Waar de Brabo-stad dit jaar pas na lange tijd de grootmeester terug kan zien (volgende maand) hebben de binken uit Turnhout wél al een langere traditie.
Steevast op een vrijdag ontvangt CC De Warande onze grootmeester.
En ze kregen een bijzonder programma voorgeschoteld.
Aangezien Blue Jerry niet aanwezig kon zijn, vervielen de twee duet-songs.
Jerry werd vervangen door Pallieter van Buggenhout, gitarist , producer, duivel-doet-al.
Maar evenzeer een spilfiguur in de zomerse coverband "The Magical Flying Thunderbirds".
Een vervanging van kaliber dus.
Maar de lead, de frontman, die bleef gelukkig ongewijzigd.
En we weten allemaal dat de roadshow stoppen zal indien Tura stoppen zal.
Laat ons hopen dat dit feit nog een tijdje mag uitgesteld worden.
Will bewees zichzelf weer prima, een groot artiest waardig.
Maar ook grote artiesten tonen hun mededogen.
Hij droeg het éénmalige "Ik mis je zo" op aan Raymonda, jarenlang trouwe bezielde fan en moeder van zijn lightmanager Ricky.
Deze dame werd vorige week herenigd met dochter Nancy samen in het oneindige leven.
Het is sléchts een nummer, het verzacht het leed amper maar toch toont het hoe hij betrokken is met wie hem ook dierbaar is.
En dat is niet enkel mooi te noemen, het is zelfs ontroerend, een waardige glimp van afscheid nemen.
Will stelt in deze concertreeks ook enkele nummers voor uit z'n gouden cd "Onvergetelijk".
Het zit netjes middenin het programma, alsof het een keerpunt in de setlist betreft.
Will swingt als een big band leader the 50's in.
Will's band vervoegt het 30-koppige blazer-en strijkerensemble die netjes met elkaar meeglijden via de wonderen der techniek.
"In de straat waar jij woont" is een vrij letterlijke vertaling van "On the street where you live" uit de Broadway musical "My fair lady" en later op plaat gezet door ondermeer Dean Martin, Vic Damone en Perry Como.
Een rijtje artiesten waar onze Vlaamse Tura zich kiplekker tussenvoelt: crooners.
Is de tekst al een kopie van het origineel dan is de beleving waarmee Will het nummer brengt dat ergens ook wel.
Dit is puur jaren 50 stuff, het soort werk dat uit die oude radio "bakken" schalt, zo ééntje met van die "lichtekes".
De blazers schetteren dat het een lieve lust is, het tempo is dat van een hoog vingerknipgehalte.
En Will beweegt alsof hij "die straat" in loopt, speels, verliefd als een puber.
En vooral: hij geniet ten volle.
Bij het instrumentale tussenstuk is het duidelijk merkbaar, z'n roots én hart liggen bij deze stijl.
Het publieke geheim dat musici een verborgen liefde voor de Jazzy sfeermuziek hebben, zien en horen we hier ten volle in alle facetten.
Na ruim 50 jaar in het vak te zitten is Will met een rechtstreekse lijn verbonden met zijn muzikale roots.
Je ziet de jonge blik in z'n ogen terugdenken aan de tijd dat hij dit genre speelde bij de Nachtvlinders o.l.v. van Harry Cogge.
Men bestempelde hem toen als een waardig imitator van Gilbert Bécaud en Nat King Cole.
En in deze show gooit hij het imitatie-juk van zich af en nestelt zich tussen de grootheden van weleer.
Want dat is wat hij intussen geworden is en blijven zal: Groots.
