De aangekondigde "rustpauze" loopt op z'n eind, de media barst van de verdiende aandacht.
Een Lifetime Achievement Award, het allereerste Brussels Ketje, 11 nummers in de Radio 2 Klassiekers lijst.
Een korte greep van wat rond de jaarwisseling heeft plaats gevonden.
photo hosting
En dan nu, januari 2016, een gloednieuwe full cd.
En dan ook ons bescheiden point of view, een bespreking uit persoonlijk oogpunt.
Het weergaloze "75 concert" te Veurne, op 2 augustus vorig jaar, is als bonus dvd ingesloten.
Volledig, onverknipt, alle 26 numers lang, inclusief bindteksten.
Het ultieme souvenir voor wie er was, en een leuke ontdekking voor wie er niet bij kon zijn.
Verpakt in een stijlvol digipack, voorzien van booklet met knappe foto's en songteksten, zitten de twee schijfjes.
Alles gegoten in een sobere lay out, één blik en je weet: het ademt het kwaliteit uit.
Maar the main thing, the big meat, is uiteraard de cd en z'n inhoud.
Normaal gezien bespreken we los nummer per nummer, maar nu wijken we daar bewust van af.
Verderop zal u begrijpen waarom.
De single "Viva la vida" is onnodig om voor te stellen.
Menig fan kent deze oorwurm sedert het in de lente van vorig jaar onze oren bereikte.
Het nieuwe werk, "the new cd" start vanaf track nummer twee.
En als we zeggen dat dit meteen "raak" is, is dat een understatement.
"Waarom sta je stil" heeft Jan Savenberg als toondichter cadeau gekregen, en dat is altijd een kwaliteits pluspunt.
Maar het échte onweerstaanbare in dat nummer is de melodie.
Dit is zo on-Tura, zo volledig los van wat hij ooit gebracht heeft.
Dit is een onbewandeld pad in stijl, dit is pop, dit is donker, dit haalt me onderuit.
Mensen... dit is als een soundtrack bij een Tarantino of David Lynch film, zo goéd is het, zo perfect.
Dit hoort thuis bij Tura's beste werken, no doubt.
Het contrast met "Route 66" kan niet groter zijn.
Een échte roadsong, up to date country, dat drijft op een pompende baslijn.
"Get my kick on the route 66" zongen ooit Nat King Cole, Chuck Berry en The Stones in het verleden.
Move over guys, Tura comes along!
"Valentijn" is onlangs verschenen als een preview voor deze full cd.
Een slow, maar dan wel eentje met niveau!
En hoe mooi ook dat hij z'n geliefde wederhelft Jenny als bron van inspiratie heeft gehad.
De man schrijft zelf geen teksten, maar we zijn zo zeker dat hij perfect voelt wàt hij zingt -en vooral- voor wie het bedoeld is.
In "Klein geluk" mag Johan Verminnen dan weer bij Will de woordjes in de mond leggen.
De muzikale begeleiding is door de fenomenale Broken Circle Breakdown Bluegrass Band.
Het resultaat is Folk met een snuifje Bluegrass.
Terug een genre dat Will voor het eerst aanpakt.
Knap, fris en opbeurend.
host image online
"Als ik voor je deur sta" is haast unplugged.
Ontdaan van alle toeters en bellen.
Wat akoestische gitaren en een stem -en wat een stem!-, soms is er niet meer nodig.
Kippenvel hoe Kevin Mulligan met een paar akkoorden bewijst dat hij 's lands beste gitarist is.
En dat enkel de grootsten met elkaar werken.
In eenzelfde lijn is "Blijf bij mij".
De woorden die Hemut Lotti voor Tura schreef zijn als een pagina uit z'n liefdesbiografie.
En wanneer halverwege die cello en later die opkomende violen als een vloed Will's stem vergezellen, komt alles samen als de reflectie van een parel.
Heel anders is "I love rock'n roll" waarin jongeling Tura z'n leder jack aantrekt, brillantine in de kuif smeert en terug naar de 50's trekt.
Elvis, Peggy Sue, Johnny B Goode, man, dit is een trip down memory lane.
Het omvat alles waar die pionierstijd voor stond, en hij, Will Tura, zat er middenin!!
Lekkere goede vettige ouderwetse rock'n roll op een catchy groove: oh yeah!
"Niemand doet mij zo goed" zou dan weer niet misstaan op Tura's "Onvergetelijk" project.
Om maar te zeggen dat Sinatra, Dean Martin en gelijk welke crooner ook, plaats moeten ruimen voor onze Vlaming.
Niet alleen brengt hij het volgens de beste traditie, hij kan het nog componeren ook!!
Now try and beat that Ol' Blue eyes, give me "Brown eyes" anytime.
Stijn Meuris, de held die "Arme Joe" een eeuwigheid gaf, schreef "Reis naar de sterren" voor z'n leermeester.
De Stijn leeft al langer met z'n hoofd in hogere sferen en kwam tevoorschijn met een bijzonder inventieve tekst.
Planeten, Janneke maan, ruimteschepen... kortom, de hele Star Trek in een Vlaamse lap woorden.
Toekomstgericht, soms met een bizar zijsprongetje, maar spontaan en relativerend.
images
"Als je iets doet, doe het goed" klinkt dan weer gekend in onze oren.
Tijdens de concerttour in 2006 opende Will er immers z'n optreden mee, om daarna terug te verdwijnen in een schuifje huize Blanckaert.
Gelukkig werd dat schuifje terug opengemaakt en kunnen we genieten van een studio-opname van dit catchy nummer.
"Wat een vader geven kan" is het slot van de schijf.
Een nummer die een vader aan z'n dochter schenkt, van papa naar Sandy.
Vol van emotie, oprechte emotie, oprechte woorden over een liefde die niet in woorden te vatten bleek... tot nu.
Wanneer men een zin als "Hier stopt het spoor dat mij leidt naar Methusalem" over de lippen krijgt, dan raakt dat intens.
Het loslaten, een draagvlak naar een toekomst, een diep warm gevoel.
windows 7 print screen
Wat kunnen we besluiten na het horen van deze nieuwe "Klein geluk" cd?
Het geluid zit bijzonder goed.
Geen onnodige reverb op de stem, geen over-productie, geen noot teveel of te weinig.
Het klinkt alsof de man nààst je staat te zingen, naast je staat te leven, te ademen.
En dat is verrukkelijk, fris en -laat me het woord maar gebruiken- : af.
Er is nog zoveel meer te omschrijven.
Dat dit een voorbeeld is van hoe een "concept" moet klinken.
Geen enkel nummer staat los van elkaar en tegelijk zijn ze toch zo verscheiden.
Het is een cd die je in één ruk moet horen met de repeat knop klaar na het einde... en nog een keer en nog een keer...
Het is geen single-plaat geworden, er staan geen "hits" op in de zin van het woord.
Maar Godzijdank, dat hoéft ook helemaal niet meer.
En noem deze nummers alstublieft niet zomaar losjes en oneerbiedig "liedjes", ze gaan zoveel verder dan dat.
Want heeft Will zichzelf overtroffen.
Hij zingt, componeert(10 tracks!), en jawel: acteert als nooit voorheen.
Eigenlijk én eindelijk heeft deze Tura z'n eigen verhaal nog meer glans gegeven.
Dit is een schijf waarmee de man zich naast Johnny Cash en z'n weergaloze "American recordings" hijst.
Dit is een schijf waarmee hij bestempeld hoe goéd hij wel is.
Dit is Will Tura op z'n best.
Plaat van het jaar, kopen!!
