Het concert van 23 maart (dat wegens verkoudheid van Will uitgesteld werd) kreeg gisteren dan z'n lang verwachte doorgang.
En dit voor een volgelopen Capitole, de meest prestigieuze zaal in het Gentse.
Er waren wél bijzondere omstandigheden deze maal.
Drummer Gert en tovenaar Keyboard/pianist Steve werden respectievelijk vervangen door Dave Imby en Pieter van Malderen.
Prima invallers voor de vaste begeleiders die verhinderd waren.
De kopersectie van de Heavy Horns tekenden ook present, net zoals een prachtig strijker-ensemble.
En above all, Martje en Sus, de twee steeds immer vriendelijke beheerders van de Tura stand, vierden hun 40 jarige huwelijksjubileum!!
Proficiat aan hen: een perfect koppel die slechts 40 dagen getrouwd lijken te zijn, l'amour!!
Maar nu: de show.
Die was voor de gelegenheid opgesplitst in twee delen.
Twee nummers waren uit het vaste programma verdwenen, zijnde "Morgen gaat ze weg" en "Linda".
Deze twee werden vervangen door "Vergeet Barbara" en "Boven de wolken", wellicht om dat de Heavy Horns backing hier een hoofdrol in speelden.
De rest van de gebruikelijke set zat kris/kras verdeeld over de twee delen.
Opmerkelijk feit: hoe mooi het toch klinkt met échte strijkers, échte violen, een échte contrabas.
Het geeft een flink pak nummers een absolute meerwaarde.
Die intro van "Als de muren konden praten" bvb, normaal enkel bespeeld door Will op piano.
Nu mét een subtiele melodielijn doorweven: hoe mooi, hoe verdomd mooi!!
Die overheersende dramatische Bolero-riedel uit "Vergeven kan, vergeten niet": het summum!!
Hoe jammer dat deze mensen er niet élke keer kunnen bijzijn, ze maken van iets prachtig iets schitterend.
En de Will dan, vraagt u?
Tja, die is er in a way of speak: losdoor!!
Z'n verkoudheid die hem wat op een zijspoor hield is volledig achterwege.
Z'n stem klonk absoluut krachtig, zeemzoet, soepel en al die superlatieven waardig.
Met wat een gemak hij de refreinen zong van "Een vrouw zoals jij", het verbaasde me oprecht.
Hij danste terwijl het podium rond, lachend, grappend, mét krachtige stem en miste niet één noot.
Echt waar, het verbaasde me.
Nog sterker dat hij na twee uur zingen nog een "Het kan niet zijn" loepzuiver uit de keel krijgt.
Phew, dit IS écht de beste zanger van Vlaanderen hoor!!
Maar ook zulke toppers delen graag hun schijnwerpers met nieuw talent.
Niet dat Andrei Lugovski een beginneling is, maar het spreekwoordelijke "duwtje in de rug", kan hij best gebruiken.
Will had reeds vorig jaar in Oostende en op Rimpelrock Andrei voorgesteld en deed dit gisteren graag opnieuw.
Andrei dankte de meester uitvoerig voor de eer, zo hard dat Will er zelfs verlegen door werd.
Onze Tura- nooit echt een liefhebber van lofzangen aan z'n adres- hield het bewust kort en stelde iets anders voor: laat ons muziek maken!!
Hij pingelde de intro van z'n eigen eerste ooit compositie "Tender passion" op de piano.
Andrei Lugovski mocht dan aansluitend z'n eigen versie van brengen, "Nesunno mai", opgenomen door hem in 2010.
Mooi, het moet gezegd, al is veel te danken aan de compositie ook uiteraard.
Hieropvolgend brachten beide een duet ten gehore.
Hun versie van "My way", Will met "Alleen gaan", Andrei in het Russisch met "Удел КВНщика".
Om die laatste regel écht eens vokaal samen door te trekken als "I did it my way".
Een hoogstandje in samenzang.
Schoon gezongen, zo sereen als een vogelken en dan weer krachtig als een locomotief.
De open doekjes voor Will Tura waren talrijk.
Hij heeft gezongen, écht gezongen, op de absolute toppen van z'n tenen.
Het loodzware maar immer perfecte "20 minuten geduld", een voorbeeld van hoe legende Johnny Cash te coveren voor wie het aandurft.
Een jazzy bewerking van "Toen Nat King cole van liefde zong" bewees dan weer eens te meer hoe veel Will van het genre geniet.
Ook al is Jazz voor het grote publiek amper toegangkelijk, Tura lukt het in z'n Vlaamsche taaltje wel.
Groot bewijs dat taal niet een barriere hoeft te zijn als m'n de klank van muziek wil/kan begrijpen.
Het ronduit schitterende "Winter" dan...het moet auteur Peter van Noort, aanwezig in het publiek, doen glunderen hebben van trots.
De inleving van Will, die strijkersbegeleiding, daar past slechts één woord voor: bloedmooi.
We hebben het al zo vaak gehoord dat nummer, die levenswandel in seizoenen.
De meest geniale tekst op de meest beklijvende lap muziek: gisteren droeg het nog een stap verder.
Gisteren hoorden we bij "Winter" de grootsheid die enkel het begrip "perfectie" in zich draagt.
Een emotionele rollercoaster, een fata morgana die écht is.
Het blaast iemand van z'n sokken, hoe rustig het nummer ook mag blijken te zijn.
"Winter" is al van bij de eerste noot een klassieker, een geschiedenis-ding.
Die geschiedenis heeft gisteren weer eens zijn recht gehad.
Het is toch verbazend dat deze man, deze Will Tura, die in de 50's z'n loopbaan begon, er nog staat.
Hij staat er.. en hoe!!
De moderne Vlaamse muziekgeschiedenis is schatplichtig aan hem.
Hij is er atijd al geweest, iedereen kent hem, we zijn er allemaal mee opgegroeid én vergroeid.
En toch, hij teert niet enkel op het verleden, voor een artiest van zijn status zou dat het makkelijkst zijn.
Nope, deze Will Tura kijkt meer dan ooit vooruit, maakt plannen, gaat uitdagingen aan.
Will Tura is er altijd al geweest... en zal er altijd zijn ook.
