deze man had het al vrij moeilijk toen het sentimentele "Ik mis je zo" de setlist passeerde maar vakman als hij is, wist hij deze gevoelige klip prima te omzeilen met het "the show must go on" motto.
Het is echter tijdens de finale van "Alleen gaan" dat de man eventjes brak... dat de artiest het niet kon halen van de mens, dat die gevoelens plots voor een stil publiek zichtbaar werden.
De symfonische noten gingen even alleen door... en daar stond hij dan, in vertwijfeling, in een groot gevoel van pijn en verdriet, en vooral gemis... "De jaren gaan voorbij..." en dan stopte het... daar ging hij, mee met de gevoelens die op dat moment in z'n hart speelden.
Het leven was op dat moment geen toneel, er stond niets in de sterren geschreven, er was enkel die snerpende pijn.
Will en orkest zetten "Alleen gaan" terug in en brachten het samen tot een stomend perfect besluit.
Dit was één van de meest bewogen scènes van oprechtheid die ooit ons netvlies konden bekoren.
Temidden van zovele vrienden en fans kan en màg de man z'n gevoelens tonen.
Het doet niets af aan de kwaliteit van de show, integendeel, we kregen allen een glimp van echte onvoorwaardelijke kracht en inleving.
Dit was geen fake.
Je kon zo de liefde in de zaal voelen.
En dat zijn de mooiste woorden waarmee we ons laatste verslag van 2008 kunnen besluiten.
