Bericht
door TURAonLINE » 18-11-2009 17:32
Het vervolg...
______________________________
INTERVIEW
Het “gesprek met Will Tura, the entertainer” verscheen dus in de zomer van 1980 in De Rode Vaan onder de titel: “Ik leef vàn mijn publiek, maar ik leef ook vóór mijn publiek” en begon als volgt:
De carrière van Will Tura is de geschiedenis van de Vlaamse populaire muziek in een notedop. Begonnen in een periode dat Bobbejaan Schoepen en Jean Walter aan de top staan en dat Engelstalige rockers als Burt Blanca en Dan Ellery daar tegen te keer gaan, blijkt zijn voorkeur voor de gulden middenweg reeds uit zijn milde rocknummers met brave tienerteksten.
Als blijkt dat hij hiermee toch niet de “harde kern” van de jeugd achter zich kan scharen, schakelt hij over naar een luchtiger genre van meezingers, waarmee eigenlijk vooral meisjes succes oogsten (Marva, Ann Soetaert of Liliane, die dan nog niet Saint-Pierre heet). Will heeft dan al lang ingezien dat hij hetzelfde (voornamelijk vrouwelijke) publiek ook kan bereiken als charmezanger. En zo wordt hij ook in dit genre een voorbeeld voor tientallen collega’s, van Jimmy Frey tot Willy Sommers. Dit blijkt een imago te zijn dat gedurende lange tijd goed doet verkopen (eigenlijk nog tot op de dag van vandaag).
Ondertussen is Johan Verminnen, een andere protégé van de Klüger-familie waar ook Will zich koestert, een kruisvaart begonnen voor het “betere Vlaamse lied” en Will tracht zijn wagonnetje aan te haken. Ook wanneer de discomuziek heel nieuwe opnamesnufjes lanceert, is Tura één van de eersten in Vlaanderen om die op zijn platen uit te proberen.
Maar nu, als veertigplusser, wil hij eigenlijk vooral de eeste echte “entertainer” worden in Vlaanderen. Een gewaagde ambitie, een rijke carrière ook, alle elementen aanwezig dus voor een boeiend gesprek.
VLAAMSE ELVIS PRESLEY
- Je bent in 1957 begonnen als rock’n'roller. Elvis-imitaties heb ik ergens gelezen, maar uiteindelijk verschijnen op plaat toch “gelouterde” versies (Bye bye love, Onvergetelijk) of zelfs nummers die nog weinig of niets met rock te maken hebben (Sproetje, Paardestaart). Was dat een bewuste keuze of werd je dat opgedrongen?
W.T.: Dat was eigenlijk de keuze van Jacques Klüger, de ondertussen overleden vader van Jean, die nu nog steeds mijn belangen behartigt. Mijnheer Klüger heeft mij eigenlijk ontdekt en zijn filosofie was de volgende: Frankrijk heeft zijn Elvis Presley (Johnny Hallyday), Engeland ook (Cliff Richard), Duitsland eveneens (Peter Krauss), ik zou van jou een tienerzanger willen maken, een teenager-idool voor Vlaanderen, zoals dat toen heette. Daarvoor bracht hij materiaal mee uit de States, aangepast aan mijn melodieuze stem, en daar liet hij Vlaamse versies van maken. Hiervoor deed hij een beroep op een vaste staf van medewerkers om een bepaald imago te creëren.
Tot “Eenzaam zonder jou” heb ik eigenlijk niets anders gezongen dan vertalingen in opdracht van de uitgeverij waarvoor ik zong. Ik weet niet of het goed was, maar voor die tijd was het alleszins nieuw. Ik wou geen imitatie zijn van de bestaande mensen toen. Ik wou “Will Tura” worden, een zanger die mikte op de Amerikaanse markt. Niet met de bedoeling in Amerika door te breken, maar om deze Amerikaanse stijl te transponeren in het Vlaams. Vandaar dat ik een beetje afstand moest doen van de rock’n'roll die ik op het podium deed.
- Zou je kunnen zeggen dat Jacques Klüger een soort Colonel Parker is geweest voor jou?
W.T.: Ja. Hij is werkelijk de man geweest die mij gemaakt heeft wat de platen betreft. Spijtig genoeg had hij geen tijd om zich met ‘t Bühnewerk bezig te houden, hij had immers de grootste muziekuitgeverij van België onder zijn bevoegdheid. Maar voor mijn platen heeft hij wel alles uitgekiend tot op het moment dat hij zei: ik weet niet meer wat ik moet opnemen, waarom laat je eens geen tekst schrijven op die pianomelodieën van jou? Die eerste melodie was dan “Eenzaam zonder jou”, waarvoor ik trouwens voor de instrumentale versie reeds de titel “Without you I’m lonely” had gesuggereerd. Een maand later stond het nummer één.
- Je beseft wel dat de vergelijking met Colonel Parker voor sommige mensen negatief kan overkomen? En dat ook de overschakeling op het zachtere genre – net als Elvis na z’n legerdienst trouwens – in dat licht kan worden geïnterpreteerd?
W.T.: Daarbij moet je wel voor ogen houden dat ik vroeger wel eens rock zong, maar dan gewoon omdat het uit de States kwam. Het is zeker niet te vergelijken met de oudste Presley-opnamen. Elvis is een legende geworden gewoon omdat hij de eerste was om rock’n'roll te zingen. Terwijl als ik rock zong, dan was het niet écht Will Tura, maar een imitatie van Elvis Presley. En op die manier kan je ook Klüger niet met Parker vergelijken. Parker schermde Elvis volledig af, maar dat was bij mij zeker niet het geval. Ik was maar een jongen uit Vlaanderen die de trein nam naar Brussel om nieuwe liedjes te gaan halen.
PROFESSIONALISME
- Volgens Marva zijn jullie twee ook vernieuwers binnen het genre geweest. Zij zegt: “Vroeger traden zangeressen op met een groot orkest. Jo Leemans is daar het prototype van. Ze zongen dan verscheidene nummers verspreid over heel de avond, zodat ze eigenlijk nooit de aandacht voor zich hadden. Will Tura en ik hebben daarin verandering gebracht. Wij spraken eens af nog slechts driemaal twintig en later tweemaal vijfenveertig minuten op te treden. Dat werd ons niet in dank afgenomen. Organisatoren noemden ons dikke nekken en zo. Maar nu hebben wij tenminste aandacht. Want ik vind het vreselijk dat er gedanst wordt tijdens mijn optreden.
Een ander verschil is dat Will en ik ook zijn gestart met het optreden met een eigen orkest. Vroeger, en dan heb ik het nog over Jacques Raymond of Louis Neefs indertijd, kwamen de zangers en zangeressen dikwijls ’s namiddags repteren met een orkest dat voor de gelegenheid gehuurd was door de organisatoren. Op die manier is men natuurlijk sterk gelimiteerd in de keuze van zijn repertoire.”
W.T.: Ik spreek het niet helemaal tegen, maar ik heb althans nooit het gevoel gehad dat ik vroeger driemaal twintig minuten deed of zo. In de periode dat ik mijn orkest nog niet had, werkte ik immers à la Trini Lopez. En ik heb dat altijd heel plezierig gevonden. Ik kwam toe, alleen met mijn ampli en mijn elektrische gitaar en dan vroeg ik aan een drummer of een pianist die daar aanwezig waren of zijn wat wilden meespelen. Zonder repetities. En soms had ik geluk dat ik fantastische kerels achter me had staan, maar soms moest ik ook wel eens zeggen: nu zal ik wel even alleen verder spelen. Maar ik heb altijd de gewoonte gehad mij uit te leven op het podium zodat ik nooit problemen heb gehad met zaalhouders die zeiden “dikke nek” of zo. Vroeger had ik trouwens een repertoire van honderden liedjes. Naast mijn eigen liedjes zong ik immers al de successen van dat ogenblik. Tot ik mijn eigen orkest heb samengesteld. Toen zat ik opeens in de lift, omdat ik goede muzikanten had genomen en dat heeft me enorm gestimuleerd. Trouwens mijn orkest is gekend als professioneel begeleidingsorkest. Zij zitten natuurlijk wel vast in dei Turasound, maar wat wil je als je ziet dat sommige mensen, zoals Johnny Sax, reeds zeventien jaar bij mij zijn!
- Dat “professionalisme” is inderdaad een term die steeds terugkeert als men over Will Tura spreekt. Vandaar dat ik eigenlijk wel verrast ben door dat haast amateuristische begin.
W.T.: En nochtans is het zo. Ik moest ook de zanginstallatie die daar ter plaatse was gebruiken, tot grote hartepijn van mijn broer, die soms zei: hoe kun je zoiets doen? Maar toen al wist ik dat één ding belangrijk was, namelijk dat het een succes moest zijn. ‘t Was wel moeilijk meer meestal heb ik mij er toch doorheen geslagen.
“HET BETERE LIED”
- Van in het begin heb je steeds veel aandacht gehad voor je singels. Een bekend procédé is bijvoorbeeld het koppelen van een trage kant aan een rappe: “Dam di dam” is de keerzijde van “Het kan niet zijn” en “El bandido” wordt achterna gezeten door “De fanfare”. Een B-kant is dus belangrijk voor jou?
W.T.: Vroeger wel ja, nu niet meer. Als er nu publiciteit wordt gemaakt, gaat men immers op een A-kant af en gebruikt men maar één titel. Vroeger waren echter de jukeboxen erg in en daar had men speciale papiertjes voor die zowel de A- als de B-kant vermeldden. Het was een heel andere manier van werken. Hoeveel mensen kunnen nu nog de B-kanten opnoemen van de grote hits? Vroeger wél!
- Maar het waren ook twee facetten van jou?
W.T.: Ja, en dat met de bedoeling uiteenlopend te zijn. Voor het Bühne-werk heb je immers contrasten nodig.
- De stap van een goed uitgebalanceerde single naar een degelijke elpee is dan ook niet zo groot. Op een bepaald moment ben je je gaan opwerpen als een verdediger van “het betere lied”. Dit viel wellicht niet toevallig samen met het feit dat je elpees beter begonnen te verkopen dan je singles. Maar ook Johan Verminnen heeft hierin een rol gespeeld?
W.T.: Ik vind Verminnen een echt oertalent. Johan heeft het in het bloed. Hij is vooral heel sterk op het gebied van het schrijven. Toen hij met het nummer “Zeg mij” kwam, was dat het soort materiaal dat ik nog niet had, maar daarom juist was ik erin geïnteresseerd. Achteraf hebben we ook samen nummers geschreven. Hij heeft mij toen wel geholpen ja, binnen het commerciële lied dan wel, het ging nooit eigenlijk te ver. En met deze nummers kon ik ook gemakkelijker een recital uitbouwen. Vier jaar geleden ben ik daarmee begonnen en ik ben erg blij dat ik die stap heb gewaagd, want nu ondervind ik dat ik daardoor enorm vooruitga. De mensen hebben daar ook geweldig veel belangstelling voor, zalen uitverkocht en zo, vandaar dat ik hoop binnenkort uitsluitend op die manier te kunnen werken.
NEDERLAND
- Met dit soort liederen heb je ook geprobeerd door te stoten naar Holland. Je hebt er zelfs Peter Koelewijn voor onder de arm genomen. Het is niet gelukt. Bewuste discriminatie zegt de ene, je schoot toch nog iets te kort, zeg ik. Ik denk hier alleen nog maar aan het onhebbelijke feit dat je je elpees nummert (Will Tura nr.14 en zo). Als je een dergelijke elpee bijvoorbeeld tegen een “Het beste in mij is niet goed genoeg voor jou” van genoemde Peter Koelewijn plaatst, dan merk je toch dat er nog iets schort? En dan koppel ik daar het probleem van de teksten aan vast.
W.T.: Ik zal je één ding zeggen: wij volgen steeds op de voet wat er in Nederland gebeurt. Als er hier bijvoorbeeld sprake was van “het betere lied”, dan was dat naar aanleiding van nummers van boven de Moerdijk. Wat is er m.a.w. gebeurd? De Nederlandse markt is de Vlaamse markt geworden. Dat is heel duidelijk. Bekijk de hitparade vandaag de dag: de twintig meest verkochte platen in Nederland zijn ook de twintig meest verkochte platen in Vlaanderen (***). Nu is er echter één verschil. Hier in Vlaanderen steekt men je steeds in schuifjes. Ofwel ben je een populaire zanger ofwel ben je een chansonnier. En als je een populaire zanger bent, dan mag je zeker geen chansons opnemen en omgekeerd. Ik vind dat verkeerd, maar de markt is nu eenmaal zo. Bovendien vind ik het verkeerd dat, als ik andere zaken zou doen, dat men dan zou neerkijken op wat ik nù doe. Want ik vind het juist erg belangrijk commerciële successen te boeken, dan kan je immers meer riskeren, want dan hebben de mensen van de platenfirma vertrouwen in je. Niemand geeft immers garanties in ons beroep, je moet het telkens opnieuw proberen waarmaken.
Maar wat nu die teksten betreft: ik vind Koelewijn een uitstekend tekstschrijver. En hij vindt zelf “Sil en de baby” één van zijn beste werkstukken. Maar als ik het hier dan uitbreng, heeft het geen succes. En toch komt het uit Nederland en uit een goede pen… Het is gewoon een heel lange weg. Indien het wél was ingeslagen, had ik mij een hele Koelewijn-elpee misschien wel kunnen permitteren.
Als je daarentegen dan ziet dat Rob De Nijs hier in Vlaanderen zo goed verkoopt… Luister, ik vind dat uitstekende platen, hoor, maar dat zijn wel vertalingen, hé. Dat kunnen de mensen bij ons hier ook. Ik vind trouwens dat Johan Verminnen al vier jaar aan de top zou moeten staan, ook in Nederland.
- Dat genre hebben ze inderdaad niet in Nederland. Maar iemand als jou in feite ook niet.
W.T.: Och, ik denk dat ik voor Nederland een soort Joe Dassin ben of zo. Jaren geleden heeft Vader Abraham nog aangeboden iets met mij te doen in Nederland, maar daarvoor heb ik bedankt, dat ligt niet in mijn stijl. Maar met Koelewijn gaat de samenwerking wél verder. En die teksten… Ach, in het Engels is het toch net zo? Neem nu “Crying” van Don McLean. Stel je voor dat je dat letterlijk zou vertalen. Op het einde vier, vijf keer “ik ben aan ‘t huilen”! Ik denk dat ze een atoombom op me af zouden sturen.
- Maar de realiteit is nu eenmaal dat Vlaamse teksten onmiddellijk worden begrepen. Die Engels smartlappen zullen misschien in Engelssprekende landen op evenveel kritiek worden onthaald…
W.T.: Inderdaad. Daarom vind ik de sféér van een plaat zo belangrijk, niet alleen de tekst. Het geheel: stijl, tempo, de manier waarop het gebracht is, zo moet men een plaat beoordelen. Neem nu “Sil en de baby”: arrangementen van Harry Van Hoof, 25 muzikanten, de beste studio van Holland, maar dan zegt men “smartlap” en daarmee uit. Neen, wat teksten betreft, tien jaar geleden maakte ik mij daar zorgen over, maar nu weet ik wel dat ik goed zit als ik een tour de chant doe. De mensen reageren heel enthousiast, zij luisteren ook. En dat is toch de bedoeling, of niet soms?
EROTIEK
- Je eigenlijke bedoeling voor de jaren tachtig is inderdaad het tot een entertainer te brengen. Buitenlandse voorbeelden als Gilbert Bécaud, Charles Aznavour en Sammy Davis jr staan je daarbij voor de geest.
W.T.: Ja, maar zoals ik in het begin al zei, ik wil geen imitatie worden van die of die. De situatie in Vlaanderen is zeer specifiek, je kan dat niet vergelijken met het buitenland. Als ik naar Rod Stewart ga kijken, dan weet ik ook dat het een droom blijft. Ik kan morgen niet zeggen dat ik op die manier ga werken. Je kunt eens een paar extra concerten doen – en dat ga ik dan ook doen – maar dat is dan al heel wat. Eén maand optreden over heel Vlaanderen en dan gedurende elf maanden schrijven, zou natuurlijk dé formule zijn, maar dat kan nu eenmaal niet.
- Vermits je Rod Stewart vernoemt, wil ik even op een ander aspect van het Bühnewerk inpikken, namelijk de erotische spankracht die vaak ontstaat tussen artiest en publiek. En in verband daarmee moet ik toch nog even teruggrijpen naar je teksten. Ik bedoel daarmee de discrepantie tussen jouw reële leeftijd en de leefwereld die je in je teksten oproept. Ik denk aan “Liefdeverdriet” bijvoorbeeld (****). Heb je daar geen problemen mee?
W.T.: Ik zeg altijd, ik ga veertig worden dit jaar, maar belangrijk is dat ik in mijn hemd kan zingen. Dat wil dus zeggen dat ik de vorm hou en dat ik vooral vermijd van morgen kapot te gaan aan diklijvigheid. Want als je voor een podium werkt, moet je zelf voelen hoe je ‘t wil klaarspelen. Dat is één van mijn principes. Ik had zeker al vijf jaar in kostuum kunnen zingen en dan steekt het niet zo nauw, maar op het podium draag ik graag een hemd en spannende broeken omdat het past bij het soort muziek en bij het imago dat je zelf wil. En ik vind dat je dat imago zo lang mogelijk jong moet houden, want met muziek blijf je jong.
Ik zing voor alle soorten publiek, maar het doet me toch enorm veel plezier dat ik nog steeds een massa jongeren bereik bij mijn optredens. Daarom ook dat ik – zoals bijvoorbeeld in het geval van mijn nieuwste single “Vaarwel” – steeds de allernieuwste trends volg, want zo van die romantische platen die een vader van vijftig, zestig dan koopt voor zijn vrouw, zo van “asjeblieft, hier heb je ze”, neen dat zie ik nog niet zitten. Ik vergelijk mij nogal eens met Neil Diamond, zij het dan dat die ook zijn eigen teksten schrijft, maar de stijl van de man met de gitaar, dat is het voor mij, ook voor een jeugdig publiek. Het is wel geen rock’n'roll-stijl, maar daar gaat het niet om.
Het komt er gewoon op aan het jong te houden. Op dat gebied was Claude François een voorbeeld voor mij. Hoe oud was die man eigenlijk niet? Maar de backing tracks van zijn opnamen waren up-to-date. En daarom zit ik goed bij Klüger want die voelt het ook zo.
FLAMINGANT?
- Je legt als componist natuurlijk steeds de nadruk op de muzie, maar breng je dan hoegenaamd geen thema’s aan? Een tekst als “Liefdeverdriet” bijvoorbeeld, hoe komt die tot stand? Of “Hello goodbye”, een merkwaardig gewaagde tekst voor Will Tura, als je ‘t mij vraagt.
W.T. (lacht geheimzinnig): Je moet weten, we zijn een kleine ploeg. Ik zal niet zeggen dat ik steeds de titels aanbreng, maar ik spreek graag over onderwerpen en de mensen die met mij werken, zoals Nelly Byl, weten dan onmiddellijk of ik er mij zal kunnen inleven. Vandaar dat ik op de recitals meer en meer insla bij het publiek. Dàt kan ik verkopen. Ik heb graag een goede story. En het mag zelfs een beetje verder gaan dan men van mij gewoon is.
- Een thema dat je volgens mij zelf hebt aangebracht is, laten we zeggen, dat van nogal flamingantische liederen. Ik denk aan “Vlaanderen mijn land” en zo.
W.T.: Ja, dat is juist.
- Vanwaar dat idee?
W.T.: Naast de “normale” Will Tura-elpee die ieder jaar verschijnt, zijn er ook elpees met een bepaald thema, bijvoorbeeld voor de kinderen, kerstmis, enz. Omdat ik reeds “Vlaanderen mijn land” had en “Omdat ik Vlaming ben”, dacht ik dat het niet slecht zou zijn om een elpee te maken met bestaande liedjes of om nog een paar liedjes rond dat thema te schrijven zoals “Hier stond mijn wieg”, waarvan ikzelf echt wég was. Daar hebben we dan nog een paar standards bijgenomen zoals “Lichtjes van de Schelde” en “Tijl Uilenspiegel”. Nu ben ik weer bezig met een ander project, waarover ik voorlopig nog niets kan zeggen (*****).
- Maar zo’n elpee heeft dus geen uitgesproken politieke bedoelingen?
W.T.: Weet je waarom ik eigenlijk “Omdat ik Vlaming ben” heb gemaakt? Dat is met een knipoogje naar Neil Diamond die, zoals alle Amerikanen trouwens, steeds met veel branie verkondigt: “I’m an American!”
- Dan is het ook niet zo’n verrassing meer, waarom je je dan wel hebt gedistancieerd van de actie voor meer Vlaamse muziek op de BRT. En je stond daarin niet alleen, al de mensen uit de Klüger-stal (Verminnen, Marva, Ann Christy) hebben dat gedaan.
W.T.: Voor mij was dat nochtans een persoonlijke aangelegenheid. In ons beroep moet je er zelf maar in slagen, vind ik, om de menen ertoe te bewegen je product te draaien. Als je morgen de bak afgaat, moet je je niet gaan prostitueren. En Klüger kon zich dat met zijn stal permitteren, al er niet in comité afgesproken dat we niet zouden meedoen. Ik vond het gewoon belangelijk om zo’n soort van stoet te maken. Kijk, de rol van een d.j. is nu eenmaal belangrijk geworden. Die werkt ook voor zijn eigen succes. En ik vind het dan ook maar normaal dat hij platen kiest die bij zijn imago passen. Natuurlijk ben ik er wel voor dat er Vlaams gedraaid wordt. Want als de markt goed gaat, dan gaat het voor ons allemààl goed. Dan is het niet meer zoals nu dat er een tent wordt gezet voor één of twee avonden, maar zoals vroeger op de buiten: vijf avonden feest en vijf avonden een volle tent.
WERKGEVER
- En dat is voor jou als werkgever erg belangrijk?
W.T.: Ja, ik heb zeven mensen die bij mij ingeschreven staan in vast dienstverband en daarom móét ik wel veel optredens hebben. Het is nu eenmaal spijtig dat er voor artiesten geen apart statuut bestaat. Als je rekent dat een artiest voorlopig het statuut heeft van een bediende, terwijl hij vaak ’s nachts moet werken, dan hoop ik dat daar vlug wat wordt aan gedaan. Op die manier moet een goedkopere regeling voor muzikanten aan te werven zeker mogelijk zijn. Kijk, ik heb vijf muzikanten, maar voor recitals zou ik er graag twaalf hebben. Met de huidige regeling gaat dat echter gewoonweg niet.
- Zou je een sociaal profiel kunnen tekenen van de Will Tura-fan?
W.T.: Moeilijk, omdat het nogal uiteenlopend is. Veel kinderen, jeugd, jonggehuwden, oudere mensen. De massa eigenlijk. Van 7 tot 77. En uit alle soorten milieus. Natuurlijk varieert dat als ik op een bal optreed of in een Casino.
- De mensen, de fans, zien alleen de glitter van het beroep. Maar het artiest-zijn is fysiek én psychologisch een zwaar vak. Met psychologisch bedoel ik dan: je lijkt me een huiselijk man, maar je bent nooit thuis. Je wordt steeds omringd door mensen die in het gevlei trachten te komen. De boulevardpers ligt steeds op de loer naar schandaaltjes enz.
W.T.: Ja, ik zou het haast kunnen situeren zoals ik tegen mijn kinderen zeg: “Voor de mensen ben ik Will Tura, maar voor jullie ben ik je papa”. Daarmee bedoel ik dat ik leef als Arthur Blanckaert, maar dat ik mij er erg van bewust ben dat ik als Will Tura moet leven voor mijn publiek. Ik leef vàn mijn publiek, maar ik leef ook vóór mijn publiek. Ik néém van hen, maar ik geef er ook veel voor terug. En dat in de eerste plaats omdat ik van mijn beroep hou.
Dat is iets dat ik uit mijn kindertijd heb meegekregen. Toen ik twaalf jaar was zei ik reeds – tot grote onrust van heel de familie – dat ik zanger zou worden. Enerzijds heb ik er dan ook alles voor over dat het zou lukken en dat het zou blijven duren, anderzijds scherm ik mijn kinderen wel af voor die wereld van Will Tura. Dus geen boekjes of per se naar televisie kijken enz. In zoverre zelfs dat ze mij soms komen vertellen: “Papa, ze zeggen op school dat jij Will Tura bent, is dat waar?”
Niet dat ik een dubbele rol speel, hoor, het is zoals Toon Hermans zegt: “Voor je publiek moet je vanuit de hemel op het podium stappen”. In mijn stijl althans. En dat is natuurlijk niet altijd gemakkelijk, want ik heb ook mijn privéleven. Maar the show must go on.
- Het eeuwige probleem van de clown.
W.T.: Dat is het. En het spijtige is wel dat het publiek wat dat betreft het verschil niet wil zien tussen een plaat maken en optreden. Platen maken doe ik wel graag en het hoort bij je beroep, maar optreden voor de mensen zou ik nooit kunnen missen. Ik zal in de toekomst wel minder gaan optreden, maar ik zal nooit stoppen. Zolang mijn gezondheid het toelaat wil ik blijven zingen. En als ik het twintig jaar heb kunnen bolwerken zonder schandalen en problemen, dan is dat gewoon omdat ik het zelf zo heb gewild. Dàt is de opbouw van een carrière.
POST SCRIPTUM
Ik heb al vaker vermeld dat de RV-redactie geregeld ter verantwoording werd geroepen door “de basis” en dat we dan ergens te velde onze artikels moesten gaan verdedigen. Zo kreeg ik in Aalst te horen dat het toch wel een schande was bijna vijf bladzijden aan Will Tura te besteden, terwijl de man had geweigerd om op te treden op het Feest van de Rode Vaan.
Ik moest toegeven dat ik hem dat ook had gevraagd, maar als antwoord had ik gekregen: “Dat kunnen jullie toch niet betalen” en ik was er dan ook niet verder op doorgegaan. Als je er echter rekening mee houdt, dat wij toch kleppers als Peter Koelewijn en Rob De Nijs (mét hun orkest) naar ons Feest hebben gehaald, dan kan je het antwoord inderdaad ook als “a polite refusal” interpreteren…
Referentie
Ronny De Schepper, Gesprek met Will Tura, the entertainer: “Ik leef vàn mijn publiek, maar ik leef ook vóór mijn publiek”, De Rode Vaan nr.31 van 1980.
(*) Dat vind ik overigens nog altijd. Vooral in de versie van Bart Peeters op die hogergenoemde Turalura-CD vind ik het erg knap. Ik heb ook een merkwaardige Tsjechische versie van Will zelf op een CD uitgegeven door Het Laatste Nieuws, waarbij de tekst is geschreven door mijn klassieke confrater en vriend, Mirek Czerny.
(**) Nochtans zou ook Raymond aan die Turalura-CD meewerken. Hij brengt daarop een hilarische versie van “‘k Was verliefd op een airhostess”.
(***) Dit komt ook aan bod in het interview dat ik rond die tijd van Jacques Raymond heb afgenomen. Ondertussen is dat (wellicht sedert de komst van VTM) niet meer het geval, denk ik.
(****) Rond die tijd verscheen er een zacht geprijsde dubbelelpee met die naam, waarop – voor zover mijn kennis van de Turologie strekt – niks anders dan hits (24 om precies te zijn) op te vinden waren. Natuurlijk wil dat niet eens zeggen dat ze er allemààl op staan. Maar toch genoeg opdat de fans gedurende vijf kwartieren zoet zouden zijn.
(*****) Will Tura heeft het hier over “Liedjes die ik graag had gezongen”, waarover sprake in de inleiding. Hoewel Will zijn liefde voor Elvis Presley laat blijken door twee nummers van hem in het Nederlands te coveren (“Don’t be cruel” en “Love me tender”), toch komt hier vooral zijn persoonlijke voorkeur naar boven die uitgaat naar country and western (“Oh lonesome me”) over evergreens (“Autumn leaves”, “Unchained melody”) en sentimentele nummers, die naar gelang van de kwaliteit ofwel bij de vorige kategorie aanleunen (“Memories are made of this”) of bij het smartlappengenre (“Cindy oh Cindy). “Alhoewel hij voor de avant-première bij hem thuis duidelijk de beste nummers had geselecteerd (ska-versies van “Diana” en “Tom Dooley”), is deze elpee toch interessant genoeg om nieuwsgierig naar de vervolgen (60-65, 65-70) uit te kijken,” schreef ik in De Rode Vaan, een paar weken na het interview, maar bij mijn weten zijn die vervolgen er nooit gekomen…
Ronny De Schepper
