Een plaats liggend op de lijn Lier/Westerlo... een plaats met inwoners die als spotnaam de "telaatkomers" hebben...
Tja, te laat komen was gisteren allerminst een optie: Will Tura trad er immers op!!
Dat het uitstekend was zullen ze allen beamen.
Haast twee uur lang zong Will zich doorheen zijn programma.
Twee uur lang zijn zijn stembanden onderhevig geweest aan alle facetten van het zingen.
Deze man van 69 bezong de hele toonladder, omhoog en omlaag, op en af.
Om dan aan het slot nog te kunnen uitpakken met een zwaar belastend nummer.
Will kon er zich gemakkelijk van af maken en zijn finale eenvoudig maken.
Met "eenvoudig" bedoelen we niet "minderwaardig" maar hij zou z'n stem rustig kunnen laten "uit-glijden" na die urenlange prestatie, geen mens zou het hem kwalijk nemen.
Nee, Will Tura plaats een orgelpunt met een échte grootse finale: "My way".
Het is een nummer dat al jarenlang een favoriet is van onze grootste artiest.
En ja, enkel de groten der aarde kunnen deze song tot zich nemen.
Hoeveel duizenden het al gebracht hebben is in geen boeken nog te beschrijven.
Hoeveel er van die duizenden daadwerkelijk het nummer beheersen zijn er slechts een handvol.
"My way" is een Engelse versie van een Frans nummer genaamd "Comme d'habitude".
De muziek komt van die andere legende Claude François.
Paul Anka herwerkte die versie voor Frank Sinatra met de intentie: "Als Frank het zou schrijven,wat zou hij zeggen?".
En die eerste woorden "And now the end is near" vloeiden haast vanzelfsprekend op papier..
Het verhaal van een man die z'n einde voelt naderen en een glimp doorheen z'n leven maakt.
Sindsdien heeft haast iedereen het gecoverd, in vele gevallen plat-gecoverd.
De meest definitieve versie is wellicht die van Elvis Presley die in 1977 met "My way" een punt achter zijn veel te korte leven plaatste.
Will Tura is ook bekend met dit nummer, deze versie, al geeft hij er duidelijk zijn eigen "touch" aan.
Will's eerste plaatversie uit 1984 (TURA 84 -LIVE in AB) verscheen onlangs voor het eerst op cd (Hits, live & anders).
Zijn vertaling als "Alleen gaan" was een absolute monsterhit in 1998 en een waardig eresaluut van afscheid aan zijn schaduwbeeld Staf.
"Alleen gaan" is een standaard in het live repertoire, het kreeg zovele cd-uitgaven mee waarvan de meest indrukwekkende toch die van "De mooiste droom" blijkt te zijn.
Met die basistrack van het Londen Philharmonic Orchestra trok Will vorig jaar opnieuw de studio in.
Voor z'n crooners cd "Onvergetelijk" was het de uitgelezen kans om "My way" tot zijn definitieve versie de straalplaat in te zingen.
Will Tura op één lijn met Presley en Sinatra: en zo gebeurde het ook.
In dit concert presenteert Will het onvervalst als "His way".
Hij draagt het nog steeds op aan Staf maar er zit in deze huidige periode zoveel meer achter.
In de herfst van z'n eigen leven maakt Tura zélf de overpeinzing van z'n bestaan.
Alsof de cirkel rond is, alsof het nu pas écht doordringen kan.
En hij begint... vrij rustig, bijna vertellend over zijn geschiedenis.
Hij staat voor het voetlicht, momenten voor het laatste gordijn valt.
Blikt nog één keer terug, overgaat alle gebeurtenissen, heeft hij geleefd, geliefd, pijn gedaan?
Heeft hij ergens spijt van, zou hij het opnieuw op deze manier aanpakken...
Maar dan herstelt hij zich van deze doem-gedachte... zijn stem en ook zijn leven gaan in een grotere versnelling.
Het einde is in zicht, de finale.
"Wat is een man,als hij zichzelf niet kan zijn"... en die woorden zijn bezongen met de grootste passie.
Hij heeft het gedaan, in zijn bestaan, hij leefde op ZIJN manier, op My way...
De kolkende finale bruist als een vloedgolf over het publiek.
Dit is het...
Als er al één nummer autobiografisch voor Will Tura mag zijn, laat het dit wezen...
