Een memoriam schrijven is nooit aangenaam tijdverdrijf.
Het zijn van die dingen die men liever niet doet, het gaat immers gepaard met afscheid nemen, definitief.
Vorige week moesten we op 85 jarige leeftijd afscheid nemen van André Heyvaert.
We kennen hem allemaal als "Johnny Sax".
Geboren in Baasrode en via omwegen langs Buggenhout in Opwijk beland, was hij jarenlang een vaste waarde in Will Tura's live band.
Hij was één van de pioniers van het befaamde "Tura sextet" dat begon in 1963.
Z'n artiestennaam (in de sixties een must voor iedereen die op een podium stond) was ook vlug gevonden.
"Sax", want dat bespeelde hij, en "Johnny" omdat dat toendertijd een coole hippe naam was.
Al was die naam mogelijk ook een ode aan de gelijknamige Italiaanse Jazzmuzikant.
André liet er zelf z'n vaste job bij de zeemacht voor staan, een beslissing dewelke hij zich nooit beklaagd heeft.
En zo werd hij fulltime "Johnny Sax".
Tot en met de Tura 75 show was Johnny haast elke keer present.
Steeds met z'n saxofoon, tamboerijn of wind-synth, om de gaatjes te vullen in het arrangement of een solo spot op te eisen.
Tussen de bedrijvigheid vond hij de tijd om zelf twee solo albums op te nemen, waar de tweede zelfs een eerbetoon aan z'n werkgever Tura was.
Johnny was immer de meer "minzame stillere" kracht uit het Tura orkest.
Maar eens hij iemand kende en vertrouwd geraakte, ontdooide hij volledig als een sympathieke kerel waar je ook mee kon praten buiten het muzikale om.
Johnny was bij de optredens ook meermaals de "roadie" van de bende.
In zijn camionette staken de instrumenten van de collega's zodat deze al zeker tijdig terplekke geraakten.
Het "Tura live" logo prijkte fier bestikkerd op de zijwanden van het witte busje.
Iedereen wist meteen wie en waar Johnny heen reed!
Will was gek op de klank de saxofoon en schreef ook vaak nummers waar Johnny live prominent z'n plek in kreeg.
De sax was immers één van de prille geluiden van de rock'n roll, iets wat door de jaren heen alsmaar meer verfijnd zou doorklinken in hun live samenwerking.
Naast collega's op het podium is Will ook peetvader van één van André's dochters, hun band reikte ook privé verder, das duidelijk.
In 2015 plaatste Johnny een punt achter z'n loopbaan op het podium.
Het was genoeg geweest, de vingerzetting ging moeilijker, en het was tijd om te eindigen in schoonheid.
Hem vervangen was niet eenvoudig, maar met een kunstgreep lukte het dan toch.
Er waren wél vier Heavy Horns voor nodig om één Johnny Sax te vervangen, om maar te zeggen wat voor een impact hij naliet.
Het leven is eindig, Johnny heeft nog mooie rustige jaren met z'n familie gehad tot het deze week plots ophield.
"Sax" was niet meer, een schokgolf ging door de Turawereld.
Eén van de pioniers was niet meer, plots, onverwacht.
We wensen zijn familie en vrienden veel sterkte om dit verlies te verwerken.
En Will, God, onze Will... hoe moet hij zich voelen... mensen met wie hij jaren leed en lief heeft gedeeld, verdwijnen in de mist...
Sterkte vriend.
Eén van de nadelen van zelf ouder te worden is het besef dat iedereen sterfelijk is; dat het eeuwige leven voor iedereen om de hoek loert.
Wat wél een zekerheid is, is het feit dat Johnny met z'n camionetteke hemelhoog de oude getrouwen uit de band al aan het oppikken is...
Heinz, Roger, Danny... En Staf heeft er wellicht nog er versterker ingegooid achterin.
De muziek leeft voor eeuwig, Johnny zal op deze manier hier op aarde ook verder klinken.
Play that song one more time mr Sax, Moa ven toh!
