En zoals het met zo'n dagen van toepassing is, is heel het Vlaamse land in feeststemming.
Zo ook in Brussel, waar voor één keer het "Vlaams" de overhand kreeg.
En er is geen Vlaamse feestdag mogelijk zonder hét ultieme Vlaamse icoon Will Tura.
Doorheen de jaren liet de man z'n liefde ervoor al horen op drie full albums ("Vlaanderen m'n land" -1979, "Vlaanderen"- 1988 en "Dank u Vlaanderen" in 2006).
Daarnaast talloze optredens in haast elke Vlaamse stad of gemeente.
En nu, gisteren, In de Brusselse AB.
De media is reeds heel de week op volle cruise-snelheid.
Kranten, tijdschriften, ze pakten allemaal uit met onze held in hun artikels.
Tura is weer hip, de organisatie glunderde van trots toen men eindelijk nog eens Will kon toevoegen aan hun evenement.
Waar er vorig jaar op de Brusselse Grote Markt nog bakken met regen over ons heen kwam, koos men voor het meest logische alternatief.
Indoor in de AB, een zaal met een perfecte geluidsweergave, wat voor Will een absoluut pluspunt was.
Het concert- een benefiet voor de Kom op tegen kanker actie- was uitverkocht in een paar uurtjes tijd.
Iedereen wou erbij zijn... helaas beperkt in aantal kaarten en omdat de vraag véél groter was dan het aanbod, werd heel het concert nog eens uitgezonden via Radio 2 ook.
Een media-event pur sang!
Will kon zijn muziek laten klinken met -naast z'n eigen band- het Brussels Philharmonic.
Tura in Symfonie deel zes, nogmaals live als het ware!!
Een combinatie die magie, kippenvel en verwondering als resultaat had.
Voor het -naar eigen zeggen- enige full optreden van het jaar werden alle registers open getrokken.
Tura, lichtjes gespannen, maar zo overtuigd van z'n kunst, kwam op het podium als de leeuw die hij is.
Het publiek verwelkomde hem meteen als de verloren gewaande zoon die terug thuis komt, met een welgemeend applaus.
En thuis was hij er beslist, dit is zijn biotoop, dat podium, de thuis is waar z'n hart is: op de planken.
En hij zong, hij bewoog, hij danste, hij leefde, hij genoot.
En wij allen met hem.
Hoogtepunten uit z'n repertoire passeerden de revue.
Zorgvuldig uitgekozen om z'n trouwe publiek terwille te zijn, maar evenzeer om zichzelf te bewijzen: hij kan het!
Met zo'n "muur van geluid" achter zich, toonde deze artiest zich meester over het ganse gebeuren.
Grootsheid, en enkel hij kan met die beschrijving wegkomen.
"Hemelsblauw" kabbelde rustig voort als een verfrissend beekje in een te warm zomerbos, "Eenzaam zonder jou" is Vlaamse erfgoedgeschiedenis en dat hoor je.
"Hoop doet leven" knetterde als een losgeslagen stroomkabel alle kanten op en "Vlaanderen m'n land" was niet meer dan logisch en absoluut op z'n plek als opener in deze knappe setlist.
"Omdat ik Vlaming ben" ging unplugged en oprecht de zaal in.
"Als de muren konden praten", een persoonlijke favoriet van Will, kreeg de nodige grandeur mee.
En voor "M'n zonneschijn" was de temperatuur in de tropische AB vrij navenant: kookpunt!
Een parel zoals "Het kan niet zijn" hadden opnieuw dat verslagene, dat lijdende, dat krampachtige verlies, in de noten.
Dramatisch, stamp in de maag en indrukwekkend straf.
Wat een belevenis aan inleving.
En "Arme Joe" dan!!
Met zo'n backing kregen we het ultieme te horen.
Als er al ooit een soundtrack zou bestaan die Dante's Inferno zou kunnen omschrijven, laat het dan zo klinken.
Als het voorgeborchte van de hel, krankzinnige, waanzinnige, rechtoe-aan rock'n roll, hét lied van de AB, supercool!
Will Tura stond op het podium en hoe!!
Maar toch, er is ook in zo'n megaspektakel ook ruimte voor melancholie.
Een moment waar Will Tura zich -voor even- laat vervangen door z'n alter ego Arthur Blanckaert.
muslim boy animeHij staat vooraan op dat podium, kijkt wat onzeker de zaal in.
Hoewel door de jaren beiden hun levens vervaagden tot één geheel, staat Arthur daar nu, en enkel hij.
Het is stil rond hem, het is er donker, hij hoort niets anders dan z'n eigen geluid.
Drie spots achter hem daalden neer alsof het drie vormeloze figuren betrof.
Het leken twee handen op de schouder, één in de ziel.
Hij stond daar.... met Jean Marie; Hubert en Staf.
Tuurken geboren in Veurne, was herenigd met z'n broers.
Ze droegen hem het nummer in.
"Ik mis je zo" was de glimp in de ziel, een absoluut hoogtepunt van persoonlijk drama, van eerlijke gevoelens.
De strijkers beklemtonen het hemelse gevoel.
Het hele nummer lang klampten de broers zich aan elkaar vast, weer samen, weer één.
Toen de laatste noten doofden, gingen ook de spots terug in hun nok, en met hen ook hun unieke aanwezigheid die ze met zich droegen.
Alsof ze zegden: "time to move on, time to become Will Tura again".
En Will Tura nam weer de overhand van Arthur Blanckaert en werd weer de artiest in al z'n glorie.
Maar die voorgaande drie minuten lang was hij puurder, naakter en oprechter dan hij ooit voorheen was geweest.
Alsof het een cirkel betrof die nog ergens een beetje openstond, maar nu met ultieme liefde gesloten werd.
Will Tura in concert in de AB was uniek.
Het is een fenomeen dat kan begeesteren, ontspannen, opwinden maar evenzeer ontroeren.
Muzikaal zat het voor de volle 100% voortreffelijk in elkaar.
Geen enkele registratie kan dàt gevoel van daar -on the spot- weergeven.
Je moest erbij zijn om àl die emoties mee te kunnen ondergaan, samen met hem en zovele gelijkgestemde zielen.
Will Tura was en is uniek; er komt nooit iemand zoals hem meer.
Genieten van elk moment dat deze ultieme Vlaming in ons midden is.
Hij zal en kan nooit beseffen hoeveel hij betekent
May it last forever....
