In feite dekt deze titel reeds de lading van het concert te Hasselt.
De media-campagne was groot, de publieke opkomst was navenant: er stond dan ook wat te gebeuren!!
De Ethias Arena is een mastodont van een bunker, maar het pleit voor ALCO dat men ook deze "hal" tot een gezellige plek wist om te vormen.
Rode doeken, een schitterende podiumopbouw en een ronduit voortreffelijke visuele presentatie.
Een GROOT pluspunt was het geluid (altijd riskant in grote gebouwen) maar dit zat uitmuntend goed.
De zaalopstelling dan... tja...VIP-tafels frontstage en ettelijke meters verder pas fans op hun duurbetaalde zitjes.
Het is niet écht bevorderlijk voor de sfeer en het was dan ook een vaak terugkerend punt van kritiek...
Tura's eerste deel was opgebouwd rond de gouden "Onvergetelijk" cd.
Dan weet je dat het een speciaal repertoire zal worden, met genre-gerichte stukken muziek.
Geen knallende nummers maar flinke brokken easy listening, de crooner traditie waardig.
Begeleid door z'n eigen zeskoppige band, de blazersectie van de Heavy Horns en een hemelse strijkersectie.
Gooi dit allemaal door elkaar, strooi er een snuifje Will Tura bij en men krijgt een origineel concept.
We weten het: wat is "origineel" als het covers zijn?
En toch, de Turastempel was onmiskenbaar aanwezig en meer dan dat: Will genoot voor de volle 100%.
De live uitvoering van zijn droomproject was een nieuwe mijlpaal voor hem.
Om één of andere reden was "Weerklank/Stardust" niet in het programma opgenomen.
Bijzonder jammer daar het om één van de sterkhouders van het project gaat.
De overige nummers werden wel integraal gebracht.
Het zeemzoete "Als ik droom van jou", het romantische "Darling" en de titeltrack "Onvergetelijk" zelve.
Allemaal prachtig begeleid door die unieke backing.
Will stelde Kim Buttafuco voor en zij mocht eerst solo in een nummertje haar ding doen alvorens ze met de meester hun welgekende "Beeld van jou" bracht.
Een zeer unieke samenzang en het leidt geen twijfel dat we van dit muzikale duo nog meer gaan te horen krijgen in 2010.
Hun stemmen passen wonderwel vloeiend bij elkaar.
Met "My way" op "his way" sloot Tura het eerste gedeelte af met een klapper.
De muziek uit het eerste deel gaf hem grote erkenning in artiestenkringen en ook het publiek bedacht hem met een welwillend applaus.
Deel twee was anders: dit was duidelijk andere koek, het befaamde "greatest hits" vaatje.
Het is en blijft kicken met de opener "Ik ben een leeuw", het zet een trend, het legt de lat al direct tegen het plafond.
De stijlbreuk met het eerste deel kon niet groter zijn: dit was rocken!!
En het moét gezegd, begeleid door de échte sound van de blazers klinkt het nog indrukwekkender.
De "hits" was waar het merendeel van het publiek voor kwam en ze werden niet ongoocheld.
Ze produceerden een indrukwekkende revue aan klassiekers.
Die "Disco, Spaanse en Griekse medley" waren goed voor leuke meeklap-momentjes.
Om maar te zwijgen over het resultaat dat z'n eigen "60's" medley teweeg bracht: entertainment!!
Maar Will zou geen Tura zijn als hij er ook geen "uitzonderlijke" momenten instak.
Het anders heerlijk intieme "Heimwee naar huis" kreeg nu plots versterking van het strijkers ensemble.
En laat het duidelijk wezen: Will klinkt het mooist onder de begeleiding van deze instrumenten.
Het voegt een hemelse sfeer toe, het benadrukt de klasse van het nummer en brengt het tot een ander hoger level.
Deze strijkers, de zachte vioolklanken, de diepe zware cello's... wel, ze mààkten deel twee prachtig.
Hoe subtiel waren hun toevoegingen in "Als de muren konden praten"; kon het zo maar altijd klinken.
En wat een subliem arrangement bij "Vergeven kan, vergeten niet", de ultieme versie van de avond!!
Bravo Steve Willaert, er schuilt een genie in je bewerkingen!!
Maar men kan onmogelijk de beslissende factor wegdenken, degene die alles groots imponeerde.
En dat was wéér eens Will Tura.
Hij zong fantastisch, benadrukte het "feest voor hem en iedereen" gevoel met een strakke setlist zonder zwakke momenten.
Deze man -en we weten het allen- is niet weg te denken uit ons bestaan.
Door z'n muziek, stem en optredens is hij ook een vaste waarde in de Vlaamse muziekwereld, sterker nog: dé vaste waarde.
En toen Will tijdens z'n finaleronde triomfantelijk de gitaar in de lucht stak, werd alles nog duidelijker.
Op zo'n groot immens podium leek het mannetje zo klein.
Maar de stem, het charisma en de persoonlijkheid waren groter dan ooit.
Applaus voor Will Tura, it was truly Unforgettable!!
