Een jaarlijks terugkerend evenement dat steeds voor een uitverkochte zaal doorgaat.
Gisteren was het niet anders... velen waren vol verwachting afgezakt naar het statige gebouw in de Brusselse rand.
En de hoge verwachtingen werden probleemloos ingelost.
Aan de finale van het repertoire wordt nog wat gesleuteld maar dit weekend krijgt het programma z'n defintieve vorm.
Maar de basis die ligt er al... en die is steengoed.
Ze laat zelfs ruimte voor unieke stukken muziek.
Eén van die momenten is wanneer Will Blue Jerry frontstage wenkt.
Het hele orkest -op Jerry na- verdwijnt in de coulissen.
Beide heren staan vooraan in de spotlights met enkel hun akoustische gitaar in de hand.
Tiens.. wat staat er te gebeuren?
Samen zetten ze een lichte groove in... een zacht up-tempo ritme...
En zingen "Love is love is love"... het b-kantje van "Alle wegen leiden naar Rome" uit 1972.
Een tijd waar Tura nog bij het Palette label zat...
O wat een heerlijk stukje nostalgie!!
Leuk om te horen hoe dit "vergeten" pareltje, dat Will met Cy Coben componeerde, plots een nieuw leven krijgt.
De tekst die Kathy ten Broeke erbij schreef, heeft de tijd des tands ook probleemloos doorstaan.
Het is gewoon een leuke terugblik die zich in het heden afspeelt.
En dat Will Tura Blue Jerry mee op de voorgrond brengt, is ook al zo leuk.
Al is ook hier de rolverdeling vrij duidelijk.
Will zingt de lead, Jerry glijdt met de 2e stem in een andere toonaard mee.
Het is duidelijk dat deze twee "zestigers" elkaar terugvinden in dit nummer.
Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld, staan beiden met hun rijke palmares amper nog voor verrassingen.
Al was het wél spontaan toen Will totaal op het einde onverwacht een deuntje floot!!
Een grappig intermezzo dat ook Jerry spontaan deed lachen... dit zijn vrienden mensen en ze genieten!!
En die vriendschap werd nog duidelijker in het vervolg: "Aan m'n darling."
Stonden ze tijdens de eerste show vorige maand nog wat onwennig naast elkaar dan worden nu de taken anders verdeeld, zoals het hen al jaren gebruikelijk is.
En dat is Will aan de piano en Jerry op de gitaar.
Merk ook even op hoe fier Will wel is op z'n lead gitarist.
Hoe vaak hij het oogcontact zoekt en werkelijk geniet van hun samenzang.
"Aan m'n darling" is een absolute monsterhit uit het gezegende jaar 1971.
Het arrangement met Tura in het Vlaams en de al zingend in het Engels antwoordende Jerry is een perfect staaltje van een "me and my shadow" compositie.
Zo één die vandaag de dag jammerlijk genoeg niet meer geschreven wordt.
Will bewijst met deze twee nummers ook te kiezen voor vernieuwing, ook al zijn het twee oudere songs.
De aanpak is alvast nieuw en de grootmeester is niet te beroerd om zijn succes te delen met zijn schaduwartiesten, in dit geval Jerry.
Een unieke glimp van vriendschap en delen in muziek.
Vaak is dit al voldoende om de boodschap te doen overkomen.
Maar hier is het zoveel meer, dit is een blik in de artiest die Will is en blijft: de grootste.
