Na Dilbeek op vrijdag trokken we naar Hasselt om aldaar het fenomeen te aanschouwen.
Het weertje zat prima mee, het lentezonnetje was aangenaam en Limburg nodigde uit tot een gezellige avond.
De Tura crew van Live Systems had hun hele hebben en houwen opgesteld in het mooie CC.
Ter info: "Live systems" is een nieuwe naam waarmee het vorige ALCO een duidelijk onafhankelijke koers vormt.
De naamsverandering was nodig omdat beide firma's -Live Systems als ALCO en moederbedrijf ALC(waar ze oorspronkelijk een spin-off van waren)- in elkaars vaarwater zaten en het nogal verwarrend was.
Deze oplossing lag voor de hand.
Deze mensen, met als grote bezielers Ricky en René, maken dat Will in alle audio-visuele glorie zijn ding kan doen.
"Ze zijn steengoed" vertelt hij zo dikwijls, iets wat we van harte beamen.
In deze show zitten nummers die de voorbijgaande jaren in de vergeethoek waren geraakt.
Zo vaak onterecht, want het zijn nogal dikwijls absolute parels.
Zo is het zeker gesteld met "Sorry", afkomstig van de "Ware liefde" cd én een single in het millenniumjaar 2000.
Een uiterst onrecht dat deze diepdringende ballad nooit écht de "hit-status" haalde.
Tien jaar oud dus,maar nog sterker en steviger dan ooit.
Toen Will in 1999 vier nummers van z'n toenmalige te verwachten cd voorstelde in zijn concerten, sprong "Sorry" er al absoluut uit.
Dit was en is zo "on-Tura", zo verscheiden van z'n andere ballades dat het onmiddellijk bleef hangen.
"Sorry" is het verhaal van een verlaten man, achtergelaten in een leeg huis...
Enkel nog wat rommel, lege blikjes, een afdruk van haar lippen op een kopje koffie.... geen foto meer aan de wand, geen herinnering aan zijn grote liefde.
Hij verliest de hoop, het is een verloren gevecht geweest...
Het enige wat ze hem nog overliet is wat ze in lipstick op de spiegel schreef :"Sorry"...
Sorry... hij had maar beter moeten weten, het is haar laatste woord, het einde van een sprookje.
En hij lijkt haar parfum te ruiken, voelt weer dat dwingende gevoel in z'n maag, de brandende vlam van de liefde.
Want die is hij niet kwijt, die vlam is niet uitgedoofd...
Maar haar woord is ook duidelijk... "Sorry", ze zal niet meer teugkeren.
De gitaarsolo die zowel Jerry als Marc spelen, splijt dwars door de ziel, jagend, als in een duel.
Dan herneemt Will z'n verhaal, is hij de verlaten dolende eenzaat in dat veel te grote huis.
En komt het besef... in een vraagstelling maar zo overduidelijk: "Is het echt voorbij...?".
De inleving van Tura wekt bewondering, het is een sublieme vocale én visuele prestatie.
Dit alles maakt van "Sorry" het meest dramatische nummer van de avond en tegelijk op die manier het beste ook...
Hasselt ligt ook in Limburg, wat ook Will Duidelijk was.
Voor éénmaal werd het sublieme "Vlaanderen m'n land" ingewisseld voor "Limburg alleen".
Ondanks dat Limburg uiteraard OOK Vlaanderen is, hebben de "locals" met dit nummer een veel hechtere band.
En ook al is prakisch 1/5 van de zaal niet uit de provincie, het blijft indrukwekkend om dit te horen meezingen uit zovele kelen.
Limburg heeft nu éénmaal zijn volkslied en z'n schitterende volkse eigenheid.
Het feit dat Will's vrouwtje Jenny ook Limburgse roots heeft én manlief bewonderend aankeek vanuit de zaal zal hem ook vleugeltjes gegeven hebben.
Will leverde in Hasselt een visitekaartje af om "U" tegen te zeggen.
Het applaus was oververdiend, de ovaties meer dan terecht.
Will bewees waarom hij -en hij alleen- de titel van Vlaanderens (en Limburgs!!) beste artiest met verve mag dragen.
