Het cultureel centrum De Werf in Aalst ontving Will Tura met een daverend enthousiasme.
En dan geeft Will grààg nog dat extra tikkeltje meer, geeft hij het nog een extra surplus.
Hij komt er graag in Aalst, "Oilsjt" zoals hij grappend vertelde na de show, de stad van feesten, de mooie zaal, het uitbundige publiek.
In de Turaband werden drummer Gert en klavier-tovenaar Steve resepectievelijk vervangen door Wouter en BabL.
De eerste heeft z'n sporen al verdiend vorige zomer toen hij ook Gert kon vervangen in Tura's band, nummer twee heeft een flinke loopbaan gaande in de hedendaagse dance-scene.
Twee jongelingen, tweemaal het jeugdige enthousiasme dat Will aanporde om tot het uiterste te gaan.
En dat deed hij ook!!
Wat dit concert kenmerkt zijn de vrij rustige periodes.
Dan brengt Will nummers die stilte vragen en verlangen, intieme "one of a kind" versies.
Vaak zit hij dan achter z'n piano, met als enige begeleiding het spel van zijn vingers.
Een hoogst uitzonderlijke versie van dit kunnen kregen we vrijdag te verwerken.
De manier waarop Will tijdens "Twee oudjes" de zwart/witte toetsen beroerde was ronduit subliem en uniek.
We kennen het verhaal van die twee oudjes die op een warme zomerdag door het park wandelen, op weg naar een bankje.
Datzelfde bankje waar ze al die jaren lief en leed hebben gedeeld.
Ze stappen rustig, Tura geeft hen een vrolijk frivool stapje mee op het klavier, of hoe muziek ook visueel kan werken.
Ze kijken elkaar aan, hebben dezelfde dromen die vaak naar "vroeger" reffereren maar ze zijn zich bewust van de huidige tijd.
Ze glimlachen naar elkaar, ze herkennen de jeugdige blik van ekaar in de ogen, het leven is goed...
En dan wordt het anders, hij is er niet meer, heeft het tijdige voor het eeuwige verwisseld, ze blijft alleen achter...
En toch komt ze iedere week trouw terug naar dàt bankje, daar waar de herinnering aan en met elkaar zo groot is.
En ze maakt opnieuw die reis door het verleden, toen ze samen zaten, als jongelingen en twee oudjes in het park...
Een ontroerend verhaal dat met de nodige verhaalstijl zingend/pratend wordt gebracht door een inlevend artiest.
Men zou van het Aalsterse concert een volgende omschrijving kunnen maken, ooit door criticus Dave Marsh in 1971 over Elvis Presley geschreven:
"Hij zong als een engel en bewoog als een ballerina, hij liet me sprakeloos".
Tuurlijk, de setlist is deze tour haast overal identiek maar toch er zijn van die momenten met extra meerwaarde.
Aan wat het dan ligt is een vraagteken.
Is het de omgeving, het publiek, de feeling... Tura is immer vol van talent en toch is het elke keer weer anders.
Dat moet ook wel, je kan geen 5 maanden blijven teren op een routine, ook al is die nog zo perfect uitgevoerd.
In elke show moet hij zich nog steeds bewijzen, een taak die hij telkenmale op een knappe manier volbrengt.
En wanneer je na de haast twee uur durende show de zaal uitgaat, bemerk je dat hij het "weer eens heeft geflikt".
Dat het weer als een Rubik kubus in elkaar klikte, dat de zin van de performance zo overweldigend positief in de weegschaal ligt.
Een lijn die werd doorgetrokken na de show, waar Will als immer de perfecte gentleman speelde voor al wie het wou...
Een foto, handtekening, kusje, stevige handdruk,een vriendelijk woord van dank...
Will is ook blij met de feedback die hij ontvangt na de show, de mening van het publiek is immer het belangrijkst, zelfs na dik 50 jaar aan de top te staan.
Dàt en de voorgaande show maken van de avond het totaalpakket.
Een show die kon wedijveren met de grootsten in de wereld en in Vlaanderen zelfs een unicum is.
Een artiest die een repertoire kan samenstellen uit zijn eigen talenten en zijn muzikale inspiratiebronnen.
En vooral, Will Tura is een artiest die bewijst waarom hij nog steeds Vlaanderens muzikale Godfather is.
Een artiest die zichzelf en z'n omgeving constant vernieuwt en het niveau bewust hoog aanhoudt.
Zo'n artiesten moeten we koesteren.
Het enige wat wij daar kunnen tegenoverstellen is een dankbaar publiek te zijn, dankbaar voor de zovele schitterende momenten van vreugde, plezier, emotie en kracht die door deze muziek én vertolker het hart raken.
