Maar elk van die keren is het niet meer dan logisch dat daar een vervolg op komt.
Zo is er nu al een datum gepland voor in 2014!!
Bewijs dat het publieksgewijs de moeite loont én dat de man zelf steeds opnieuw in topvorm blijkt.
Zo ook gisteren: Will presenteerde met verve een haast 2 uur durend spektakel.
images
Al moet het gezegd, Tura weet zich uitstekend te omringen hoor.
Kwa belichting zit Ricky steeds opnieuw "nieuwe" dingen toe te voegen, steeds met een flinke visuele meerwaarde.
En met wat René achter de soundboard doet, kan het enkel maar vergeleken worden met de hoogdagen van de Turasound met wijlen Will's broer Staf achter de knoppen: dat wil dus al wat zeggen!!
Orkestgewijs zit het ook behoorlijk snor, ook op dit gebied is spelen achter Will Tura het hoogst mogelijke.
En omdat te mogen/kunnen doen moet je zelf al een virtuoos zijn.
We kennen de jongens al jàren, en toch, af en toe moeten ze nog méér presteren.
Zo ook gisteren, wegens afwezigheid van Johnny Sax werden zijn muzikale gedeeltes prima opgevangen door het vijfkoppige alternatief.
Dat resulteerde bijwijlen in opmerkelijke bewerkingen.
De saxsolo tijdens "Overgaan" werd bijvoorbeeld vakkundig door Jerry op gitaar ingespeeld.
Let wel, laat het duidelijk wezen dat Johnny werd gemist, maar die "andere" benadering klonk ook heel verfrissend.
Net zoals drummer Jan (hoe hij verder heet, sorry, can't remember) vaste drummer Gert uitmuntend verving.
Tijdens z'n solo in "Hoop doet leven" kregen we een heerlijk staaltje van muzikaal drummen te verwerken.
Om maar te zeggen: het Will Tura team zat gisteren op kruissnelheid.
programs to take screenshots
En Will Tura zelf dan, horen we u terecht vragen?
Wel, heel eerlijk, Tura klonk uitstekend, héél uitstekend, en gaf een bijzonder inspirerende show ten beste.
Die eerste pakweg tien nummers bvb, oh boy, wat een lijstje!!
Hier bewees Will zijn artistieke kunnen overduidelijk.
De nadruk lag hier op het recentere werk , afgewisseld met een opvallende sporadisch doordringende klassieker.
Je moet het maar doen hoor, op z'n Saturday night fevers "Een vrouw zoals jij" brengen om bijna onmiddelijk daarna aan te sluiten met "De mooiste droom".
Ach.. "De mooiste droom".. het is een onrecht dat die full cd nooit de erkening heeft gekregen die het zo verdiende.
Dit is immers de échte Will Tura, alles waar hij voor staat, en ja, de cd waar hij zelf het meeste trots op is.
Het titelnummer live horen... het is altijd een evenement.
Schoon deuntje, hoor je velen denken.
En dan hoor je die geweldige London Philharmonic volumes langs de muren weerkaatsen: Bang!! Magie!!
Hoe Will z'n stem weeft tussen die heerlijke klanken, zoals kostbaar touw in een uniek weefgetouw.
Die samensmelting van grootste tekst, werkelijk meesterijke intrumentatie én die stem- wat een stem!!- alles klikt in elkaar.
Heel zelden heeft zo'n combinatie ook het gewenste resultaat gekregen, maar hier en nu, ja, het is mogelijk.
Het vraagt enkel een enorm groots talent, het grootste in Vlaanderen.
imgurl
Kort daarop laat Will ook z'n andere kant zien.
Och ja, er zijn de leuke hitdeuntjes zoals "Hemelsblauw" en "El bandido", ze verdienen evenzeer de aandacht.
De omschakeling is onwezelijk.
Maar wat echt uit de krochten van Tura's bodem komt is wel van een wat ander kaliber.
Je moet maar eens ervaren met wat een intenstiteit "Linda' over het publiek dendert.
Hier moét je voor open staan, dit is zo goed, zo verdomd goed.
Feit: dit was een heel opwindende show.
Nog een feit: de lofbetuigingen aan het adres van "Het kan niet zijn".
Het is pas in recente tijden dat de grootsheid van het nummer z'n verdiende erkenning heeft gekregen.
Collega artiesten, kritischte pers, allen zijn ze het eens: wat een internationaal klinkende track.
En ja, zo is het ook, niet anders dan dat.
En het is niet meer dan logisch dat (ook pas recent) dàt nummer een finale-track is geworden.
Net voor "Eenzaam" en "Ik ben een zanger" heeft het z'n plaats opgeëist als signature song.
Misschien nog meer dan "Eenzaam" zal/kan/gaat dit nummer de geschiedenis ingaan als Tura's ultieme handtekening.
how to use print screen
Na z'n show was Will Tura z'n uitverkochte publiek bijzonder dankbaar.
Heel bescheiden gaf hij als dank z'n fans applausjes ten beste, heel nuchter.
Maar ook nuchter genoeg om z'n status te beseffen.
Hij gooide het nederige juk van zich af, en trok de spreekwoordelijke hermelijnen mantel over de schouders.
Zoals het een koning betaamt, een keizer, royalty.
Om met gespreiden armen de gloed van emotie, dank en geluid zich te laten overspoelen.
Enkel deze Will Tura heeft het recht om dit te doen.
Een terechte meervoudige ovatie voor deze grootheid.
