Waar velen een gokje wagen op de roulette of de Jackpot, tekenen Turafans steevast present voor ander vermaak.
Voor een live concert van hun idool.
Zo had dus de prachtige theaterzaal van het casino te Koksijde de eer om onze royalty Will Tura te ontvangen.
Op een steenworp van Veurne, z'n geboorteplaats en de streek waar hij opgroeide, was de man bijzonder in zijn element.
Hij voelde zich haast als een vis in het Noordzee-water, spartelend en dartelend van plezier.
Het gevoel om weer "thuis" te spelen, maakte dat Will hoge eisen aan zichzelf stelde.
En niet alleen aan zichzelf, ook z'n band moet mee met het hoge niveau.
Gitarist Marc Cortens kon niet aanwezig zijn en werd aldus vakkundig vervangen door Chris Peeters, bij het grote publiek bekend van z'n werk met "De laatste showband" op tv één.
Peeters heeft ook al een vrij lange studio-en live concert-achtergrond met onze Will, dus zijn optreden was zeer geslaagd, als een frisse wind doorheen de nummers, subtiel maar glimmend van vakkennis.
Will straalde in de bundels licht die het team van Live Systems hem gaf.
Er hing een aura rond hem, een aura van positieve energie.
De spots en led-lights gaven hem een meerwaarde, soms dansend om hem heen, dan alweer statisch en imposant.
Center stage, in alle grootsheid, stond hij daar dan, de zanger, de artiest, de man.
Hoe goed z'n visuele en muzikale begeleiding ook moge zijn, het valt allemaal in het niets als de centrale figuur niet meegaat in het totaalplaatje.
We bedoelen maar, laat Tura optreden met een trekzak en een "pillamp" op hem gericht dan nog is het plaatje compleet.
De sterke muziek- en lichtsectie zijn nu een surplus voor z'n stem en charisma.
En charisma heeft deze Vlaamse jongen met bakken.
De manier hoe hij z'n charme uitspeelde aan het slot van de show was geen ge-orchestreerd stukje acteerwerk.
Tijdens z'n verdiende staande ovatie werd Will oprecht bewogen door de liefde die vanuit de zaal kwam.
Tijdens het schitterende "Vlaanderen m'n land" veerde de hele zaal eensklaps recht en bleef rechtstaan voor z'n ode aan de bodem van z'n hart.
Het publiek klapte luidkeels in het ritme mee, een drie minuten durende staande muzikale ovatie: voor het eerst tijdens deze tour, wat een gevoel!!
De tekst van Marc Swido is zonder meer de beste Vlaamse lofzang uit de geschiedenis.
Hoe heerlijk verwoord, dit IS een absoluut gedicht, het zou een parel uit Guido Gezelles dichtbundel kunnen zijn.
De kleine dorpen, de witte duivenvlucht, de regen die zacht valt, het groene, de bomen, de gevoelens van een kind dat met een bootje speelt...
Dit alles en nog zoveel meer in één nummer vervat.
Dit is een track uit 1969, een jaar dat ons ook het uitmuntende "Het kan niet zijn" gaf maar evenzeer het guitige "Dam-di-dam."
Het toonde toen al de verscheidenheid van de artiest Tura aan.
En in 2010 is het nog steeds identiek: enkel Will kan met die stijlen uitpakken en komt er mee weg.
Aan het slot van z'n Vlaanderen epos gisteren balde hij gelukkig de vuist, alsof hij er een statement mee maakte.
Dat hij een Vlaming is, krachtig en robuust,maar tevens bescheiden en dankbaar.
Will toonde zich gisteren meesterlijk in al z'n gevoelens en kon zielsgelukkig dwars doorheen z'n jeugdstreek de tocht naar het binnenland terug aanvatten: met een positief aura van geluk om zich.
