We kunnen wat typen, wat woordjes verzinnen, foto's bijplakken en de boeken toe doen.
Overigens, deze foto's zijn helaas het beste wat we kunnen nemen hebben, om de een of andere reden lukte het niet zo goed precies...
Maar kom, het is wat het is, en het laatste verslag van een Tura concert via TURAonLINE leest en bekijkt u nu.
picture hostingHet was een afscheid- zelfs een dubbel afscheid- donderdag met een komma, vrijdag met een punt.
32000 mensen verzamelden zich die twee dagen in het Antwerpse Sportpaleis.
Allen met één gemeenschappelijke deler: Will Tura!
Een veelvoud van artiesten wilden hem vieren, bedanken, eren en zelfs bejubelen.
Maar dé opening was voor dé artiest zelf: Will kwam het podium op en het Sportpaleis veerde als één man recht!
Een staande ovatie enkel en alleen om daar te zijn, ongezien!
Daarna ging de man rustig het podium af om samen met vrouw Jenny, kinderen David en Sandy (samen met Luk Alloo), zelf de show te ervaren
Opvallend hoeveel hij er van genoot, nog opvallender hoe zoon David woord voor woord haast alles meezong van elk gebracht nummer.
De tijd dat het "niet hip was om je vader te liken" is blijkbaar voorgoed voorbij!
Er was trouwens ook bij haast elke performer een hoog "knuffelgehalte" merkbaar, iedereen wou lijfelijk de meester bedanken.
We gaan even samen met jullie de setlist door.. maar let wel, zoals elke recensie is ook dit een eigen interpretatie en geen evangelie.
Het is een mix van beide dagen, dus vergeef ons als we de beide concerten soms met elkaar inwisselen.
Jelle Cleymans en Jonas van Geel zijn sinds de Studio 100 "Vergeet Barbara" musical zeer vertrouwd geworden met Tura's repertoire.
Vandaar ook dat hun "Vergeet Barbara" kon openen, ze deden dat met al hun jonge enthousiasme prima.
Op hen volgend kreeg een generatiegenoot van Will- Paul Michiels- z'n kans om met "Hopeloos" iets te doen.
Laat ons stellen dat de titel van het nummer alvast goed gekozen was en beleefdheidshalve gaan we het daarbij laten.
Gunther Neefs werd voorgesteld als de zoon van een goede vriend van Will (de betreurde weergaloze Louis Neefs) en deed met "Boven de wolken" precies wat van hem verwacht werd : de donkere wolken van net voorheen opentrekken tot een knappe versie, die gast kan het!
Even gas terug genomen deed dan weer Ruben Block met een breekbaar ingetogen "Ik mis je zo".
Of hoe een rocker als Block toch ook een gevoelige snaar kan beheersen.
Onaangekondigd kwam het eerste muzikale hoogtepunt van de avond het podium opgewandeld.
Natalia -normaal immer in het Engels- nu ingetogen en doorleefd- met "Morgen gaat ze weg".
Op zich al een zeer gewaagde keuze.
Deze Steve Willaert compositie is geen hit, geen meezinger en toch, het arrangement, haar stem, haar feeling: het plaatje klopte.
Zeker toen na het magistrale muzikale tussenstuk de wanhoop, het drama, en de eenzaamheid in haar stem nog meer doorklonken.
Weet niet of ze rookt maar give that woman a cigar!
Wat daarna kwam kon bijna niet anders dan wat tegenvallen.
Metejoor probeerde " In mijn caravan" de zaal in te trekken.
Natuurlijk, het is geen cadeau; "Caravan" is een gimmick song die vroeger steeds gered werd door het talent van ene WT, dus veel meer kan je er niet mee doen, maar het viel halverwege toch wat op z'n gat met een platte band...
Sandra Kim had het dan weer makkelijker, ze kon haar succesduet met Will uit TURA 2000 (1988), "Omdat ik van je hou", een nieuwe solo adem geven, das dan weer een open doekje voor iemand met een zeer degelijke stem, zelfs 35 jaar na die eerste datum.
Joost Zwegers (Novastar) bracht vroeger in 2005 tijdens een Tura AB concert voor het eerst "Alleen op de wereld", en nu, vorige dagen, deed hij dat aan het klavier terug.
Mooi, intiem, beklijvend... er was niet veel veranderd, nog steeds alleen, zonder je armen ,om me heen...
Peter van Laet -het alter ego van Mama's jasje", had de eer om "Als de muren konden praten" te mogen vertolken.
En waar bij Tura de ellende en het verdriet er letterlijk afdruipt, bleef dit wat op de vlakte.
Niet dat het slecht was, zeker niet, het was zelfs goed gezongen, maar het vuur -het heilige vuur- kreeg amper een waakvlammetje.
Dan was CAPPAERT absoluut anders.
In een mooie tweestemmige versie van "Heimwee naar huis", bewezen de twee zussen waarom zij een hoop zijn op een straffe muzikale toekomst en waarom Steve Willaert hen onder de vleugels neemt.
Gewoon omdat ze goed zijn.
Helmut Lotti kon z'n volle stem goed gebruiken door "De Noorderwind" te zingen.
En mensen dat arrangement! Semi symfonisch!
Tura in Symfonie meets een ritme sectie en een meervoudig koor: heerlijke bombast!
Steve, je bent een tovenaar!
Toen Clouseau daarop "Het kan niet zijn" bracht, was het duidelijk dat -naast een prima Lotti- de succesvolle carrière van beide broers Wauters geen toeval is.
Straf, ingetogen, dan weer krachtig, mooi, zeer mooi, en vooral: oprecht.
Het 2e deel werd afgetrapt door Niels Destadsbader, die kwam van tussen het publiek richting podium gehuppeld.
De volksmenner die hij is deed "Met "Rock'n' roll in mijn hart" eer aan, het publiek liet het zich best -na de pauze- welgevallen.
En hopelijk verslikten ze zich niet toen de brulboei van Noodkaap, Stijn Meuris, z'n strot opentrok!
"Arme Joe" was indertijd de doorbraak voor zijn groep, het nummer dat TURALURA op z'n heerlijke geweten heeft, en nu, na al die tijd een échte hymne van elke generatie is geworden.
Meuris roept, tiert, briest, gromt... "Arme Joe" was en blijft dé mokerslag in Tura's enorme oeuvre!
Na hém komen is ook niet eenvoudig.
Maar Geike Arnaert (Hooverphonic) had een extra troef in haar mouw: "Linda".
Een heerlijke lounge versie, de weergaloos mooie strijkers deden deze parel van een nummer zweven en brachten het naar de 21ste eeuw, knap.
En als je echt een speld wilde horen vallen dan had Free Souffriau met "Twee oudjes" daar wel voor gezorgd.
Het emotionele verhaal met een emotioneel einde deed nadenken, deed beseffen dat alles eindig is.
Niet in het minst voor die twee die daar vooraan in de zaal, kijkend, als twee oudjes op het bankstel zaten, iedereen wist en weet over wie het kon gaan.... zo'n dingen grijpen naar de keel.
Tijd voor het blikje alternatievelingen open te trekken na zo'n emotie.
Jasper Steverlinck, vroeger bij Arid nu solo, kon z'n engelenstem goed gebruiken bij "Hart van goud", één van de voortrekkers van het TURALURA 2 project, en we mogen duidelijk stellen, Vlaanderen hééft talent, Jasper heeft de gave om zelfs met een rockarrangement dat hart te doen blinken.
Na hem kwam Ozark Henry, internationaal ook al een klepper.
Die gaf het minder bekende "Zeg me" (een compositie voor Tura van Johan Verminnen) een andere adem.
Her en der werd de tekst zelfs gewijzigd om het naar -naar verluid- het heden te brengen, geslaagd of niet, daar lopen de meningen van uit elkaar.
Was wél zeer boeiend om hem te horen zingen zonder z'n kenmerkende nasale geluid en te weten dat er een warme stem inzit!
Wat er in Daan zit weet niemand, maar persoonlijk ontdek ik er een genie in.
Daan is theater, Daan is rock, Daan heeft lak aan alles wat hem voorgeschreven wordt.
Daan is Daan, altijd zichzelf.
De beste cover en meest originele van de hele avond was "Wat vliegt de tijd".
Dat is een nummer dat al bestaat, eigen maken.
Hij bewoog ervoor van links naar rechts, met z'n rug voor en dan weer naar het publiek, hij ging volledig op in zijn ding.
Toen z'n act (Daan heeft "acts" geen nummers) bijna ten einde was gooide hij z'n horloge achteloos naast zich weg, zo, kijk, een statement, die "tijd is gevlogen", fenomenaal!
Het koor Fine Fleur mochten na hem "Hemelsblauw" acapella doen.. de meezinger van formaat werd op die manier een luisterlied, en op zich -vooral naar het publiek toe met net dàt liedje- werkte het niet écht bijzonder...
"Een huisje in Montmartre" moest de sfeer er weer inkrijgen, en ergens deed het dat ook.
Het nummer is op zich al sterk genoeg dat het niet kapot kan.
Maar als je weet dat Luc Steeno het tot zich nam, tja, dan houd ik best mijn mening voor mezelf... behalve dat ik niet wist dat er in MontMartre ook berggeiten lopen blijkbaar... maar dit terzijde, kan ook aan mij liggen.
Christoff kon het helemaal rechttrekken met "Er is een plaats in mijn armen" en deed het met het kunstje dat we inmiddels van hem gewend zijn.
Hij heeft jaren staan ploeteren op bierbakkenpodia en z'n respect voor Tura nooit weggestoken, dus dit succes is hem van harte gegund.
Bart Peeters deed het vuur verder oplaaien met "Mooi 't leven is mooi", een folkversie, compleet met banjo, compleet met hypermoves, en volledig het publiek bespelend! Kijk, zo moesten er meer zijn!
De finaleronde met àlle artiesten werd aangekondigd als "sixties" medley, wat niet meteen klopte, Donna Carmella is immers uit de seventies.
Verder deden "Arrividerci Maria", "El Bandido", "Draai 797204" en "M'n winterroosje" het dak er net niet afgaan!
Leuk zijstapje: Sandra Kim vond plots op het podium een horloge... Die had geen weet uiteraard dat het een afdankertje was van Daan.. hilarisch!
Maar dan, het ultieme, het beste, waar iedereen voor kwam.
Dat werd voorbehouden tot het slot...
Will bedankte op het podium iedereen, zijn familie (donderdag toch) en nam nog één keer de micro in de handen.
"Eenzaam zonder jou" was ooit zijn eerste echte hit en z'n lange carrière sloot hij er ook mee af.
En hij zong, alleen, puur, zuiver, met het hart, naar Jenny en z'n publiek toe.
En hoe dicht Will Tura en Arthur Blanckaert met elkaar verweven zijn bleek donderdagavond.
Na het nummer riep Arthur luidkeels "Ik zie je graag!!" waarna Will Tura er een "I love you" achteraan gooide.
Dat deed hij vrijdag niet. Hij bleef stil, hij nam het allemaal in zich op, nog een laatste -allerlaatste- keer.
Z'n laatste live noot is gezongen en hoe!
Diepe DIEPE buiging voor de man die eigenhandig dit alles gedaan heeft: generaties samen brengen en zal overleven.
Dit was zijn My way en wat een way is dat wel niet geweest!
Laat ons dit laatste verslag besluiten met ZIJN woorden:
Ik zie je graag.
